ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1006

หรงซิวหยิบพู่กันขึ้นมา จากนั้นเขาก็แสดงความคิดเห็น ก่อนจะปิดสมุดพับลง และไม่คิดจะเปิดมันขึ้นมาอีก

“มีแค่รายชื่อเหล่านี้สินะ”

ในใจของหมิงเหยารู้สึกไม่เต็มใจเล็กน้อย

“ฝ่าบาท ไม่ดูอีกสักหน่อยหรือ?”

สมุดพับด้านล่างล้วนเป็นรูปวาดของสตรีทั้งหมด

ภายในนั้นมีรายชื่อจำนวนไม่น้อย และเขาได้ใช้ความพยายามอย่างมาก

ฝ่าบาทไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงมาก่อน ก่อนหน้านี้เขาก็ได้เกลี้ยกล่อมพระองค์มาหลายครั้งหลายครา ครั้งนี้เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ จึงตกลงที่จะเลือกพระสนมขึ้นมา

จากนิสัยของฝ่าบาท เขาไม่ควรที่จะประโคมข่าวใหญ่โต

ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลที่จะคัดออกเป็นส่วนใหญ่

ตราบใดที่ฝ่าบาททรงเปิดดู จะต้องมีรายชื่อของหญิงงามถูกคัดออกอย่างแน่นอน

แต่ว่าตอนนี้ เขาเพิ่งเปิดดูไปแค่สองเล่ม แต่จะไม่เปิดอีกแล้วหรือ?

“ในเมื่อได้รับการคัดเลือกจากทุกกรม ข้าเองก็วางใจ”

หรงซิวไม่สนใจ และพูดขึ้นมาเสียงเรียบ

“แต่ว่า ฝ่าบาท…หากเป็นเช่นนี้แล้วละก็ จะมีจำนวนเยอะเกินไปหรือไม่?”

หมิงเหยาพูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ และต้องการจะโน้มน้าวอีกรอบ

หรงซิวเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“เรื่องเลือกพระชายา เดิมทีพวกเจ้าก็เป็นคนพูดขึ้นมาคนแรก สมุดพับเล่มนี้ ก็เป็นพวกเจ้าที่ถวายขึ้นมา แต่ตอนนี้…เจ้ากลับมาพูดว่ามันมีจำนวนมากเกินไปงั้นหรือ?”

หมิงเหยาสะอึก

“แล้วอีกอย่าง ข้าคือโอรสสวรรค์ เมื่อถึงเวลาคัดเลือกพระชายา ก็จำเป็นจะต้องคัดเลือกอย่างดี หรือว่า…พวกเจ้าคิดว่า ข้าไม่มีคุณสมบัตินี้หรือ?”

“มิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!”

หมิงเหยาและคนอื่นๆ คุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียง ร้องขอความเมตตาด้วยหัวใจที่ตื่นตระหนก

“ฝ่าบาททรงปราดเปรื่อง ข้าน้อยไม่มีเจตนาเช่นนั้นแน่นอน!”

หรงซิวกวาดสายตามองพวกเขาอย่างเรียบเฉย และเงียบไปอยู่พักใหญ่

ภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเงียบ อากาศรอบข้างแทบจะสามารถแช่แข็งคนได้ ทำให้รู้สึกถึงแรงกดดันที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า!

หมิงเหยาและคนอื่นๆ เหงื่อเย็นออกท่วมร่างกาย

หลังจากผ่านไปสักพัก พวกเขาทั้งหลายแทบจะอดทนไม่ไหว ในที่สุดหรงซิวก็พูดขึ้น

“ออกไปก่อน”

พวกเขาทั้งหลายรู้สึกเหมือนได้รับการอภัยโทษ จึงกล่าวคำขอบคุณ และจากไปอย่างรีบร้อน

พวกเขาเพิ่งเดินออกมาหนึ่งก้าว จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง

“มาเอาสมุดพับเหล่านี้ไปด้วย”

พวกเขาตัวแข็งค้างไปทันที

หมิงเหยาหมุนตัวกลับไปก่อนจะสาวเท้าไปด้านหน้า

“ข้าน้อยเลินเล่อ จึงลืมเรื่องนี้ไป…”

“เปลี่ยนสมุดพับเล่มนี้ไปให้หมดด้วย”

คำพูดของหรงซิว ทำให้หมิงเหยาชะงักไปเล็กน้อย

เขาจะเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างประหลาดใจ

“ฝ่าบาท ท่านหมายความว่า…”

หรงซิวเหลือบสายตามอง แววตาลึกล้ำ ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจของผู้คนได้!

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย แต่ทว่ารอยยิ้มส่งไปไม่ถึงดวงตา

“ข้าจำได้ว่า ลูกสาวคนรองของตระกูลหลัวซาน ไม่ได้หน้าตาเช่นนี้ จิตรกรคนใดเป็นคนรับผิดชอบรูปวาดในสมุดพับเล่มนี้ รีบไล่เขาออกไปซะ แล้วเปลี่ยนจิตรกรคนใหม่เข้ามา”

เขาพูดด้วยเสียงเบามาก แต่มันกลับบีบรัดหัวใจของหมิงเหยาจนแน่น!

ฝ่าบาทรู้…เขารู้ทั้งหมด!

ในตอนนั้นหมิงเหยารู้สึกเหมือนว่าเขาถูกเปิดโปงเรื่องราวทั้งหมด มันน่าละอายใจอย่างมาก!

ริมฝีปากของเขาซีดขาว และรีบพยักหน้าหงึกหงัก

“…พ่ะ…พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบสมุดพับเหล่านั้นขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปอย่างจนตรอก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน