ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1205

ฉู่หลิวเยว่ “…”

ถ้าไม่มีสายตาของเหล่าผู้อาวุโสที่มองตาเขม็งอยู่โดยรอบเช่นนี้ นางคงจะมีความสุขมากกว่า หากนางได้ยินคำชมเช่นนี้

นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหรงซิวจะแบกรับความผิดเหล่านั้นเอาไว้เอง!

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปาก ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในสมอง

หรงซิวน่าจะรู้อยู่แล้วว่ามันเกิดเรื่องอันใดขึ้น

ที่เขาพูดออกไปเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาช่วยปกปิดความลับของนาง

เช่นนั้น…เขารู้ตั้งนานแล้วใช่หรือไม่ว่านางสามารถเปิดค่ายกลของสำนักได้?

แต่เหตุใดเขาถึงไม่เคยพูดถึงมันมาก่อนเลยล่ะ?

ในความเป็นจริงแล้ว เมื่อเรื่องราวพัวพันไปเกี่ยวกับสำนัก เขามักจะท่าทางเช่นนี้เสมอ

หากนางนึกเองไม่ออก เขาก็จะไม่ได้พูดอันใดมาก

เมื่อนึกถึงบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองคนในวันเข้าสำนัก หัวใจของฉู่หลิวเยว่ก็กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

นางไม่เคยสงสัยในความจริงใจที่หรงซิวมีต่อนางเลย นางรู้ว่าที่หรงซิวทำเช่นนี้ เขาจะต้องมีเหตุผลของเขาอย่างแน่นอน

แม้ว่านางจะยังไม่รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออันใดกันแน่

และในตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่รู้ว่าการที่นางสบสายตากับหรงซิวนั้นอยู่ในสายตาของผู้อาวุโสทุกท่าน และนี่เป็นหลักฐานอันชัดเจนว่าทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนจริงๆ

หรงซิวเคยพูดกับใครอย่างอ่อนโยนเช่นนี้มาก่อนหรือไม่?

ด้วยนิสัยเย็นชา และรักสันโดษของเขา หลังจากที่เขาได้นั่งตำแหน่งโอรสสวรรค์อย่างมั่นคงแล้ว แรงกดดันก็เพิ่มมากขึ้นทุกวัน เมื่อกลับมาคราวนี้ แม้กระทั่งผู้อาวุโสหลายคนก็ยังต้องก้มหัวให้เขาเล็กน้อย และไว้หน้าเขาอยู่หลายส่วน

มีเพียงตอนที่เขาพูดคุยกับฉู่เยว่เท่านั้นที่สีหน้า และน้ำเสียงของเขาสงบอ่อนโยนกว่าปกติอย่างที่หาได้ยาก

เมื่อนึกถึงตอนที่ฉู่เยว่หมดสติลงไป เขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที พร้อมอุ้มอีกฝ่ายในท่าเจ้าหญิงกลับที่พักของตนเอง อีกทั้งยังดูแลนางด้วยตนเอง…

สายตาของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกอันใด แต่ตอนนี้เมื่อย้อนคิดขึ้นมา มันกลับมีพิรุธอยู่ทุกที่

หรงซิวไม่ยินยอมให้เลือดของคนอื่นเปรอะเปื้อนร่างกายตนเอง แต่กลับยอมอุ้มฉู่เยว่กลับมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย…

ถ้าบอกว่าทั้งสองคนไม่รู้จักกัน นั่นถึงจะเป็นเรื่องแปลกไม่ใช่หรือ!

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนย้อนคิดไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ ในใจก็รู้สึกเชื่อไปแล้วแปดเก้าส่วน จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึงมาก่อน…”

“เขาอยากมาที่สำนักตั้งนานแล้ว แต่ทว่าอยากทดสอบด้วยตนเอง หากเปิดเผยว่าเรารู้จักกันตั้งแต่ก่อนหน้านี้ เกรงว่ามันจะไม่สะดวก”

หรงซิวอธิบายขึ้น

คำพูดเหล่านี้เหมือนจะเป็นการปฏิเสธอย่างอ้อมๆ แต่ก็ดูโอหังเช่นกัน

สำนักหลิงเซียวเป็นที่นับหน้าถือตาทั่วไป แข็งแกร่งดุจเมฆา

ในที่แห่งนี้ ไม่ว่าเจ้าจะมีภูมิหลังเป็นอย่างใด ทุกอย่างจะถูกมองข้ามไปในทันที ที่สำคัญที่สุดคือ พรสวรรค์และความสามารถของเจ้า

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ภูมิหลังจะไม่ได้ส่งผลกระทบอันใดเลยจริงๆ

ถ้าทุกคนรู้ว่าฉู่เยว่รู้จักกับหรงซิวมาก่อน อีกทั้งพวกเขาทั้งสองเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น การปฏิบัติตัวของเหล่าผู้อาวุโส และศิษย์คนอื่นก็จะแตกต่างออกไป

ด้วยตำแหน่งของหรงซิวภายในสำนัก ฉู่เยว่จะได้รับความสะดวกสบายอย่างมากแน่นอน

นี่คือสิ่งที่หรงซิวพูดว่า “ไม่สะดวก”

ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไป

เพราะว่าสิ่งที่หรงซิวพูดมานั้น พวกเขาไม่สามารถเถียงได้เลย

“เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว พวกเจ้าก็ตั้งใจปกปิดความสัมพันธ์ เพียงเพราะว่า…ให้ฉู่เยว่สามารถฝึกฝนในสำนักได้อย่างนั้นหรือ?”

แม้ว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะถามขึ้นมา แต่ความจริงแล้วเขาก็เห็นด้วยกับคำตอบนี้

หรงซิวพยักหน้าอย่างใจเย็น ก่อนจะเงียบไปสักครู่ แล้วยิ้มออกมา

“เขามีนิสัยเช่นนี้มาโดยตลอด ข้าจึงต้องปล่อยเลยตามเลย”

แม้คำพูดจะดูเป็นการกล่าวโทษ แต่น้ำเสียงกลับดูปลอบโยน และปกป้องอยู่ทุกที มีใครบ้างที่ฟังไม่ออก!

ทุกคนสามารถมองออก หรงซิวปกป้องฉู่เยว่จนถึงที่สุด!

ทุกคนเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็แลกเปลี่ยนสายตากัน

ใครจะไปคิดเล่าว่า ความจริงจะเป็นเช่นนี้!

ในเมื่อความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นเช่นนี้ ก็สามารถอธิบายได้ว่าเหตุใดตอนนั้นฉู่เยว่ถึงมาปรากฏตัวที่ด้านข้างหรงซิวอย่างกะทันหัน

อาวุธโบราณในการใช้เคลื่อนย้ายก็เป็นหรงซิวที่มอบให้เขา

“ฉู่เยว่ ตอนนั้นที่เจ้าเสี่ยงอันตรายออกมา ก็เพราะว่าเป็นห่วงหรงซิวหรือ?”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงถามแทรกขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน