ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1018

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านนอก

“คุณหนูมู่ จากหุบเขาเขี้ยวมังกรมา!”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นไปมอง จากนั้นก็เห็นว่ามู่หงอวี่มาอยู่ที่ด้านนอกของประตูตำหนักแล้ว

“เข้ามาได้”

มู่หงอวี่เดินตามนางกำนัลเข้ามาในตำหนัก เมื่อเห็นใบหน้าของฉู่หลิวเยว่ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติยินดีก็ปรากฏขึ้น ดวงตาเปล่งประกาย

“หลิว…”

ตอนที่นางพูดออกมาหนึ่งคำ นางก็มองเห็นซั่งกวนโหยวที่ยืนอยู่ด้านข้าง ตอนนั้นเองนางเพิ่งตระหนักได้ว่า ที่นี่คือวังหลวง จึงรีบเก็บเสียง แล้วคุกเข่าโค้งคำนับ

“มู่หงอวี่ถวายพระพรฝ่าบาท คารวะอดีตจักรพรรดิ!”

ฉู่หลิวเยว่โบกมือให้

“หงอวี่ ที่นี่คือห้องบรรทมของข้าเอง ไม่ต้องมากพิธี ใครก็ได้ จัดที่นั่งให้ข้าที”

มู่หงอวี่มองไปทางซั่งกวนโหยวอย่างประหม่า

ท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็มีตำแหน่งสูงกว่านางมาก แม้ว่าซั่งกวนโหยวจะสวมชุดธรรมดา แต่เขาก็ยังมีรัศมีจักรพรรดิที่ไม่สามารถมองข้ามได้

แม้ว่ามู่หงอวี่จะมีนิสัยร่าเริง แต่นางก็มีสัมมาคารวะ รู้ว่าอันใดควรทำ อันใดไม่ควรทำ

หลิวเยว่สามารถสุภาพได้ แต่ห้ามเสียมารยาทเด็ดขาด

ซั่งกวนโหยวหัวเราะเสียงดัง

“มู่หงอวี่สินะ? ข้าได้ยินเยว่เอ๋อพูดถึงเรื่องของเจ้ามาหลายครั้งแล้ว อยู่ที่นี่ไม่ต้องสุภาพ ข้ายังมีธุระอื่นอีกพอดี ไม่อยู่รบกวนพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าคุยกันไปก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน

ฉู่หลิวเยว่กลับหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า

“เสด็จพ่อ ได้โปรดอยู่ที่นี่ก่อนเถิด อีกเดี๋ยวเราต้องมีเรื่องคุยกันอีก และมันเกี่ยวข้องกับท่านด้วย”

“หือ?”

ซั่งกวนโหยวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาหันไปมองและเห็นเหมือนว่าฉู่หลิวเยว่กำลังล้อเล่นอยู่ จากนั้นเขาจึงนั่งลงอีกครั้ง

เมื่อมู่หงอวี่เห็นว่าซั่งกวนโหยวเป็นเป็นมิตรเช่นนี้ ความประมาทจึงลดทอนลงไปเป็นจำนวนมาก

“หงอวี่เป็นร่างซวีหยวน การจะเลื่อนขั้นเข้าสู่จอมยุทธ์ระดับเจ็ดนั้น เป็นเรื่องที่ยากกว่าผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปมาก ดังนั้นครั้งนี้ลูกตั้งใจจะพาหงอวี่ไปที่ทะเลทรายจันทราสีชาดอีกครั้ง เพื่อไปเชื้อเชิญผู้อาวุโสที่ลูกรู้จักมาให้คำชี้แนะนาง”

ฉู่หลิวเยว่ และมู่หงอวี่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนม ยิ่งไปกว่านั้นร่างซวีหยวนไม่ได้ปรากฏมาในรอบพันปีแล้ว หากจะต้องเสียมันไป เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก

ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลที่ฉู่หลิวเยว่ตัดสินใจช่วยให้สุดกำลัง

“ทะเลทรายจันทราสีชาด? ผู้อาวุโส?”

ซั่งกวนโหยวรู้สึกสับสนไปเล็กน้อย

ที่นั่นมันอันตรายมากไม่ใช่หรือ คนธรรมดาส่วนใหญ่ที่ไปที่นั่นตายเก้ารอดหนึ่ง แล้วเหตุใดเยว่เอ๋อยังต้องไปที่นั่นอีก?

อีกทั้งยังพูดว่าท่านอาวุโสที่รู้จัก?

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

“เพคะ ก่อนหน้านี้โชคดีที่ได้พวกเขาช่วยเหลือเอาไว้ พวกเราจึงสามารถออกจากทะเลทรายจันทราสีชาดได้อย่างราบรื่น”

พวกเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดากลุ่มคนที่ฉู่หลิวเยว่รู้จักแล้ว

นอกจากพวกเขาแล้ว นางก็คิดไม่ออกว่าจะมีใครสามารถช่วยเหลือนางได้อีก

อีกทั้งพวกเขาก็ยังให้เสวี่ยเสวี่ยส่งข่าวให้ไปหาอีกด้วย ไปดูสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน

“ครั้งนี้ข้าจะไปกับมู่หงอวี่ วันที่กลับมายังไม่แน่นอน ดังนั้นเรื่องราวต่างๆ ในราชวงศ์เทียนลิ่ง จึงต้องขอให้เสด็จพ่อช่วยดูแลแล้ว”

ซั่งกวนโหยวได้ยินดังนั้น แน่นอนว่าไม่มีทางคัดค้าน

“เยว่เอ๋อวางใจเถอะ มีพ่ออยู่ อยากจะไปทำอันใดก็ไปได้เลย!”

ความรู้สึกผิดฉายชัดในแววตาของฉู่หลิวเยว่

“เดิมทีต้องการจะให้เสด็จพ่อได้พักผ่อน แต่คิดไม่ถึงว่า…สุดท้ายแล้วข้าก็ยังต้องรบกวนให้เสด็จพ่อช่วยอยู่ดี”

“มันไม่ได้เป็นเรื่องรบกวนเท่าไรเลย”

ซั่งกวนโหยวมองไปที่นางอย่างไม่เห็นด้วย

“แล้วอีกอย่างเจ้าคือบุตรีของข้า ข้าไม่ช่วยเจ้า แล้วจะให้ไปช่วยใครเล่า? ก็วางใจเถอะ ตอนนี้สุขภาพของข้าดีขึ้นแล้ว จะต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน!”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่อบอุ่นขึ้น

ความจริงแล้วที่นางกลับมาครั้งนี้ นางก็อยากให้เสด็จพ่อได้พักผ่อน และชดเชยเรื่องราวต่างๆ ให้เขา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า มันจะมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น

นางพูดขึ้นอย่างหยอกล้อ

“หากรู้เช่นนี้ในวันนั้นข้าจะไม่ตอบตกลงขึ้นครองราชย์ ท่านลองดูสิ ท่านยังคงต้องวุ่นวายกับเรื่องราวเหล่านี้อยู่”

ซั่งกวนโหยวหัวเราะฮ่าๆ

“ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม สักวันหนึ่งตำแหน่งนี้ก็จะต้องเป็นของเจ้าอยู่แล้ว!”

ทายาทของราชวงศ์เทียนลิ่งร่วงโรยรา กอปรกับซั่งกวนหว่านลงมือกับคนไปเป็นจำนวนมาก ทายาทส่วนใหญ่ถ้าไม่พิการ ก็ต้องตายตั้งแต่เด็ก

ในหมู่ของพวกเขา คนเดียวที่สามารถหนีรอดจากสถานการณ์อันเลวร้ายนั้นได้ ก็คือ ฉู่หลิวเยว่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน