ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1150

“ที่รับปากเจ้าไว้ ข้าย่อมทำตามที่พูด!”

หลิ่วอินถงตวาดออกมาอย่างทนไม่ไหวในท้ายที่สุด

บรรดาผู้คนต่างก็เงียบกริบโดยพลัน

คนจำนวนไม่น้อยต่างก็มองไปทางฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ

ครั้งนี้…ถือได้ว่าเขาไปล่วงเกินหลิ่วอินถงเข้าโดยสมบูรณ์แบบ!

ภายในสำนักนี้น่ะ หากไปล่วงเกินกลุ่มเล็กๆ ของพวกเขาเข้า ผลที่ตามมาในภายหลังจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ร้ายแรงหลายเท่าได้ก็สุดจะรู้!

ขอเพียงพวกเขาต้องการ เพียงใช้สมองนิดวางแผนการหน่อย ก็สามารถทำให้ฉู่เยว่ผู้เป็นศิษย์ใหม่ไร้พื้นเพใดๆ และใช้ชีวิตอยู่ในสำนักได้ยากแล้ว!

ต่อให้ท่านอาจารย์ของเขาคือผู้อาวุโสวั่นเจิง ก็ไม่มีทางควบคุมคลื่นใต้น้ำอันเงียบเชียบระหว่างศิษย์ด้วยกันเองได้ทั้งหมด

เจ้าเด็กนี่…ช่างน่าเวทนานัก!

ทว่าเด็กหนุ่มผู้นั้นกลับมิได้เฉลียวใจถึงจุดนี้เลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ยินคำพูดของหลิ่วอินถงดังนั้น เขาก็คลายปมคิ้วพลางคลี่ยิ้มบางเบา

“ศิษย์พี่หลิ่วเป็นผู้น่านับถือ ศิษย์น้องย่อมเชื่ออย่างไร้ข้อกังขาขอรับ”

ทั่วทั้งสี่ทิศเงียบกริบไปครู่หนึ่ง

ทุกคนต่างก็จินตนาการไปถึงกระทั่งฉากชีวิตในสำนักอันยากลำบากของเขาเป็นที่เรียบร้อย

“เฮอะ สมแล้วที่ศิษย์น้องฉู่เยว่เข้าตาผู้อาวุโสวั่นเจิงได้ ช่างยอดเยี่ยมโดยแท้…”

รอยยิ้มบนดวงหน้าของกงเซิ่งจางหายไปไม่น้อย ทั้งหางตาและหัวคิ้วของเขาต่างก็ปกปิดแววเย็นชาแลมืดครื้มเอาไว้ไม่อยู่

หากเป็นผู้อื่นที่ถูกเขาจับจ้องด้วยสายตาเช่นนี้ ย่อมต้องรู้สึกหวาดกลัวจนอยู่ไม่สุข

ทว่าไม่ใช่กับฉู่หลิวเยว่

นางตอบกลับไปอย่างสุขุมว่า

“ขอบคุณศิษย์พี่กงเซิ่งที่เอ่ยชม ศิษย์น้องยังมีเรื่องมากมายที่ยังไม่รู้ ต้องคอยศึกษาจากพวกท่านอีกมากขอรับ”

กระทั่งกงเซิ่งที่คุ้นชินกับการกระทำตัวยโสโอหังไม่ไว้หน้าผู้ใด มาบัดนี้เองก็อับจนคำพูดเช่นกัน

ในอกของเขาหายใจติดขัด เพลิงโทสะเองก็ยิ่งพวยพุ่งขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาหัวเราะเสียงเย็นเยียบ

“ประเสริฐ! ประเสริฐ! ศิษย์น้องฉู่เยว่ เจ้า… ช่างประเสริฐนัก!”

เอ่ยจบ เขาก็สาวเท้าไปหยุดอยู่ข้างกายของหลิ่วอินถงอย่างรวดเร็ว

“อาถง กลับไปรักษาอาการบาดเจ็บให้เจ้าตัวเล็กนั่นก่อนเถอะ ส่วนเรื่องอื่น…ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”

หลิ่วอินถงผงกศีรษะรับ

เมื่อต้องเผชิญกับเรื่องราวที่ทำให้เจ็บปวดใจเช่นนี้ อารมณ์ผ่อนคลายเบิกบานใจก็สลายหายไปไม่มีเหลือ

คนเหล่านั้นต่างก็พากันหมุนกายจากไป

คนที่อยู่ข้างล่างต่างก็กุลีกุจอหลีกเป็นทางกว้างพอให้เดินผ่านไปได้

เดินไปได้ไม่กี่ก้าว กงเซิ่งก็พลันหันศีรษะกลับมา สายตาเย็นยะเยือกจ้องเขม็งมายังฉู่หลิวเยว่ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาคำต่อคำว่า

“ศิษย์น้องฉู่เยว่ วันหน้าหากมีโอกาส พวกเราก็มาแลกเปลี่ยนกันสักหน่อยเถิด! พอถึงเวลานั้นก็ขอให้พวกเราได้ช่วยเพิ่มพูน…ทักษะของเจ้าทีเถอะ”

พูดจบ พวกเขาก็เดินจากไปโดยไม่หยุดลงอีกในท้ายที่สุด เงาร่างของคนเหล่านั้นหายลับเข้าไปในป่ารกทึบอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศบนยอดเขาดูเฉื่อยชาลงอย่างมาก เนิ่นนานทีเดียวที่ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมา

ใครก็คาดไม่ถึงกันทั้งนั้นว่าเรื่องจะดำเนินไปจนถึงขั้นนี้ได้…

“ฉู่เยว่ เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

หลัวซือซือก้าวเดินขึ้นไปข้างหน้า สีหน้าของนางวิตกกังวลยิ่ง

ฉู่หลิวเยว่คลี่ยิ้มบาง

“นี่ข้าก็ยังอยู่ดีไม่ใช่หรือ จะเป็นอันใดไปได้เล่า?”

“อวดดีนัก!”

“เจ้าคิดว่าตัวเองยอดเยี่ยมมากเลยหรือที่ชนะการแข่งวันนี้ได้? วิเศษมากอย่างนั้นหรือ? สรุปแล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่เจ้าไปล่วงเกินเข้าน่ะเป็นคนแบบไหน! หลังจากนี้…เจ้าก็เตรียมรับผลเอาไว้ดีๆ แล้วกัน!”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้ว

“เช่นนั้นแล้วข้าต้องทำอย่างใดจึงจะไม่เป็นการล่วงเกินพวกเขา? บอกให้ถวนจื่อยอมแพ้แล้วยอมประเคนโลหิตของอสูรศักดิ์สิทธิ์ให้น่ะหรือ?”

อิ่นฝานแทบสำลัก

ไม่ว่าจะใครก็ตาม ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้โดยไร้ซึ่งความบาดหมางข้องใจ

นี่ไม่เพียงเป็นการปล้นชิงของจากอสูรศักดิ์สิทธิ์ในครอบครอง แต่ยังเป็นการทำให้เจ้านายของมันเสื่อมเสียเกียรติอีกด้วย!

“ช่างเถอะ อย่างใดเสียเรื่องก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันเถอะ!”

หลัวเยี่ยนหมิงก้าวขึ้นมาพลางเอ่ยปลอบใจ

“เรื่องนี้เดิมก็เป็นพวกเขาที่ไม่มีเหตุผลมาตั้งแต่แรกแล้ว แล้วก็ยังไม่สามารถทำอันใดเจ้าได้ด้วย”

“ไร้เดียงสาสิ้นดี!”

อิ่นฝานแค่นเสียงเย็นเยียบในลำคอ

พวกหลัวซือซือต่างก็ไม่คิดให้ความสนใจอิ่นฝานอีก

ในตอนนั้นพวกเขาเองก็ดูออกว่าอิ่นฝานไม่ยอมรับในตัวของฉู่เยว่

แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักอิ่นฝานมานานแล้ว ทว่าเหตุการณ์นี้ก็ทำให้มองเห็นถึงปัญหามากมาย

หากเทียบกันแล้ว พวกเขาใคร่จะยืนอยู่ฝั่งฉู่เยว่มากกว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน