ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1179

เหลี่ยงเซียวเซียวพูดออกมาตรงๆ อย่างไม่สนใจใยดี ชัดเจนว่านางไม่ต้องการช่วยหลิ่วอินถง

และนี่เป็นเพียงเพราะว่า นางคืออันดับที่สามสิบเก้าบนตารางชิงอวิ๋นแขนงจอมยุทธ์! ซึ่งอยู่สูงกว่าหลิ่วอินถงมาก!

ต้องรู้ว่าการแข่งขันในงานประลองชิงอวิ๋นนั้นดุเดือดมาก และทุกครั้งที่ได้เลื่อนอันดับสูงขึ้น นั่นหมายความว่าความแข็งแกร่งของคนผู้นั้น ย่อมแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก

ทำให้ปกติแล้วหลิ่วอินถงจะไม่กล้ายั่วยุเหลี่ยงเซียวเซียว

และอีกหนึ่งเหตุผลก็คือ เหลี่ยงเซียวเซียวมาจากตระกูลชนชั้นหนึ่ง ซึ่งมียศถาบรรดาศักดิ์มากกว่าตระกูลชนชั้นสองของหลิ่วอินถงมาก

แม้ศิษย์ทุกคนในสำนักจะไม่ค่อยพูดถึงเรื่องชนชั้นวรรณะ แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะเพิกเฉยต่อมัน

อย่างใดเสีย พวกเขาก็มิได้ใช้ชีวิตอยู่ในสำนักวิชาตลอดไปเสียหน่อย

ในอนาคต หากพวกเขาออกจากสำนักไปแล้ว และต้องการเอาชีวิตรอดในอาณาจักรเสิ่นซวี่ สิ่งเหล่านี้จักเป็นปัญหาที่พวกเขาต้องเผชิญ

และถ้าเผลอไปทำให้ผู้มีอำนาจบาตรใหญ่บางคนขุ่นเคืองใจเข้า อาจหมดสิ้นอนคตไปเลยก็ได้

ดังนั้น พอหลิ่วอินถงที่แสนจะเย่อหยิ่งมาตลอด ถูกตอกกลับอย่างเย็นชาเช่นนั้น จึงมิได้ระเบิดอารมณ์ออกมาแต่อย่างใด

กระทั่งสีหน้าของนางก็ยังคงแลดูสงบนิ่งและสุภาพ

“แล้ว…ไม่ทราบว่าคนผู้นั้นเป็นใครหรือ? ข้าสามารถแลกแต้มกับเขาได้…”

ราวกับได้ยินเรื่องตลกขำขัน เหลี่ยงเซียวเซียวพลันเบะปากแล้วแสยะยิ้ม

“แลกแต้มหรือ? เจ้าคิดว่าพวกข้าดูเหมือนคนขาดแคลนสิ่งเหล่านั้นหรือ?”

นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเสมือนล้อเล่น แต่สำหรับหลิ่วอินถงแล้ว ถือว่าเป็นคำพูดที่รุนแรงยิ่งนัก

พวกของเหลี่ยงเซียวเซียวดูไม่ใช่คนที่ขาดแคลนคะแนนสะสมจริงๆ ในสำนักหลิงเซียวแห่งนี้ คะแนนสั่งสมถือเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่ต้องพูดก็เข้าใจได้

และไม่มีใครยอมทิ้งคะแนนของตนแน่นอน

พูดง่ายๆ ก็คือ พวกเขาไม่จำเป็นต้องแลกแต้มเหล่านั้นกับเรื่องพรรค์นี้

น่าขายหน้าชะมัด

คำพูดเหล่านี้แทงใจดำหลิ่วอินถงเต็มๆ

หลิ่วอินถงเริ่มอึกอักราวกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ใครจะคิดว่านางจักมาเจอคนพวกนี้ตั้งแต่วันแรก?

ปกติพวกเขาไม่ค่อยแวะเวียนมาที่นี่ และไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอันใดขึ้น พวกเขาถึงได้มารวมตัวกันอยู่ที่นี่เช่นนี้!

แถมยังยึดครองพื้นที่โดยรอบไว้หมด จนไม่มีช่องวางให้นางได้แทรกตัวเข้าไปด้วยซ้ำ!

นางไม่อยากกวนใจคนพวกนี้ แต่คนก้าวร้าวอย่างฉู่เยว่ที่อยู่ข้างหลังนางนี่สิ…

ในขณะที่หลิ่วอินถงกำลังวางแผนเจรจาอีกครา ดวงตาของเหลี่ยงเซียวเซียวพลันสว่างวาบ ก่อนจะโบกมือไปทางด้านหลังของหลิ่วอินถง

“จื่อหยวน! มาเร็ว! ข้ารอเจ้านานแล้วเนี่ย!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ กลุ่มคนทั้งหมดก็หันไปมองเป็นตาเดียว

หลิ่วอินถงใจเต้นระรัว พลางหันศีรษะไปมองอย่างรวดเร็ว

และพอเห็นว่าเป็นใคร จู่ๆ นางก็ทำหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที

เจียงจื่อหยวน!?

นางคือคนที่เหลี่ยงเซียวเซียวบอกว่ายังมาไม่ถึงใช่หรือไม่?

เจียงจื่อหยวนที่ตัวเบาหวิวราวปุยนุ่น ร่อนลงบนพื้นอย่างสง่างาม

ร่างเพรียวบางภายใต้แสงจันทร์นั้นส่องประกายราวนางฟ้านางสววรค์

ทั่วทั้งยอดเขาตกอยู่ในความเงียบ สายตานับไม่ถ้วนของผู้คนฉายแววประหลาดใจ

แต่เหมือนว่าเจียงจื่อหยวนจะไม่สนใจสายตาเหล่านั้น พลางเดินตรงไปทางเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่ แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา

“ขอโทษที่มาช้านะ ข้าควรจะมาถึงตั้งแต่ครู่ก่อนแล้ว แต่จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ เลยกลายเป็นมาสายเสียอย่างนั้น”

เหลี่ยงเซียวเซียวยิ้มร้ายอย่างรู้ทัน

“จะทะลวงอีกแล้วหรือ?”

เจียงจื่อหยวนหน้าแดงเรื่อ พลันส่ายหัวพัลวัน

“ไม่เร็วขนาดนั้นหรอก”

“แค่นั้นก็ถือว่าเร็วแล้ว!”

เหลี่ยงเซียวเซียวและคนอื่นๆ หันมองหน้ากัน

“ไหนเจ้าบอกว่า ก่อนหน้านี้เจ้าเพิ่งจะทะลวงผ่านได้ไม่นานเองมิใช่หรือ? ประเดี๋ยวเจ้าจักทะลวงอีกแล้ว! ถ้าเป็นเช่นนี้พวกเราได้ถูกเจ้าแซงหน้าไปไกลแน่ๆ! หลังจากนี้พวกเราจะไม่ไปเที่ยวเล่นกับเจ้าแล้ว!”

“ใช่แล้ว! จื่อหยวน ยามฝึกปราณเจ้าต้องคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นด้วย! หัวใจของข้า โดนเจ้าย่ำยีจนแตกสลายเป็นสิบๆ ครั้งแล้ว!”

“ฮ่าฮ่า! จื่อหยวนกำลังไล่ตามศิษย์พี่หรงซิวอยู่ อย่างพวกเจ้าจักสู้เขาได้อย่างใด!”

ประโยคสุดท้ายจากปากของชายหนุ่มที่โพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ส่งผลให้บรรยากาศครื้นเครงแลดูมีชีวิตชีวา พลันหยุดนิ่งลงในทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน