ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1029

“เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหน ที่เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถพูดคำว่า ‘ไม่’ ออกมาได้?”

ชายคนนั้นไม่เห็นฉู่หลิวเยว่อยู่ในสายตาเลย

เขายิ้มชั่วร้ายออกมา แววตามีการดูถูก และเหยียดหยาม

“เจ้าคือคนที่มาจากภายนอก มาที่อาณาจักรเสิ่นซวี่เป็นครั้งแรก กฎบางอย่างของที่นี่ เจ้าอาจจะยังไม่เข้าใจ เช่นนั้นข้าจะสอนเจ้าเอง! คนธรรมดาที่มาที่นี่ ล้วนต้องระมัดระวัง ไม่เช่นนั้น…เจ้าจะออกจากอาณาจักรเสิ่นซวี่ไม่ได้อีกต่อไป ไม่แน่ว่า…”

เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น สายตาหันไปมองทางตู๋กูโม่เป่า

“เด็กที่งดงามขนาดนี้ หากเป็นอันใดขึ้นมา เช่นนั้นก็น่าเสียดายแล้ว! ก็ว่าใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตามอง

“เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ?”

“จะพูดว่าข่มขู่ได้อย่างใด ข้าพูดความจริงทั้งนั้น!”

หลู่อี้พูดขึ้น มุมปากก็ยกยิ้ม ปรากฏเป็นรอยยิ้มกดดัน

“ข้าไม่อยากเสียเวลา เจ้ามอบแหวนเฉียนคุนมาให้ข้าเสียดีๆ ซะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง ร่างกายของเขาก็ระเบิดพลังงานปราณออกมา!

รูม่านตาของฉู่หลิวเยว่หดเล็กลง!

ผู้แข็งแกร่งครึ่งเทพ!

พลังระดับนี้ ไม่ว่าอย่างใดนางก็ไม่สามารถสู้ชนะ

แต่เมื่อเจ้าคิดดีๆ แล้วก็ใช่ นางเป็นคนที่มาจากด้านนอก เป็นผู้แข็งแกร่งที่สามารถก้าวเข้าสู่อาณาเขตเทพเซียนได้

ในพื้นที่แห่งนี้ คนที่อ่อนแอที่สุดคือคนระดับครึ่งเทพ

ถ้าหลู่อี้คนนี้ไม่มีความสามารถขนาดนั้น เขาคงไม่กล้าทำแบบนี้

พี่ใหญ่ท่านนี้ มีอันใดค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน

สีหน้าท่าทางของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปทันที นางขยับยิ้มขึ้น

หลู่อี้ยิ้มเย็น

“นับว่าเจ้ายังรู้จักเอาตัวรอด! ส่งมันมา!”

ฉู่หลิวเยว่ทำท่าสัมผัสแหวนเฉียนคุน เหมือนว่านางต้องการจะถอดออกจริงๆ

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าของนางก็ดูลำบากใจอย่างมาก

“ความจริงแล้ว…แหวนวงนี้สำคัญกับข้ามาก…ดังนั้น”

“จะชักช้ายืดยาดอยู่เหตุใด! หากเจ้าไม่ถอดออกมา ข้าจะถอดออกมาเอง!”

หลู่อี้พูดขึ้น ก่อนจะสาวเท้าก้าวใหญ่เดินเข้ามาหาฉู่หลิวเยว่!

“ดังนั้น…เจ้าอย่าฝันกลางวันไปหน่อยเลย!”

ในแววตาของฉู่หลิวเยว่มีประกายเย็นชาปรากฏขึ้น!

ในขณะเดียวกันนั้นเองดอกท้อที่อยู่ตรงข้อมือของนางก็บานสะพรั่ง

หลู่อี้ลางสังหรณ์บอกว่าแย่แล้ว! ทันใดนั้นเขาก็เรียกดาบยาวออกมา แล้วฟันไปโดยตรง!

“เจ้ากล้า…”

พรึ่บ!

เงาร่างของคนสองคนหายไปจากจุดเดิมแล้ว!

หลู่อี้กวาดตามองรอบข้างอย่างรวดเร็ว แต่กลับไม่เห็นใครเลยสักคน

ระลอกคลื่นแห่งความผันผวนกลางอากาศก็ไม่มีเลยแม้แต่น้อย

“เจ้าเล่ห์นัก!”

หลู่อี้โมโหอย่างมาก

เผลอเพียงครู่เดียว คาดไม่ถึงว่าจะปล่อยนางหนีไปได้

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

คนที่สามารถเคลื่อนย้ายตนเองได้ ต้องเป็นคนที่ก้าวข้ามผ่านอาณาจักรเซียนเทพแล้วถึงจะทำได้

คนที่เป็นแค่ครึ่งเทพแบบเขา ทำได้แค่มองเท่านั้น

แต่ว่าผู้หญิงคนนั้น เหมือนไม่ได้ใช้พลังเคลื่อนย้ายของตนเอง…

หรือว่านางจะใช้อาวุธโบราณ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้น

อาวุธโบราณที่สามารถใช้ในการเคลื่อนย้ายได้นั้น หายากอย่างยิ่ง

หากดูจากคนที่อยู่ในหน้าผาแดนสวรรค์ คนที่มีสมบัติระดับนี้ เกรงว่าจะมีไม่ถึงสามคน!

หากสามารถแย่งมาได้ละก็…

แต่ว่ามาดูไปแล้ว ผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีสมบัติมากมายเลยทีเดียว…

หลู่อี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในใจก็รู้สึกลังเลขึ้นมา

นางสามารถมีของดีๆ ได้มากมายขนาดนี้ เช่นนั้นฐานะของนาง ก็น่าจะไม่ธรรมดา

เมื่อคิดไปแล้ว หลู่อี้ก็คิดว่ายกเลิกแผนการดีกว่า

…แต่ว่าคนที่มาจากด้านนอกพรมแดน จะสามารถมีฐานะอันใดได้!?

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า มันจะสร้างความวุ่นวายให้ขนาดนี้

“อึก”

ตู๋กูโม่เป่าปิดปากเกือบจะพ่นน้ำลายออกมา เขาไม่ได้ปิดบังท่าทางดูถูกดูแคลนเลย

“หากเขามีตาแล้วละก็ เขาคงไม่…”

คงไม่เข้ามาแย่งแหวนเฉียนคุนแบบนี้

“ไม่เหตุใดหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอันใด”

ตู๋กูโม่เป่าเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

“พวกเราไปดูที่ค่ายกลเคลื่อนย้ายระดับสองกันก่อนเถอะ”

…

ในเมืองหน้าผาแดนสวรรค์ ค่ายกลเคลื่อนย้ายระดับสองจะมีอยู่สองแห่งอยู่ทางทิศเหนือ และทิศใต้

ทั้งสองคนเดินทางไปทิศใต้ของเมือง

ในตำแหน่งไกลๆ พวกเขาทั้งสองสามารถมองเห็นค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ได้แล้ว

บริเวณโดยรอบค่ายกลนั้น มีทหารอารักขาอยู่

บนเสื้อผ้าของพวกเขา ก็มีสัญลักษณ์ของหน้าผาแดนสวรรค์อยู่เช่นกัน

ในใจของฉู่หลิวเยว่พูดอันใดไม่ออก

แม้ว่าจะเป็นค่ายกลเคลื่อนย้ายระดับสอง แต่ทั้งขนาดและพลังงาน กลับมีขนาดใหญ่กว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ใหญ่ที่สุดของราชวงศ์เทียนลิ่ง

หรือจะต้องบอกว่า ค่ายกลทั้งสองนั้นไม่สามารถเทียบกันได้เลย

ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่ก็ยังมีคนเดินผ่านไปผ่านมาตรงบริเวณค่ายกลเคลื่อนย้าย

ตอนที่ทุกคนเข้าไปอยู่ในค่ายกลนั้น พวกเขาล้วนเลือกไปทางซ้ายก่อน

ดูเหมือนว่าจะต้องเก็บเงิน

ฉู่หลิวเยว่เองก็พาตู๋กูโม่เป่าเดินเข้าไป แล้วพูดอย่างเกรงใจว่า

“สวัสดีเจ้าค่ะ ข้าต้องการขึ้นค่ายกลเคลื่อนย้ายเพื่อไปตำแหน่งที่ใกล้เมืองที่สุด”

ชายคนนั้นเหลือบสายตาขึ้นมามองนาง ตอนที่เห็นตู๋กูโม่เป่ายืนอยู่ด้านข้าง เขาก็หรี่ตามองแล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ

“ข้าไม่รับเจ้า!”