ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1056

พระราชวังเมฆาสวรรค์!

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยย้ำคำนี้ในใจซ้ำๆ

แท้จริงแล้ว…ต้นตระกูลของหรงซิวมีชื่อเสียงเรียงนามเช่นนี้เองหรือ?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลายคนที่อยู่รอบด้านก็พลันเงียบเสียงลงทันที

ถึงภายในอุโมงค์จะมืดสลัวขนาดไหน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ฉู่หลิวเยว่จะสังเกตเห็นบรรยากาศที่ตึงเครียดนี้

แม้แต่หลินเทียนเฟิงเองก็ดูจริงจังขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เห็นได้ชัดว่าทุกคนประหม่ามาก

และไม่นานก็มีคลื่นความผันผวนพุ่งมาจากข้างหน้า!

ฉู่หลิวเยว่เผลอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

เมื่อคลื่นแสงพุ่งเข้ามา ท้องฟ้าด้านนอกก็พลันสว่างขึ้นทันตา!

…

ครั้นปลายเท้าทั้งสองข้างแตะลงบนพสุธา จิตใจของฉู่หลิวเยว่ถึงได้ผ่อนคลายและสงบขึ้นมาบ้าง

แสงจ้าจากดวงอาทิตย์ทำให้นางต้องปรับสายตา แล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางก็กวาดสายตามองไปรอบๆ

ทิวทัศน์เบื้องหน้าคือท้องทะเลสีคราม

เกลียวคลื่นเหล่านั้นสะท้อนแสงทินกรเป็นประกายแวววับและแผ่กว้างออกไปสุดลูกหูลูกตา

และไกลออกไป จะเห็นหมู่เกาะที่มีขนาดต่างกันลอยอยู่ในอากาศเงียบๆ พร้อมกับกลุ่มเมฆาสีขาวที่รายล้อมหมู่เกาะเหล่านี้ไว้ราวกับอยู่ในแดนสวรรค์

ท้องนภาสีฟ้าวาดรัศมีออกไปไกลจรดมหาชลาลัยเบื้องล่าง

จนยากที่จะบอกได้ว่าเส้นขอบฟ้าสีคราม ณ จุดบรรจบของทะเลและเวหานั้น เกิดจากสีฟ้าของท้องฟ้าหรือท้องทะเลกันแน่

ในชั้นบรรยากาศเต็มไปด้วยลมปราณอันหวานหอมจางๆ ชวนให้สดชื่นและสบายตัว

ฉู่หลิวเยว่แอบตกใจกับตัวเอง

พลังปราณแห่งโลกและสวรรค์ที่สถิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ทั้งสะอาดและบริสุทธิ์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ซึ่งตั้งแต่เกิดมานางเพิ่งเคยเห็นอันใดแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย!

ทว่าขณะเดียวกัน ก็มีเสียงอันองค์อาจดั่งแว่วผ่านใบหู

“ผาแดนสวรรค์หรือ?”

ฉู่หลิวเยว่หยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองทางต้นเสียง

ที่ด้านข้างค่ายกลเคลื่อนย้าย มีนายทหารในชุดเกราะสีดำหลายคนยืนอยู่

และดูเหมือนว่าเจ้าของเสียงนั้นจะมียศสูงสุดในกลุ่มนี้ ลมปราณของเขาแข็งแกร่งกว่าคนอื่นๆ ที่อยู่รอบข้างอย่างมาก

แถมบริเวณหน้าอกด้านซ้ายของชุดเกราะ ก็มีรูปภาพบางอย่างสลักไว้ด้วย

มันคงจะเป็นรูปสลักพระราชวังเมฆาสวรรค์ของพวกเขาสินะ

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองมันด้วยความรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆ

หลินเทียนเฟิงประสานหมัดแล้วโค้งตัวนิดๆ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ข้าหลินเทียนเฟิงแห่งผาแดนสวรรค์ ได้นำคนของเผ่ามาร่วมงานฉลองพระชนมพรรษาของพระโอรส!”

นายทหารชั้นสูงประสานหมัดระดับอก และตอบกลับอย่างสุภาพ

“คารวะท่านประมุขหลิน”

จากนั้นนายทหารอีกหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง

ฉู่หลิวเยว่เฝ้ามองภาพนั้นจากด้านหลัง ด้วยความขบขันหน่อยๆ

ถึงคนเหล่านี้จะกล่าวกับหลินเทียนเฟิงอย่างสุภาพ แต่ท่าทีของพวกเขากลับมิได้โอนอ่อนให้ผู้มาใหม่เลยสักนิด

และกลับเป็นหลินเทียนเฟิงเสียเองที่ต้องยำเกรงพวกเขา ซึ่งแตกต่างจากทัศนคติของเขาที่มีต่อทหารเฝ้าประตูทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด

พระราชวังเมฆาสวรรค์หรือ…ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

สาเหตุที่ทหารเหล่านี้ถือยศถือศักดิ์นัก ก็เพราะพวกเขาเป็นคนของพระราชวังเมฆาสวรรค์

เมื่อชนเผ่านั้นแข็งแกร่งและขึ้นสู่จุดสูงสุด พวกเขาก็จะได้รับความเคารพนับถือจากคนที่ด้อยกว่า

มันคือกรรมสิทธิ์ของผู้ที่แข็งแกร่ง!

“ประมุขหลิน ไฉนพวกเจ้าถึงมาช้านัก? งานฉลองของพระโอรสจักเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว! ถ้าช้ากว่านี้นิดเดียว พวกเจ้าจะเข้าไปที่เกาะหลักไม่ได้แล้ว!”

หลินเทียนเฟิงรีบกล่าวทันที

“ต้องขออภัยจริงๆ พวกข้าประสบอุบัติเหตุเล็กน้อย ก่อนหน้านี้ค่ายกลเคลื่อนย้ายของเราเกิดขัดข้อง จึงทำให้การเดินทางของเราล่าช้า”

นายทหารคนนั้นส่ายหัว

“ช่างมัน อย่างน้อยก็ยังทันเวลาอยู่ ฉะนั้นพวกเจ้า…หือ? เด็กนี่มาได้อย่างใดกัน?”

เขาหันควับไปมองหลินเทียนเฟิง พลันขมวดคิ้วฉับ

“ประมุขหลิน ข้าจำได้ว่าเจ้าไม่ได้มีลูกวัยเตาะแตะเช่นนี้?”

หลินเทียนเฟิงโบกมือปฏิเสธอย่างไว

“ไม่ใช่ๆ! เด็กคนนี้ไม่ใช้คนตระกูลหลิน แต่เป็นบุตรของสาวม่ายท่านนี้ต่างหาก! นางเป็นเซียนหมอที่คอยดูแลบุตรชายของข้า ดังนั้นนางจึงต้องพาบุตรติดสอยห้อยตามมาด้วย”

ใครๆ ต่างก็รู้เรื่องความรักความห่วงใจของหลินเทียนเฟิงที่มีต่อบุตรชายคนเล็กอย่างหลินจือเฟย

และได้ยินว่า เขาต้องการยกตำแหน่งประมุขแห่งตระกูลหลินคนต่อไปให้กับหลินจือเฟยด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน