ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 122

ฉู่เซียนหมิ่นต้องกลับมาแน่นอนอยู่แล้ว

ตอนนี้นางทนทุกข์ทรมานจึงทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

เมื่อรัชทายาทและลู่เหยาเกิดเรื่องขึ้นพร้อมๆ กัน ไม่รู้ว่าฉู่เซียนหมิ่นจะกลับมาด้วยความรู้สึกเช่นไร

“หมินหมิ่น ทำไมเจ้าไม่เห็นชวนพวกเราไปงานแต่งเลยเล่า พวกข้าอุตส่าห์รอส่งตัวเจ้าสาว บรรยากาศจะได้คึกคักๆ ยังไงล่ะ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากบริเวณหัวมุม

ฉู่หลิวเยว่และมู่หงอวี๋สบตากันแล้วเดินเข้าไปดู ผู้ที่พูดประโยคนั้นคือลู่เฟยเยี่ยนจริงดั่งคาด

ซึ่งตอนนี้นางพาเพื่อนฝูงแม่นางทั้งหลายเข้ามาล้อมรอบคนคนหนึ่ง

หญิงสาวผู้นั้นสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้ ดูเงาร่างแล้วน่าจะเป็นฉู่เซียนหมิ่น

“จริงด้วย! ข้าไม่เห็นได้รับจดหมายเชิญของเจ้าเลย ขนาดวันเวลายังไม่ทราบแน่ชัด ขอแค่เจ้าเอ่ยปาก พวกข้าก็พร้อมลาหยุดเพื่อไปร่วมงานเจ้าแน่นอน!”

“พวกเราล้วนเป็นสหายสนิทกัน ทำไมเจ้าต้องปิดบังพวกข้าด้วยเล่า”

อันที่จริงลู่เฟยเยี่ยนโกรธในเรื่องนี้เป็นอย่างยิ่ง

ตอนแรกนางหวังจะได้เจอหน้าองค์ชายรัชทายาทในงานวันนั้นสักหน่อย แต่ฉู่เซียนหมิ่นกลับไม่ได้ชวนพวกนางไปด้วย

หากไม่มีจดหมายเชิญก็ทำสิ่งใดไม่ได้

เมื่อโอกาสอันใหญ่หลวงหลุดมือไป ลู่เฟยเยี่ยนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าฉู่เซียนหมิ่นจงใจเพราะอยากครอบครององค์ชายรัชทายาทไว้เพียงผู้เดียวหรือไม่

แม้เวลานี้ใบหน้าของนางยังคงเปื้อนรอยยิ้ม ทว่าสายตากลับฉายแววไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ด้วยเวลากระชั้นชิด ทั้งยังมีเรื่องมากมายที่จัดการไม่ทัน ดังนั้น…ก็เลยลืมพวกเจ้าไป…ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ”

ฉู่เซียนหมิ่นกัดฟันพูด

นางรู้ทันความคิดของพวกนางดี

อยากจะหัวเราะสมน้ำหน้านางมากซินะ แต่ไม่มีโอกาสนั้นหรอก!

ฉู่เฟยเยี่ยนจงใจอย่างขบขันขำ

“รัชทายาททรงโปรดเจ้ามาโดยตลอด ครั้งนี้ยังทรงอนุญาตให้เจ้าได้กลับมาเรียนที่สำนักอีก หมินหมิ่น เจ้าอยู่ในจวนรัชทายาทคงสุขสบายดีกระมัง”

ฉู่เซียนหมิ่นกล้ำกลืนฝืนตอบออกไป

“ข้าไม่ได้มาหลายวัน มีธุระต้องไปหาอาจารย์ เอาไว้ค่อยคุยกับพวกเจ้าวันหลัง”

เมื่อพูดจบนางก็เดินผ่านคนเหล่านั้นไป

ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็บังเอิญเห็นคนที่เป็นดั่งหนามยอกอก!

ฉู่หลิวเยว่!

ไฟที่สุมอยู่ในทรวงของฉู่เซียนหมิ่นปะทุขึ้นมา นางก็จิกเล็บเข้าไปในอุ้งมือลึกจนเป็นรอย

หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่คงได้แหลกเป็นจุณแน่!

มู่หงอวี๋จ้องนางด้วยสายตาเป็นการเตือนกลายๆ

“เจ้าคิดจะทำอะไร”

แต่ฉู่เซียนหมิ่นก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา นางก้าวขาแล้วเดินผ่านฉู่หลิวเยว่และมู่หงอวี๋ไป

“แปลกยิ่ง หากเป็นเช่นก่อนนางคงไม่ยอมรามือเป็นแน่ พอแต่งเข้าจวนรัชทายาทแล้วทำไมนิสัยถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้”

มู่หงอวี๋บ่นพึมพำ

ฉู่หลิวเยว่มองเงาหลังของฉู่เซียนหมิ่นที่เดินลับไปด้วยความคิดสะกิดใจ ก่อนจะหัวเราะออกมา

“ภายภาคหน้ายังมีอะไรสนุกๆ รออยู่ เราไปกันเถิด”

…

ดูเหมือนบรรยากาศภายในเมืองหลวงจะกลับมาสุขสงบดั่งเคย แต่ทว่ากลับมีคนสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เหมือนว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับองค์รัชทายาทเสียแล้ว

จุดที่สังเกตเห็นได้ชัดเจนที่สุดคือฎีกาต่างๆ ที่เคยส่งไปยังจวนรัชทายาท บัดนี้ได้ถูกตีกลับมาที่พระราชวังทั้งหมด

แม้จยาเหวินตี้จะเปิดเผยต่อหน้าธารกำนัลออกไปว่าตอนนี้รัชทายาทกำลังอยู่ในช่วงบรรลุระดับยุทธ์จึงไม่อยากให้เขามีเรื่องฟุ้งซ่านได้

ทว่าความเป็นจริงนั้น ทุกคนต่างรู้อยู่เต็มอกว่าองค์ชายรัชทายาทถูกริบอำนาจ

ทั้งระยะนี้รัชทายาทเอาแต่เก็บตัวและปฏิเสธทุกคำเชิญ ชัดเจนยิ่งว่าเรื่องนี้ต้องมีลับลมคมใน

แต่ภายในวังกลับปิดข่าวได้อย่างเงียบสนิทจึงไม่มีใครสามารถสืบสาวราวเรื่องจากในรั้วในวังได้ พวกเขาจึงทำได้เพียงแอบคาดเดาในใจและตัดสินใจรอดูสถานการณ์เงียบๆ ไปก่อน

อีกประการหนึ่ง ใครหลายคนเริ่มมีการเคลื่อนไหวโยกย้ายเพื่อความอยู่รอดของตนเอง จึงแอบเคลื่อนไหวกันอย่างลับๆ

…

“พี่สาม เสด็จพ่อทรงคิดกระทำการสิ่งใดกันแน่ รัชทายาทส่งคนมาลอบสังหารพี่ หลักฐานก็แน่นหนาขนาดนี้ เหตุใดเสด็จพ่อถึงลงโทษเพียงแค่ให้รัชทายาททบทวนตัวเองในจวนล่ะพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้เขาเป็นรัชทายาทที่อำนาจล้นมือ แต่เกิดเรื่องถึงขนาดนี้ก็ไม่ควรปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ เช่นนี้มิใช่หรือ”

หรงเฟิงขมวดคิ้วไม่พอใจ คิดอย่างไรก็คิดไม่ตก

หลังจากได้รับของกำนัลชิ้นใหญ่จากน้องเจ็ด เขากับหรงจิ่วก็เข้าใจสถานการณ์ในทันที

ในวันต่อๆ มา พวกเขาก็ร่วมมือกันหาพยานหลักฐาน โดยหรงจิ่วเป็นผู้รวบรวมทุกสิ่งพร้อมทั้งถวายให้เสด็จพ่อทอดพระเนตร

“โอ๊ะ ทำไมวันนี้องค์ชายถึงได้เสด็จมาเงียบๆ”

ดูเหมือนช่วงนี้หรงซิวกำลังยุ่งมาก แม้จะแวะมาหาอยู่หลายครั้ง ทว่าส่วนใหญ่ก็มักจะเสด็จมากลางดึกแล้วกลับไปยามรุ่งสาง

บางครั้งนางก็ไม่ได้เห็นหน้าเขา เพียงแต่ได้กลิ่นหอมเย็นอันเบาบางทำให้ได้รู้ว่าเขามาที่นี่อีกแล้ว

วันนี้ช่างผิดแผกไปอย่างยิ่ง

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จากนั้นหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากอกแล้วยื่นให้กับนาง

“เจ้าเปิดดูสิ”

ฉู่หลิวเยว่รับเอาไว้แล้วหมุนเบาๆ ก็ได้ยินเสียงเปิดของกล่องใบนั้น

มีดสั้นเล่มหนึ่งวางอยู่ในนั้นแน่นิ่ง

นางชัดฝักมีดสีดำออกมา ทันใดนั้นแสงเย็นวาบก็ส่องประกายวูบไหวทันที

มีดเล่มนี้คมกริบยิ่งนัก!

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกตื่นเต้นดีใจ แต่เมื่อพินิจมองมันอย่างละเอียดจึงเห็นว่ามีมีดบินบางเฉียบราวกับใบหลิวสองใบติดกันแนบสนิทบนใบมีด

เพียงแค่มองดูฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกถึงแรงกดดันอันทรงพลังที่อยู่ในกล่องใบนั้น!

นางช้อนสายตามองด้วยความประหลาดใจ

“นี่คือ…”

“ของเล่นของเจ้าพวกนั้นใช้การอะไรมิได้หรอก ดังนั้นข้าจึงเตรียมสำหรับสิ่งที่ถนัดมือกว่าเจ้าโดยเฉพาะ”

คราวนี้ฉู่หลิวเยว่จึงนึกขึ้นได้ว่าเหมือนก่อนหน้านี้หรงซิวจะเคยพูดเอาไว้ประมาณนี้จริง

ตอนแรกนางคิดว่าเขาแค่ล้อเล่น คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอามาให้จริงๆ

นางเกิดความรู้สึกหวั่นไหว

“ช่วงนี้องค์ชายทรงงานตั้งแต่เช้ายันค่ำ คงจะไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้หรอกกระมัง”

หรงซิวขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ดวงตาของเขาล่ำลึกราวกับราตรีที่พร่างพรายไปด้วยดวงดาว เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเย้ายวน

“เช่นนั้น…เยว่เอ๋อจะตอบแทนอย่างไรดี หรือว่าจะมอบกายใจให้…”

ทันใดนั้นเขาก็หยุดพูด แล้วหลุบตามองฝักมีดที่ยันค้ำหน้าอกของตนเองเอาไว้

“…เช่นนั้นข้ามอบกายใจให้เจ้าเองก็ได้”