ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1008

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกตกใจอย่างมาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง

หลังจากซั่งปิ่งเหอออกไปแล้ว ประตูของห้องทรงอักษรยังไม่ทันปิด

จวินจิ่วชิงก็เดินออกมาแล้ว พร้อมพูดกับทหารยามที่เฝ้าอยู่โดยรอบ

“พวกเจ้าออกไปรอที่ด้านนอกตำหนักก่อน ห้ามให้ผู้ใดเข้ามา หากไม่ได้รับคำสั่ง”

แม้ว่าทุกคนจะมึนงง แต่ก็ปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อพูดจบ นายทหารเหล่านั้นก็เดินออกไปอย่างเป็นระเบียบ

หลังจากนั้นไม่นาน ภายในและภายนอกของห้องทรงอักษรก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

“ตอนนี้ คงออกมาได้แล้วสินะ?”

จวินจิ่วชิงหันหน้ากลับมา พร้อมมองมายังทิศทางที่ฉู่หลิวเยว่อยู่

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเดินออกไป

ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นจะต้องปิดบังอีกต่อไป

และในตอนนี้นางมีเรื่องบางอย่างที่ต้องการจะคุยกับจวินจิ่วชิงพอดี

จวินจิ่วชิงใช้สายตาสำรวจนาง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปในห้องทรงอักษร

ฉู่หลิวเยว่ก็เดินตามเข้าไปติดๆ

…

หลังจากเข้ามาในห้องแล้ว จวินจิ่วชิงก็นั่งลงในที่ของตัวเอง พร้อมเลิกคิ้วและยิ้มให้กับฉู่หลิวเยว่

“ไม่ว่าอย่างใดเจ้าก็เคยมาที่นี่แล้ว เช่นนั้นก็นั่งตามสบายเถอะ”

ฉู่หลิวเยว่ไม่สนใจกับการหยอกล้อของเขา และนั่งลงในตำแหน่งตรงข้าม

ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันไปมา

จวินจิ่วชิงมองหน้านางด้วยความสนใจ ในแววตาเหมือนจะมีแสงสว่างส่องประกายออกมา

“ครั้งที่แล้วเจ้าก็เข้ามาเช่นนี้หรือ?”

“ไม่จำเป็นต้องพูดจาเกรงอก เกรงใจ ข้าเชื่อว่าเจ้ารู้อยู่แล้วว่าวันนี้ข้ามาที่นี่เหตุใด พวกเรามาเข้าประเด็นกันเลยเถอะ”

ฉู่หลิวเยว่พูดอย่างตรงไปตรงมา

จวินจิ่วชิงก็ยกยิ้มขึ้นบางๆ

“เดิมทีข้าอยากจะรำลึกถึงวันคืนเก่าๆ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจะปฏิเสธไมตรีเช่นเดิม…”

“วันวานไม่จำเป็น เจ้าไม่มีทางมองไม่ออก ข้าลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ข้ากับเจ้าเป็นเพียงคนแปลกหน้ากันเท่านั้น พูดคำพูดเหล่านั้นไปก็ไม่มีความหมาย ถ้าเช่นนั้นเจ้าไม่รีบพูดมาดีกว่าว่าต้องทำอย่างใดเจ้าถึงจะยอมปล่อยท่านพ่อของข้าไป”

ฉู่หลิวเยว่พูดจาขวานผ่าซากอย่างมาก

จดหมายฉบับนั้นที่ได้รับมาในตอนแรก ต่อมาเป็นบันทึกนั้น ทั้งหมดทั้งมวลนั้นชี้ว่า จวินจิ่วชิงมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ก่อนหน้านี้พวกเขาอาจจะเคยรู้จักกัน แต่ว่าตอนนี้นางลืมไปหมดแล้ว พูดขึ้นมาก็ไม่มีประโยชน์

และยิ่งไปกว่านั้น นางเองก็มีความรู้สึกบางอย่าง

นางคิดว่าก่อนหน้านี้ที่พวกนางเคยรู้จักกันอาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

จวินจิ่วชิงนั่งพิงพนักเก้าอี้

“เงื่อนไขของข้านั้นง่ายดายมาก ก่อนหน้านี้ข้าพูดกับเจ้าไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เมื่อไร?”

จวินจิ่วชิงลูบหัวคิ้วเบาๆ ใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในหุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวง เจ้าคงไม่ได้คิดว่าข้านั้นล้อเล่นหรอกนะ?”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไป

แน่นอนว่านางจำสิ่งที่จวินจิ่วชิงพูดในตอนนั้นได้

เขาพูดว่า ขอเพียงนางตกลงแต่งงานกับเขา ทุกอย่างก็จะเป็นของนาง

“ข้าไม่ได้รักเจ้า”

“อยู่ๆ ไปเดี๋ยวก็รักกันเอง”

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะใช้ท่านพ่อของข้ามาเป็นเบี้ยเพื่อต่อรองแล้ว พวกเรายังจะมีความรักได้อยู่อีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่โมโหจนหัวเราะออกมา นางคิดว่าความคิดของจวินจิ่วชิงนั้นไร้สาระอย่างมาก!

“แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าต้องการทำอันใดกันแน่ แล้วเหตุใดถึงอยากแต่งงานกับข้าด้วย ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่รู้ด้วยว่าเมื่อก่อนพวกราเคยรู้จักกันจริงหรือไม่ ไม่รู้ว่าพวกเราเคยเป็นอันใดกัน แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้เลยว่า เรื่องระหว่างพวกเรานั้นไม่มีทางเป็นไปได้! ต่อให้เจ้าใช้วิธีการเช่นนี้ เงื่อนไขนี้ของเจ้า…ข้าก็ไม่มีทางตอบรับอย่างเด็ดขาด!”

จวินจิ่วชิงมองหน้านางแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง

ในตอนที่ฉู่หลิวเยว่คิดว่าเขาจะต้องโมโหขึ้นอย่างแน่นอน แต่เขากลับยิ้มขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“เจ้าพูดได้ถูกต้อง เพราะเรื่องนี้ข้าได้ทุ่มเททุกวิถีทางแล้วจริงๆ”

เขาเอามือข้างหนึ่งเท้าคาง จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างเกียจคร้านว่า

“ฉู่เซียนหมิ่นทำร้ายเจ้า ข้าก็ส่งกู่โลหิตแดงไปให้นาง คนของสำนักอื่นแย่งชิงอันดับหนึ่งกับเจ้า ข้าก็ส่งพิษเย็นทั้งเจ็ดไปให้พวกเขา คนเหล่านั้นไม่ค่อยเชื่อฟัง ข้าจึงช่วยเจ้าจัดการ…”

ฉู่หลิวเยว่ค่อยๆ เบิกตากว้างขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“เรื่องเหล่านั้น…เป็นฝีมือของเจ้าหรือ?! เจ้าต้องการจะลงมือกับข้าตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหรือ?”

“หากไม่เช่นนั้น เจ้าจะสามารถกลับมาได้เร็วขนาดนี้หรือ?”

รอยยิ้มของจวินจิ่วชิงลึกขึ้น

“แต่ว่ามดพวกนั้น จะมาเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างใด ข้าแค่ช่วยเจ้าให้เพิ่มพูนความแข็งแกร่งได้อย่างรวดเร็วยิ่งขึ้นเท่านั้น”

และให้ “เจ้าดูสิ นี่เพิ่งปีเดียวเท่านั้น เจ้าก็กลับมาแล้ว ไม่ใช่หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ตกใจจนพูดไม่ออก

“ซั่งกวนเยว่ เจ้าคิดว่ามีแต่เจ้าคนเดียวที่คิดจะกลับมาที่เมืองซีหลิงหรือ?”

จวินจิ่วชิงชี้ที่ตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า

“ข้าก็รอเจ้ากลับมาเช่นกัน”