ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1007

ในใจของฉู่หลิวเยว่ต้องการทราบคำตอบนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด

แม้ว่าตอนนี้นางจะสามารถมั่นใจได้แล้วว่า ก่อนหน้านี้นางเคยรู้จักกับเถ้าแก่ใหญ่คนนั้นมาก่อน

จริงๆ

แต่ไม่รู้ว่าเหตุใด ก่อนหน้านี้ที่ได้เจอหน้ากัน อีกฝ่ายกลับไม่พูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย

หรือว่าเป็นเพราะนางได้เปลี่ยนตัวตนแล้ว?

แต่ว่าตอนนี้ฐานะที่แท้จริงของนางก็ถูกประกาศออกไปสู่สายตาประชาชนแล้ว

ตามหลักการแล้ว เถ้าแก่ใหญ่คนนั้นจะต้องรู้เรื่องนี้แล้วอย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่าเขากับนาง เป็นมิตรหรือว่าศัตรูกันแน่…

เมื่อฉู่หลิวเยว่คิดถึงตรงนี้ หางตาของนางก็ไปปะทะเข้ากับกระจก ที่กำลังสะท้อนใบหน้าของนางอยู่พอดี

นางชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไป

นางมองใบหน้าของผู้หญิงที่อยู่ในกระจกอย่างละเอียด

เหมือนว่า…หากเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ก็มีความเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อย

ท้ายที่สุดแล้วก็เหมือนว่านางดูสาวกว่าเดิมสิบปี

ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้

แต่ว่า…

แต่ว่าใบหน้านี้ เมื่อยิ่งโตขึ้น ใบหน้านางก็เหมือนกับคนเก่ามากขึ้นเรื่อยๆ

หากกล่าวว่า ก่อนหน้านี้ใบหน้าของนางคล้ายกับคนเดิมอยู่ห้าส่วน แต่ตอนนี้ใบหน้าของนางนั้นคล้ายคนเดิมถึงเจ็ดส่วน

ฉู่หลิวเยว่ส่องกระจกน้อยครั้งมาก และไม่ค่อยสนใจใบหน้าของตนเองมากนัก

ดังนั้นเมื่อมามองเช่นนี้ นางจึงตกใจอยู่เล็กน้อย

แต่เมื่อมองไปแล้ว รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงอายุเท่านี้เลยด้วยซ้ำ นี่เวลาผ่านไปแค่ไม่กี่ปี แต่ว่าเรื่องราวกลับมีมากมาย ทั้งผ่านความเป็นความตายมา ในความรู้สึกนางย่อมรู้สึกว่ามันนานอย่างยิ่ง

ฉู่หลิวเยว่ลูบใบหน้าของตนเอง ภายในใจก็มีความคิดขึ้นมา

ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ไป…ใบหน้าของนางนั้นจะเหมือนเดิมอยู่หรือไม่?

นางเพิ่งคิดได้ขึ้นมา แต่ก็ถูกพับเก็บไปในทันที

มันจะ…เป็นได้อย่างใด?

แม้แต่ฝาแฝดก็ไม่มีทางเหมือนกันโดยสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้นพวกนางทั้งสองคนก็ไม่ใช่คนเดียวกันเสียหน่อย?

นางน่าจะคิดมากเกินไป…

เวลายามค่ำคืนมาถึง ดวงจันทร์ลอยสูงเด่นกลางนภา

ด้านในและนอกห้องเงียบกริบ

นางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดสีดำ ปิดหน้าปิดตา ฉวยโอกาสในยามค่ำคืนออกไปจากจวนอย่างไร้เสียง

…

ฉู่หลิวเยว่มาที่วังหลวงอีกครั้ง

ในตอนที่นางมาถึงด้านนอกกำแพงวังหลวงนั้น นางสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ครั้งนี้มีการป้องกันที่แน่นหนามากขึ้นกว่าเดิม

เห็นได้ชัดว่าการบุกวังหลวงของนางในครั้งก่อนหน้านี้ ทำให้คนในวังหลวงระแวดระวังมากยิ่งขึ้น

แต่สำหรับฉู่หลิวเยว่แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด

ตอนนี้นางเป็นจอมยุทธ์ระดับเจ็ดแล้ว ฝีมือของนางแข็งแกร่งมากพอที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ได้แล้ว

ดังนั้นหลังจากที่นางเลือกตำแหน่งแล้ว นางก็ทำลายม่านพลังของกำแพงวังอีกครั้ง

เพราะว่าระดับพลังของนางเพิ่มขึ้นไม่น้อย ดังนั้นในตอนนี้นางจึงสามารถเปิดม่านพลังได้ง่ายดายกว่าครั้งก่อนหลายเท่าตัว

หลังจากนั้นไม่นาน ม่านพลังก็ถูกเปิดออก ฉู่หลิวเยว่กระโดดขึ้น แล้วพุ่งเข้าไปด้านในทันที! ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ตำหนักตะวันออก!

…

ห้องทรงอักษร ตำหนักตะวันออกขององค์รัชทายาท

ตำหนักนี้ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา หน้าต่างห้องทรงอักษรปิดสนิท

ภายในห้อง จวินจิ่วชิงยืนอยู่หน้าชั้นวางหนังสือ เขากำลังมองร่องรอยที่ทิ้งเอาไว้

ซั่งปิ่งเหอคุกเข่าอยู่ด้านหลังของเขา

“ข้าน้อยไม่ได้ป้องกันให้เข้มงวด จึงทำให้มีคนแอบลักลอบเข้ามา ข้าน้อยสมควรตายเป็นหมื่นครั้ง! ได้โปรดลงโทษข้าน้อยด้วย!”

หลังจากวันที่เขารู้ถึงความผิดปกติ เขาก็รีบส่งคนค้นหาทันที

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายเตรียมการเป็นอย่างดี จึงสามารถหนีไปอย่างไร้ร่องรอยได้

เขาแอบค้นหาอยู่ในเมืองตั้งหลายครั้ง แต่ก็หาไม่พบ

เห็นได้ชัดว่าในตอนแรกเขาก็ไม่ได้ใช้ตัวตนที่แท้จริงเข้ามา จึงไม่มีทางที่จะสืบสาวตัวได้

เบาะแสนั้นถูกตัดหายไประหว่างทาง

แม้ว่าซั่งปิ่งเหอจะใช้ทุกส่วนของสมองคิดค้นหาทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ยังไม่พบอันใดเลย

สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือเพิ่มจำนวนเวรยามเฝ้าที่นี่ให้มากยิ่งขึ้น และ…ยอมรับความผิด!

“แน่นอนว่าเจ้ามีความผิด”

จวินจิ่วชิงถอนสายตา จากนั้นก็หมุนตัวกลับมา พร้อมมองต่ำไปยังซั่งปิ่งเหอที่คุกเข่าอยู่

“จัดการคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”

ซั่งปิ่งเหอตกใจอย่างมาก และรีบเงยหน้าขึ้น

“ท่านหมายความว่า…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน