ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1145

ฉู่หลิวเยว่เลื่อนสายตาขึ้นไปมองเขาคราหนึ่ง

ในมือของอิ่นฝานถือจอกสุราจอกหนึ่งไว้อยู่ ใบหน้าของเขาแดงระเรื่อ ภายในช่องปากเองก็มีกลิ่นสุราลอยออกมาหึ่ง

หากมิใช่ว่ารู้อยู่ก่อนแล้วว่าน้ำพุสายนี้มิมีฤทธิ์มอมเมา เกรงว่าพวกเขาจะได้คิดไปว่าเขานั้นดื่มจนเมาเข้าแล้วจริงๆ

มือของเขาไกวไปมาแล้วชี้ไปยังอีกทิศทางหนึ่ง ภายในดวงตาคู่นั้นราวกับว่ากำลังทอแววเร้นลับแลประหลาดชอบกล

“ทุกคนที่มาเขาหมื่นเมรัยล้วนมากันตั้งแต่พลบค่ำจนถึงรุ่งสาง เวลาที่เหลือไร้ซึ่งผู้คน หากเจ้าต้องการจริงๆ…”

“อิ่นฝาน เจ้าคิดจะพูดอันใดกันแน่?”

หลัวซือซือเอ่ยตัดบทเขาอย่างขุ่นเคือง คิ้วโก่งได้รูปขมวดเข้าหากัน

“เจ้ารู้แก่ใจดีว่าห้ามใครเข้าเขาหมื่นเมรัยโดยพละการในช่วงกลางวัน เจ้าพูดเช่นนี้ มิใช่ว่าคิดจงใจชักนำให้ฉู่เยว่ทำผิดกฎอย่างนั้นหรือ?”

“ที่เปิดปากพูดออกมา ก็เพราะว่าข้าเห็นเขาอยากไปยังตาน้ำพุมากถึงเพียงนั้นต่างหากเล่า!”

อิ่นฝานสะอึกออกมาคราหนึ่ง กลิ่นสุราอันเข้มข้นทำให้กลุ่มคนต่างหายใจแทบไม่ออก

เขาจ้องฉู่หลิวเยว่เขม็ง ทำท่าทีประหนึ่งว่ากำลังยิ้ม ทว่าแววตากลับมิได้ยิ้มตาม

“ศิษย์น้องฉู่เยว่ เจ้าคิดเห็นเป็นเช่นไร?”

หางคิ้วของฉู่หลิวเยว่เลิกขึ้นเล็กน้อย

อิ่นฝานมาระบายความโกรธใส่นางเช่นนี้เพราะหลัวซือซือหรือนี่?

นี่นางดันติดร่างแหรับกรรมไปด้วยชัดๆ

เดิมทีฉู่หลิวเยว่ยังคิดจะไว้หน้าเขาอยู่บ้าง ทว่าคนผู้นี้จิตใจคับแคบนัก ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคบค้าสมาคมต่อ

นางถอยหลังไปครึ่งก้าว มือก็ลูบถวนจื่อเป็นเชิงปลอบโยนพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยว่า

“ขอบคุณศิษย์พี่อิ่นฝานใน ‘ความหวังดี’ ของท่านนะขอรับ เพียงแต่ว่าข้ามีวิธีของข้าเองแล้ว ไม่รบกวนท่านแล้วล่ะ”

อิ่นฝานแสยะยิ้มเย็นเยียบ

เสแสร้งสิ้นดี!

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉู่เยว่ผู้นี้จะกล้าดีถึงเพียงนี้!

เขาหัวเราะออกมาสุ้มเสียงหนึ่ง

“ศิษย์น้องฉู่เยว่ เจ้าเพิ่งเข้าสำนักมา มีเรื่องอีกมากที่ยังไม่เข้าใจ ในฐานะศิษย์พี่ก็ขอชี้แนะเจ้าเพิ่มอีกสักหน่อย มีความคิดน่ะเป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าหากฝันเฟื่องคิดหมายปองสิ่งของที่ไม่ใช่ของตน…ก็รังแต่จะดึงดูดปัญหาให้เข้ามาหาตัวเอง!”

คำเตือนที่แฝงเป็นนัยในประโยคนั้นชัดเจนอย่างมาก

พวกหลัวเยี่ยนหมิงล้วนรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง สีหน้าพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

หลัวซือซือขมวดคิ้วเป็นปมแน่นกว่าเดิม

ทว่าฉู่หลิวเยว่เพียงฉีกยิ้มบางเบาเท่านั้น

“ขอบคุณศิษย์พี่มากที่ให้คำชี้แนะ แต่ว่า แต่ไหนแต่ไรมาโชคของข้าก็ดีมากอยู่แล้ว”

สายตาของอิ่นฝานมองมาที่นางอย่างลึกล้ำวาบหนึ่ง

ฉู่หลิวเยว่เองก็เบนสายตากลับไป แล้วหันไปมองทางตาน้ำพุที่อยู่บนยอดเขา

ความจริงแล้ว คำพูดของอิ่นฝานเองก็เตือนสตินางอยู่เหมือนกัน

ช่วงเวลาเปิดให้เข้าของเขาวั่นจิ่วนั้นแปลกพิกลยิ่งนัก ทว่าอาจเป็นเพราะแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ดังนั้นทุกคนจึงคุ้นชินกับมันไปแทน

ช่วงกลางวัน…

สรุปแล้วเขาหมื่นเมรัยเก็บซ่อนความลับอันใดเอาไว้กันแน่?

พึ่บพับ!

ในตอนนั้นเอง เสียงกระพือปีกก็ดังแว่วขึ้นมา!

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้นก็มองตามเสียงไป

ชั่วครู่ถัดจากนั้น นางก็เห็นเพียงเงาร่างสีแดงสายหนึ่งบินมุ่งหน้าไปบนยอดเขาในทันทีทันใด!

ในขณะเดียวกัน เสียงหัวเราะหยอกล้ออันดังกังวานสายหนึ่งดังแว่วมาจากบนยอดเขา

แม่นางอีกนางหนึ่งเอ่ยกลับไปอย่างจู้จี้จุกจิก

“เพ่ย! เจ้าต่างหากที่บ้า! เจ้าตัวนี้ของข้าเป็นถึงอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่มีสายเลือดของหงส์ทองคำเชียวนะ! บางทีหลังได้ดื่มน้ำพุนี่ พละกำลังก็จะทวีความแข็งแกร่งขึ้นมาอีกก็ได้!”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น เงาร่างสีแดงสายนั้นก็บินโฉบจากข้างบนลงมา!

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตามอง ก็เห็นว่าสัตว์อสูรตัวนั้นมีเปลวเพลิงสีแดงลุกโชนไปทั่วทั้งร่าง

ทุกที่ที่มันบินผ่าน กิ่งก้านใบไม้ต่างก็ลุกไหม้ หินภูเขาดำเป็นตอตะโก ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ถึงพลังของมันแล้ว!

ยามบินผ่านศีรษะของกลุ่มคนที่ส่งเสียงเอะอะมะเทิ่งไป ก็ก่อให้เกิดเสียงอุทานด้วยความตกใจตามกันมา

เพื่อที่จะหลบซ่อนจากสัตว์อสูรตัวนี้ กลุ่มคนต่างถอยหลังหาที่หลบกันจ้าละหวั่น

ยอดเขาที่เดิมทีเปี่ยมด้วยความคึกคักมีชีวิตชีวาพลันเกิดความวุ่นวายโกลาหล

ฉู่หลิวเยว่ที่ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความวุ่นวายครั้งนี้ ก็ถอยหลังไปหลายก้าว คิดหาทางหลบเลี่ยง

ใครจะไปรู้ว่าสัตว์อสูรตัวนั้นบินไปได้ครู่หนึ่งก็พลันวกเปลี่ยนทิศทาง ก่อนจะมุ่งมายังฝั่งของฉู่หลิวเยว่ตรงๆ!

ในตอนที่อุณหภูมิอันร้อนระอุม้วนพัดพาเข้ามา หว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่ก็ขมวดเข้าหากันน้อยๆ

เจ้าตัวนี้นี่มัน…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน