ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1201

เหมือนว่าฉู่หลิวเยว่นอนหลับฝันไปนานมาก

ในความฝันนั้น เหมือนว่านางได้ต่อสู้กับใครสักคนหนึ่งอยู่ตลอดเวลา

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นใช่มนุษย์หรือไม่?

มีเพียงแต่พลังที่แข็งแกร่งพันวนรอบตัวนาง พร้อมลากนางไปด้านหน้า

นางถอยร่นลงไปอย่างสุดชีวิต นางต้องการจะหนี แต่ร่างกายกลับถูกลากไปด้านหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ในที่สุดนางก็เห็นว่าตนเองได้ปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของหุบเหวสีดำขนาดใหญ่!

นางเลือกสายตามองลงไปด้านล่าง และรู้ได้ทันทีว่า จะไปที่นั่นไม่ได้เด็ดขาด!

ถึงแม้นางจะไม่เห็นอันใดเลยก็ตาม และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าด้านในนั้นมีอันใดซ่อนอยู่

แต่สัญชาตญาณของนางบอกว่า…อันตราย!

ขาทั้งสองข้างของนางตรึงอยู่กับพื้น นางอ้าปากขึ้น คิดว่าจะตะโกนออกมา

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์

เหมือนนางเป็นปลาตัวหนึ่งที่กำลังดิ้นรนอยู่กลางทะเลทราย สิ่งที่รอคอยนางอยู่นั้น คือความมืดและความตายอันไม่มีที่สิ้นสุด!

ในที่สุดนางก็ถูกลากไปที่ริมขอบหุบเหวนั้น!

เท้าข้างหนึ่งของนางลื่นไถลอยู่กลางอากาศ!

“ไม่ ไม่…”

ภายในห้องมีเพียงความเงียบ

เสียงละเมอเสียงนี้ จึงดังขึ้นอย่างชัดเจน

หรงซิวนั่งอยู่ข้างเตียงตลอด อีกทั้งยังจับมือของนางเอาไว้อยู่

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะตื่นแล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ตอนที่เห็นสีหน้าดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดของนาง เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา

นางขมวดคิ้วแน่น เหมือนว่าได้รับความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ปากก็ยังบ่นพึมพำเสียงต่ำ

หรงซิวบีบมือของนางแน่น จากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ขึ้นอีก พร้อมจูบเบาๆ ที่ระหว่างคิ้วของนาง นางนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ศีรษะนางวางอยู่บนหน้าอกของเขา มือข้างหนึ่งของเขา ตบที่มือของนางเบาๆ ก่อนจะปลอบโยนอย่างอบอุ่น และอดทน

“เยว่เอ๋อ ข้าอยู่นี่แล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงกระซิบทุ้มต่ำ เหมือนว่าในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็สงบลงได้แล้ว คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก

หลังจากผ่านไปสักพัก นางก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ในตอนแรกสายตาก็ยังขุ่นมัว

นางหลับตาลง หลังจากที่ปรับแสงเข้ากับสภาวะโดยรอบได้แล้ว นางจึงสามารถมองเห็นทุกอย่างได้อย่างชัดเจน

นี่เป็นห้องที่ไม่คุ้นตา

ภายในห้องสะอาดสะอ้าน แม้ว่าจะมีสิ่งของไม่เยอะ แต่ของที่วางไว้เหล่านั้นล้วนมีมูลค่า

คนมีฐานะที่ทำตัวติดดินล้วนมีอยู่ทุกที่

ฉู่หลิวเยว่รู้ได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ห้องของนาง!

ไม่ถูกต้อง!

เมื่อครู่นี้นางยังอยู่ด้านนอกอยู่เลยไม่ใช่…

“ตื่นแล้วหรือ?”

เสียงของหรงซิวดังขึ้นมาจากเหนือศีรษะ

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้น

ทั้งสองคนสบประสานสายตากัน

ดวงตาของนางนั้นงดงามอย่างมาก มักจะสว่างไสว แล้วยังฉายแววเฉลียวฉลาด เจ้าเล่ห์

อีกทั้งในตอนนี้ ไม่รู้ว่านางผ่านประสบการณ์มามากเกินไป หรือเป็นเพราะนางเพิ่งตื่นฟื้นคืนสติ ในแววตาของนางจึงมีเหมือนม่านหมอกขึ้นมาบังหนึ่งชั้น มันขุ่นมัวและไม่สามารถมองเห็นได้ชัด เหมือนว่านางจะรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย

“…หรงซิว…ศิษย์พี่?”

ฉู่หลิวเยว่มองหน้าเขา ก่อนจะขานชื่อออกมาโดยไม่รู้ตัว

แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะเติมสองคำสุดท้ายอย่างมีสติ

แววตาของหรงซิวดำมืดลงทันที มันลึกเสียจนมองไม่เห็นก้น

สายตาของเขานั้นอันตรายมาก เหมือนกับว่ากำลังสะกดกลั้นอันใดบางอย่าง แต่การกระทำของเขากับอ่อนโยนอย่างยิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยุดการกระทำลง พร้อมบีบปลายคางของนางให้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ก่อนจะมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

“อื้อ แบบนี้น่าจะมองไม่ออกแล้ว”

แม้ว่าเขาต้องการจะทำต่อไป แต่เมื่อคิดได้ว่ายังมีกลุ่มคนที่รออยู่ด้านนอก เขาก็ต้องยับยั้งห้ามใจตัวเองเอาไว้

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วมุ่น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน