ฉู่หลิวเยว่ใจหายวาบ
ใช่แล้ว วันนี้เข้าสู่ช่วงต้นเดือนแล้ว บนเขาหมื่นเมรัยจะครึกครื้นมากเป็นพิเศษแน่ๆ
“หรือว่าเจ้าไปไม่ได้?”
ขนงเรียวของหลัวซือซือขมวดมุ่น พลางเหลือบมองฉู่หลิวเยว่อย่างลังเล
ดูเหมือนว่าฉู่เยว่จะไม่ถูกจริตกับเขาหมื่นเมรัยเสียเท่าไร ทุกครั้งที่เขาขึ้นไปที่นั่น มักจะเกิดเรื่องวุ่นวายตามมาเสมอ
ถ้าขึ้นไปแล้วเกิดเรื่องอีกคราจักทำอย่างใดดี?
ฉู่หลิวเยว่คิดอยู่พักหนึ่ง แล้วพูดว่า
“จะลองขึ้นไปก็ไม่มีปัญหา ตอนนี้คงไม่มีใครกล้าหาเรื่องข้าเหมือนครั้งแรกแล้ว”
อย่างใดเสียนางก็ยังมีหรงซิวคอยหนุนหลังอยู่
“ฉู่เยว่ เจ้าอยากไปจริงๆ ใช่หรือไม่?”
หลัวซือซือยังคงเป็นกังวลไม่หาย
ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าสองที ก่อนจะตอบนางด้วยรอยยิ้ม
“ทุกคนไปที่นั่นได้ แล้วไยข้าจะไปไม่ได้? เจ้าวางใจเถอะ ข้าเองก็จักระวังตัว และข้า…ก็ไม่อยากถูกขังไว้บนเขาเฝิงหมินอีกแล้ว”
อย่างน้อยก็ช่วงนี้น่ะนะ
ก่อนจะออกมาจากที่นั่นสองสามวัน นางก็ถูกเทศนาย้ำเตือนไปแล้วคราหนึ่ง
ครั้นจะให้โผล่หน้ากลับไปอีก คงดูไม่เหมาะสมอย่างมาก
เว้นระยะสักช่วงหนึ่ง แล้วค่อยกลับไปจะดีกว่า
เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนี้ หลัวซือซือและคนอื่นๆ พลันรู้สึกโล่งใจกันยกใหญ่
“จริงสิ ฉู่เยว่ ตอนนี้เจ้าพักอยู่กับศิษย์พี่หรงซิว พวกข้ามิอาจขึ้นไปหาเจ้าบนเขาจิ่วเหิงได้ เช่นนั้นตอนเย็นพวกข้าจักรอเจ้าที่ด้านนอกดีหรือไม่?”
ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าตอบ
“ตกลงตามนั้น”
…
ฉู่หลิวเยว่กลับไปที่ภูเขาจิ่วเหิง ก่อนจะเห็นหรงซิวที่กำลังยืนเอามือไพล่หลังจากระยะไกล
นางเหาะเหินไปหาเขาด้วยความว่องไว และร่อนลงตรงหน้าหรงซิว
มุมปากสวยเรียวบางของหรงซิวยกโค้งขึ้นเล็กน้อย
“ยินดีด้วย”
ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วอย่างฉงนใจ
“สิ่งที่เกิดขึ้นบนตารางจัดอันดับชิงอวิ๋น เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่?”
“จะพูดเช่นนี้ก็ไม่ได้”
หรงซิวหัวเราะเบาๆ
เมื่อฝึกฝนไปได้ช่วงหนึ่ง ความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่ได้ทวีคูณมากขึ้น
อย่างน้อยหลังจากเดินหมากไปได้ไม่กี่เก้า นางก็ไม่ถูกตู๋กูโม่เป่าบดขยี้เฉกเช่นเมื่อก่อน
แต่ในสายตาของตู๋กูโม่เป่าแล้ว ความแข็งแกร่งระดับนี้ยังถือว่าห่างชั้นนัก
ดังนั้นเกือบทุกครั้งที่เขาฝึกให้ฉู่หลิวเยว่ เขาจะอัดพลังปราณลงในกระดานหมากรุกมากขึ้นเรื่อยๆ
และสุดท้ายฉู่หลิวเยว่ก็จะถูกบดขยี้เช่นเดิม
เพียงแต่ข้อดีภายใต้การฝึกแปลกๆ เช่นนี้ก็คือ ฉู่หลิวเยว่สัมผัสได้ชัดเจนว่า ความแข็งแกร่งในส่วนของปรมาจารย์ของนาง แทบจะดีขึ้นแบบก้าวกระโดด!
และอยู่ห่างจากการเป็นปรมาจารย์ระดับเก้า เพียงก้าวเดียวเท่านั้น!
…
ตกเย็น
ในที่สุด “การเรียนรู้” ของนางก็สิ้นสุดลง
ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจยาวเหยียดขณะมองดูกระดานหมากรุกที่หายวับไปในอากาศ
นางเบนสายตามองสีสันของท้องฟ้าด้านนอก แล้วลุกขึ้นยืน
“พี่เป่า ก่อนหน้านี้ข้านัดกับพวกเขาว่าจะไปที่เขาหมื่นเมรัยด้วยกัน เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนแล้วกัน!”
ครานี้ตู๋กูโม่เป่าไม่ได้คัดค้าน เขาทำเพียงเงยหน้าขึ้นมองนาง แล้วพูดว่า
“ไปเที่ยวเล่นเสียหน่อยก็ดี”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากกกค่ะ...
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...