ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1149
สรุปบท บทที่ 1149 รนหาที่ตาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
อ่านสรุป บทที่ 1149 รนหาที่ตาย จาก ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ โดย จ้าน นิชิโนะ
บทที่ บทที่ 1149 รนหาที่ตาย คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเกิดใหม่ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
หลิ่วอินถงโมโหจนแทบบ้า
มาถึงตอนนี้แล้ว เขายังคิดถามคำถามเช่นนี้ออกมาได้อีกหรือ!?
“ข้าบอกให้เจ้าสั่งมันให้หยุดไงเล่า! เจ้าฟังไม่ได้ยินหรือไง!?”
หลิ่วอินถงยิ่งขึ้นเสียงสูงมากกว่าเดิม ฟังแล้วระคายหูนัก
ฉู่หลิวเยว่พลันเผยสีหน้าขอโทษขอโพยออกมา
“ศิษย์พี่หลิ่วขอรับ ว่ากันตามจริงแล้วนี่เป็นการแข่งขันระหว่างพวกมัน คนนอกห้ามสอดมือเข้าไปยุ่ง อีกอย่างแต่ไหนแต่ไรมาถวนจื่อก็มีนิสัยฉุนเฉียวง่าย บ่อยครั้งกระทั่งข้าเองยังกล่อมมันไม่อยู่ ถ้าหากการแข่งครานี้ยังไม่จบ ข้าคิดว่า…มันคงไม่ฟังคำเตือนหรอกขอรับ”
ท้ายที่สุดแล้ว กล่อมไม่อยู่หรือว่าไม่คิดกล่อม ทุกคนล้วนรู้แจ้งชัดในใจดี
นี่เป็นการบังคับกลายๆ ให้หลิ่วอินถงยอมแพ้เสียแต่เนิ่นๆ!
หลิ่วอินถงไฉนเลยจะมองไม่ออก?
เพราะแบบนั้นนางจึงโมโหเสียจนสั่นไปทั้งตัว ดวงตาทั้งสองข้างที่ประหนึ่งว่าลุกโชนไปด้วยเพลิงโทสะก็มิปานจับจ้องไปยังฉู่หลิวเยว่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“ฉู่เยว่ เจ้าบังอาจนักนะ!”
ฉู่หลิวเยว่แสร้งทำว่าไม่ได้ยินคำขู่ที่แฝงอยู่ในคำพูดของนาง สีหน้าเรียบเฉยมิได้เอ่ยตอบโต้กลับไป
ส่วนถวนจื่อที่อยู่บนสนามก็กำลังเล่นสนุกอย่างสำราญเบิกบานใจ สายตามิได้ปรายมองมาทางนี้เลยแม้แต่น้อย
กรงเล็บของมันโบกตวัดอย่างบ้าคลั่ง ถอนเอาขนทั้งหมดบนร่างของกษายะหางวายุตัวนั้นออกมาจนเกลี้ยงไม่มีเหลือ
ถูกกระทำให้อับอายขายขี้หน้าเช่นนี้ เจ้ากษายะหางวายุตัวนั้นจะไปรับไหวได้อย่างใด?
อย่างใดเสีย สภาพของมันในตอนนี้ก็มีบาดแผลเต็มทั่วร่าง ดูอย่างใดก็ไม่ใช่คู่มือของถวนจื่อเลยสักนิด มันหายใจเฮือกสุดท้ายด้วยกำลังจะตาย กระทั่งแรงกายจะขัดขืนก็ไม่มีเหลือ ทำได้แค่นอนตะแคงศีรษะให้ถวนจื่อทรมานทารุณมันจนสมใจอยาก
ดูไปแล้ว ภาพฉากนี้ช่างวิปริตพิกลโดยแท้
หลิ่วอินถงหัวเราะเสียงเย็นเยียบออกมา ก่อนจะหมุนกายเดินไป
“ประเสริฐนัก! ในเมื่อเจ้าไม่ยอมบอกให้มันหยุด เช่นนั้น…ข้าจะไปพามันกลับมาเอง!”
“ทันทีที่ศิษย์พี่หลิ่วก้าวขึ้นลานประลอง ก็จะถือว่าท่านยอมแพ้โดยสมัครใจนะขอรับ”
ฉู่หลิวเยว่เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี
ก้าวของหลิ่วอินถงหยุดชะงัก
ไอเย็นเยียบสายหนึ่งปรากฏขึ้น บรรยากาศทั้งมวลราวกับว่ากำลังจับตัวกันเป็นเยือกแข็งทีละน้อย!
เงียบกริบ
สายตาของทุกคนที่เหลือบมองไปยังฉู่หลิวเยว่นั้นราวกับกำลังมองดูคนบ้าอยู่ก็มิปาน
เจ้าเด็กนี่มันไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าเอ่ยขัดหลิ่วอินถงเช่นนี้!?
“เฮอะ!”
หลิ่วอินถงแค่นหัวเราะเสียงเย็น เสียงที่เล็ดลอดออกมานั้นราวกับว่าลอดออกมาทางไรฟันก็มิปาน
“แข่งครานี้ถือว่าเจ้าชนะ! เพราะงั้นบอกให้เจ้าสัตว์ร้ายนั่นของเจ้าหยุดมือได้แล้ว!”
ฉู่หลิวเยว่เชิดหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ดวงหน้าที่เดิมทีสุภาพและเป็นมิตรพลันฉาบไปด้วยความเย็นชาอันชวนให้รู้สึกเย็นวาบ
“ศิษย์พี่หลิ่วขอรับ ขอให้ท่านถอนคำพูดประโยคหลังด้วย มิเช่นนั้น ข้าเองก็ไม่กล้ารับประกันว่าวันนี้ ‘สัตว์ร้าย’ ตัวนั้นของท่านจะมีชีวิตรอดกลับไป”
นางเอื้อนเอ่ยอย่างเชื่องช้า ดังนั้นบรรดาผู้คนจึงล้วนได้ยินคำทุกคำชัดเจนเต็มสองหู
ดวงหน้าของเด็กหนุ่มยังคงมีเค้าลางของความอ่อนเยาว์ ทว่าทุกคำทุกประโยคที่พูดออกมากลับเด็ดขาดและหนักแน่นประหนึ่งแฝงไปด้วยพลังหลายพันจวิน!
หลิ่วอินถงเดิมคิดจะเอ่ยปากตอกกลับไป ทว่าเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทดุจบ่อน้ำลึกไร้จุดสิ้นสุดที่แสนเย็นยะเยือกคู่นั้น นางกลับตัวสั่นเทาขึ้นมาโดยพลัน
ในใจของนางพลันบังเกิดความยุ่งเหยิงไร้ชื่อเรียก คำด่าทอหยามเหยียดมากมายในลำคอถูกกลืนกลับลงไป
หลังเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็หันศีรษะกลับมาพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ข้ายอมแพ้แล้ว!”
นี่เป็นการ ‘ยอมจำนน’ ขั้นสุดที่หลิ่วอินถงสามารถทำได้
แน่นอนว่าหากพูดตามหลักการแล้ว การ ‘อ่อนข้อ’ หรือการ ‘ก้มศีรษะ’ นั้นจะเหมาะสมยิ่งกว่า
สีหน้าของกงเซิ่งและคนอื่นต่างก็ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดสั้นๆ ได้
พวกเขาคุ้นเคยกับหลิ่วอินถงอย่างมาก ย่อมรู้ว่าการที่นางต้องมาพูดเช่นนี้กับศิษย์น้องที่เพิ่งเข้าสำนักมา สำหรับนางแล้วถือเป็นความอัปยศอย่างใหญ่หลวง!
ทว่า…ในสถานการณ์ตรงหน้าเช่นนี้จะยังเหลือหนทางอื่นใดให้อีกเล่า?
อสูรศักดิ์สิทธิ์ในครอบครองของตนกำลังจะถูกผู้อื่นฆ่าตายอยู่รอมร่อ!
ยังต้องสนใจอันใดอย่างอื่นอีกหรือ?
“ถวนจื่อ”
ฉู่หลิวเยว่พลันเอ่ยปาก
“กลับมาได้แล้ว”
ถวนจื่อถึงได้ซัดร่างใกล้ตายของกษายะหางวายุตัวนั้นออกไป ก่อนจะบินตามไปใช้กรงเล็บกระทืบลงบนหน้าของมันครั้งหนึ่งอย่างโหดเหี้ยม!
เหอะ!
คิดจะเอาพลังสายเลือดของข้าไปอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ!
เจ้ากษายะหางวายุตัวนั้นนอนแหงนศีรษะ ก่อนจะสลบเหมือดไปในท้ายที่สุด
สีหน้าของหลิ่วอินถงซีดเผือด สายตาที่นางตวัดมองถวนจื่อประหนึ่งดาบเหล็กคมกริบ!
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...