ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1022

หัวใจของฉู่หลิวเยว่สั่นไหวอย่างรุนแรง!

นั่นหมายความว่า พี่เป่าอาจจะมีร่างกายเช่นนี้ไปตลอดชีวิตหรือ?

ชีวิตของคนคนหนึ่งยืนยาวขนาดไหน แล้วยิ่งไปกว่านั้นพี่เป่าสามารถข้ามผ่านอาณาจักรเซียนเทพ และหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ได้แล้วด้วย?

แม้ว่าร่างกายในตอนนี้จะดูน่ารัก แต่แท้ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่เด็ก

หากจะต้องติดอยู่ในร่างศักดิ์สิทธิ์อายุสามขวบไปตลอดชีวิต…

สำหรับเขาแล้วจะต้องเป็นเรื่องทรมานอย่างมาก

“หึ อย่าให้เขารู้ล่ะ ว่าเจ้ารู้แล้ว”

หลานเซียวถอนหายใจออกมา

“การตัดสินใจนี้ ในตอนแรกข้ากับผู้อาวุโสลำดับที่ห้าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะหลังจากนั้น…เกือบจะล้มเหลว จึงทำให้พวกเรารู้สึกตัวขึ้นมา ไม่เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีทางรู้เลย ดังนั้นเขาไม่มีทางบอกเรื่องนี้กับเจ้าแน่ และเขาก็ไม่อยากให้พวกเราพูด แต่ข้าเพียงคิดว่า เรื่องนี้ไม่ควรปิดบังเจ้า”

“ที่ข้าพูดเช่นนั้น ไม่ใช่เพราะให้เจ้าซาบซึ้งในบุญคุณของเขา แต่อยากให้เจ้ารู้ว่า…แม้จะมีคนหักหลังเจ้า แต่ก็มีคนยืนอยู่ข้างเจ้าตลอดไปเช่นกัน”

ต่อให้จะต้องจ่ายค่าตอบแทนมากมายเพียงใดก็ตาม!

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่หลิวเยว่ได้ยินหลานเซียวพูดอย่างจริงจังขนาดนี้

มีความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านอยู่ในอกของนาง หัวใจของนางอุ่นวาบ ร่างกายทั่วทั้งร่างกายก็เหมือนจะอุ่นขึ้นด้วย

นางหลับตาลง ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ในแววตา และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มของนางก็กลับมาเป็นเช่นเดิม

“ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม พี่เป่า ข้าดีใจนักที่สามารถช่วยท่านได้”

…

ในเมื่อหลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ออกมาแล้ว เช่นนั้นตู๋กูโม่เป่าก็เป็นอิสระแล้ว

เขาถูกขังที่ทะเลทรายจันทราสีชาดมานานหลายปี เมื่อสามารถออกมาได้ เขาก็รู้สึกไม่คุ้นเคย

โดยเฉพาะ…รูปลักษณ์อย่างเช่นปัจจุบัน

เขาใช้เวลานานมากในการโน้มน้าวตัวเอง ที่จะเมินเฉยกับประเด็นนี้

ท้ายที่สุดแล้วกว่าจะออกมาได้นั้นมันไม่ง่ายเลย

ทั้งสองคนสนทนากันอีกสองสามประโยค จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็ถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจมานาน

“พี่เป่า พวกท่านรู้จักหรงซิว ใช่หรือไม่?”

ตู๋กูโม่เป่าเหลือบสายตามองนาง

สีหน้าของฉู่หลิวเยว่ราบเรียบ

“ข่าวที่สำคัญขนาดนี้ แต่ท่านกลับให้เสวี่ยเสวี่ยเป็นคนส่งสาร เท่านี้มันก็เพียงพอในการยืนยันได้แล้ว ไม่ใช่หรือ?”

เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง เสวี่ยเสวี่ยที่นั่งรออยู่ระยะไกลอย่างเงียบๆ ก็ฮึกเหิมมากยิ่งขึ้น

แต่หลังจากนั้นเสียงที่เย็นชาของตู๋กูโม่เป่าก็ดังขึ้น

“ในตอนที่ข้ากำลังต้องการเรียกหาเจ้า มันก็มาที่นี่เอง จะไม่ใช้ก็กระไรอยู่”

ร่างกายของเสวี่ยเสวี่ยสั่นสะท้านทันที มันอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

มันมาที่นี่เองที่ไหนเล่า?!

ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของนายท่าน มันจะมาที่นี่ได้อย่างใด!?

นี่มันไม่มีสิทธิของสัตว์อสูรจริงๆ

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย

คำพูดนี้ของตู๋กูโม่เป่าไม่ได้ตอบคำถามของนางโดยตรง

นางเหลือบสายตามองขึ้น ก่อนจะหัวเราะ

“พี่เป่า ท่านไม่ต้องกังวล”

“ข้านึกอันใดออกได้มากมายแล้ว รวมถึง…เรื่องที่หรงซิวอยู่ในอาณาจักรเสิ่นซวี่ด้วย”

ทันทีที่สิ้นเสียง รูม่านตาสีม่วงที่งดงามของตู๋กูโม่เป่าก็ฉายความประหลาดใจออกมาด้วย

“เจ้า…เจ้านึกออกหมดแล้วหรือ? ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้น

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ด้วย?

หน้าผานั้น ศาลาแปดเหลี่ยมแห่งนั้น ที่นั่นคืออาณาจักรเสิ่นซวี่!

คนที่เล่นหมากกับนางในตอนนั้น นั่นก็คือหรงซิวไม่ผิดแน่!

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่ที่อาณาจักรเสิ่นซวี่แล้ว!

ความจริงแล้วสิ่งที่นางจำได้นั้นมีจำกัด คำพูดของนางเป็นแค่ประโยคลองเชิงเท่านั้น อีกทั้งคำพูดของตู๋กูโม่เป่า ก็เป็นการยืนยันการคาดเดาของนางได้พอดิบพอดี!

“ไม่ได้จำได้ทั้งหมด จำได้แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น”

ความคิดในใจของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปทันที

ในเมื่อตู๋กูโม่เป่าก็รู้เรื่องเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะต้องรู้จักหรงซิวอย่างแน่นอน

ถ้าเช่นนั้นการที่จะให้เสวี่ยเสวี่ยช่วยเหลือก็เป็นเรื่องสมเหตุสมผล

เพียงแต่ว่า…คาดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะไม่เคยเปิดเผยมาก่อน!

“ดังนั้นในครั้งนี้ ข้าจึงวางแผนที่จะไปอาณาจักรเสิ่นซวี่ด้วยตนเองอีกครั้ง”

ตู๋กูโม่เป่าขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าเล็กสีขาวอมชมพูจริงจังขึ้นมาหลายส่วน

“ตอนนี้?”

“ตอนนี้”

“เจ้าไม่มีทางไม่รู้ว่าด้วยระดับพลังของเจ้าในตอนนี้ หากจะไปอาณาจักรเสิ่นซวี่…เป็นเรื่องอันตรายมากแค่ไหนใช่หรือไม่?”

“ในเมื่อก่อนหน้านี้ข้าเคยไปมาแล้ว เหตุใดตอนนี้ถึงไปไม่ได้ล่ะ?”

ตู๋กูโม่เป่ารู้สึกลังเลขึ้นมา

แน่นอนเพราะว่าตอนนั้นเจ้าแข็งแกร่งกว่าตอนนี้!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน