ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1223
สรุปบท บทที่ 1223 คนที่ถูกลบชื่อออกคือข้า: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สรุปเนื้อหา บทที่ 1223 คนที่ถูกลบชื่อออกคือข้า – ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ โดย จ้าน นิชิโนะ
บท บทที่ 1223 คนที่ถูกลบชื่อออกคือข้า ของ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ในหมวดนิยายการเกิดใหม่ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ก่อนหน้านี้หรงซิวยังไม่ได้ให้คำตอบนาง
เรื่องที่เมื่อก่อน…นางเคยไปเยือนสวนสมุนไพรนั่นมาแล้ว
หรงซิวลดสายตาลงเล็กน้อย
เขาคิดไว้แล้วว่าพอฉู่หลิวเยว่ออกมาจากเขาเฝิงหมินครานี้ นางจักต้องนึกอันใดออกแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่านางจะนึกออกได้มากมายหลายเรื่องเพียงนี้
หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า
“นอกจากเรื่องที่เจ้าเคยไปสวนสมุนไพรแล้ว เจ้าจำเรื่องอื่นๆ ได้อีกหรือไม่?”
ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วนิดๆ
คนฉลาดอย่างนาง ย่อมมองออกว่าหรงซิวกำลังทดสอบนาง
นางจึงตอบไปว่า
“ไม่มี ข้าจำได้แค่ ภาพที่ข้ากำลังเลือกสมุนไพรในสวนสมุนไพรแห่งนั้น”
นางหยุดไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“สวนสมุนไพรนั่น…ว่าตามหลักแล้ว นอกจากผู้เป็นเจ้าของ คนนอกมิอาจเข้าไปได้ ใช่หรือไม่?”
หรงซิวเอนกายลงบนเก้าอี้ แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ใช่ โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นอย่างที่เจ้าว่า แต่ในสำนักวิชาไม่ได้เคร่งเรื่องกฏห้ามคนเข้าออกเช่นนั้นเสียทุกคราหรอก”
“นั่นเพราะสวนสมุนไพรแปลงนั้นเองก็เป็นที่ดินที่ท่านเจ้าสำนักเป็นคนแบ่งออกมาด้วยตัวเอง ถึงสวนสมุนไพรนั้นจะอายุเพียงไม่กี่ปี แต่ก็มีสมุนไพรล้ำค่าอยู่ทุกชนิดมิเคยขาดแคลน นอกจากนี้ยังมีส่วนหนึ่งที่ท่านเจ้าสำนักช่วยดูแลเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงมีคนในสำนักบางกลุ่มที่สามารถเข้าไปหาสมุนไพรในสวนสมุนไพรนั้นได้”
“แต่แน่นอนว่าต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าของสวนก่อน และมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าไปเก็บสมุนไพรในนั้นได้”
“นอกจากนี้ สวนนั่นยังมีอาณาเขตติดกับหุบเขาโอสถวาโย อาจมีบางคนหลงทางในหุบเขาโอสถวาโย จนบังเอิญลุกล้ำเข้าไปในเขตของสวนสมุนไพรโดยมิได้ตั้งใจ”
ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าแล้วคิดตาม
“เหมือนว่าศิษย์พี่จงซวิ๋นเองก็เคยตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้น ดูๆ แล้ว คงมีหลายคนที่เคยเขาไปในสวนสมุนไพรนั้นจริงๆ…”
นางจ้องมองหรงซิวตาไม่กะพริบ
“จะว่าอย่างใดดี การที่ข้าเข้าไปที่นั่นได้ อาจเป็นเหตุบังเอิญเหมือนสองสถานการณ์ที่เจ้าว่ามาหรือ?”
หรงซิวชะงัก
“ตอนนั้นเจ้าชอบขึ้นไปเก็บสมุนไพรที่นั่นมาก”
ทันใดนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหรงซิว
นางหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหรงซิว แล้วโน้มตัวลงจ้องมองเข้าในดวงตาของเขา
พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ชนิดที่ว่าเพียงขยับตัวก็สามารถสัมผัสเรือนร่างของกันและกันได้แล้ว
กลิ่นกายหอมหวานอันคุ้นเคยลอยเข้าไปในโพรงจมูก
ดวงตากลมโตที่เคยเป็นประกายวาววับหม่นเสียงลง และเหลือเพียงความมืดมนอันลึกล้ำไร้ขอบเขต
แววตาของหรงซิวเปลี่ยนไปทันที
“เจ้า…”
“ข้าไม่เพียงแต่ชอบไปเก็บสมุนไพรที่นั่น แต่ยังดูเหมือนจะชอบขึ้นไปดูแลสมุนไพรบนนั้นด้วย? ข้าว่าคนธรรมดาไม่น่ามีสิทธิ์ทำเช่นนั้นนะ?”
ฉู่หลิวเยว่เอื้อนเอ่ยอย่างเชื่องช้า
หรงซิวใจเต้นระส่ำ!
…นางจำได้มากกว่าที่เขาคิดเสียอีก!
“หากมองจากศาลาแปดเหลี่ยมบนหน้าผา จะสามารถมองข้ามภูเขาและเห็นทิวทัศน์อันงดงามในสวนสมุนไพรได้ และถ้าเหาะเหินลงมาจากศาลาก็จะยิ่งง่ายและสะดวกต่อการชมสวน”
หรงซิวบีบกระชับฝ่ามือของตนทีละน้อย
“คนที่สามารถทำให้ท่านเจ้าสำนักยอมสร้างสวนสมุนไพรไว้ให้ใช้เป็นกรณีพิเศษเช่นนี้ น่าจะไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้คนอื่นเข้าออกพื้นที่ของตนง่ายๆ มิใช่หรือ?”
ฉู่หลิวเยว่พูดประโยคนั้นช้าๆ ริมฝีปากสีแดงสดยกโค้งขึ้นเล็กน้อยประหนึ่งจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม
“นอกเสียจาก เดิมทีแล้วนั่นคือที่ของนาง!”
“หรงซิว”
ฉู่หลิวเยว่มองเขา และพูดเน้นเสียงทีละคำ
“คนที่ชื่อถูกลบออกจากตารางจัดอันดับชิงอวิ๋น…คือข้า ใช่หรือไม่!”
แม้มันจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่เมื่อกำจัดข้อโต้แย้งต่างๆ ออกไป ต่อให้ข้อมูลที่เหลือจะดูเป็นไปไม่ได้แค่ไหน แต่มันก็คือคำตอบที่แท้จริงของเรื่องทั้งหมด!
ทั่วห้องตกอยู่ในความเงียบ
หรงซิวผ่อนคลายความตึงเครียดบนร่างกาย ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้จนสุด แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างอ่อนแรง
รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันสูงส่งและน่าหลงใหลของเขา
ราวกับตกใจ แต่ก็โล่งใจไม่ต่างกัน
“ใช่”
…
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ราวประวิงเวลาไปกับความเจ็บปวดอันเชื่องช้าและยาวนานนี่
พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า แสงอัสดงยามพลบค่ำที่เหลืออยู่สาดส่องเข้ามาภายใน
และในที่สุด ฉู่หลิวเยว่ผู้ซึ่งนั่งตัวแข็งทื่อตลอดบ่ายก็ถอนหายใจออกช้าๆ
หายากนักที่นางจะมีช่วงเวลาที่ “สงบเงียบ” เช่นนี้
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...