ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1254

ผู้อาวุโสวั่นเจิงกระแอมไอออกมาคราหนึ่งด้วยท่าทีสู้ไม่ได้

“เฮ้อ จริงๆ ข้าก็ไม่ได้แก้ตัวแทนเขาเสียหน่อย…อาวุธศักดิ์สิทธิ์ชิ้นนั้นชุบหลอมวิญญาณศาสตราขึ้นมาได้แล้วไม่ใช่หรือไร? พูดกันตามจริง เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะละเมิดกฎสักหน่อย นี่ก็เป็นเพราะเขา… จำเป็นต้องทำต่างหาก…”

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้อาวุโสวั่นเจิงเองก็ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำสุดท้ายออกมาได้เต็มปากนัก

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนแค่นหัวเราะเสียงเย็นเยียบ

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำผิด ครั้งนี้หากไม่สั่งสอนให้รู้จักจำเสียบ้าง เห็นทีวันหน้า…”

ในใจของวั่นเจิงแม้จะรู้สึกว่าที่เขาพูดมานั้นมีเหตุผลยิ่ง ทว่าอย่างใดเสียผู้ที่อยู่เบื้องหน้าในตอนนี้คือศิษย์ของตน หากว่าต้องตัดสินโทษรุนแรงจริงๆ ตัวเขาเองก็ตัดใจทำไม่ลงอย่างแท้จริงเช่นกัน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าเด็กนี่ทำเพื่อชุบหลอมวิญญาณศาสตราขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ

บัดนี้ เขาคือผู้มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งจุนเจ๋อไว้ในครอบครองอย่างแท้จริง!

เขาลอบยินดีปรีดาอยู่ในใจ ทว่ามิได้แสดงอารมณ์ออกมาให้ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเห็นต่อหน้า

“ต้องทำอยู่แล้ว เรื่องตัดสินโทษอย่างใดก็ต้องทำ!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเอ่ยด้วยเสียงดังสนั่น

“แต่ว่า…อย่าทำลายไปถึงแก่นปราณของเด็กเลย…”

นี่เป็นต้นกล้าอ่อนที่หาเจอได้ยากโดยแท้ หากกระทำเสียจนบาดเจ็บเข้าจริงๆ คนที่จะช้ำใจเสียดายเอาทีหลังก็คือพวกเขานี่แหละหนา!

ฝั่งผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าเขาจะกล่าวเช่นนี้

ตั้งแต่ที่เขาเรียกผู้อาวุโสวั่นเจิงให้มาพบ คนทั้งสองก็มีปัญหาที่ไม่ลงรอยเช่นนี้กันมาอย่างยาวนานแล้ว

สิ่งที่ผู้อาวุโสวั่นเจิงคิดอยู่ในใจ มีหรือที่เขาจะไม่รู้?

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนส่ายศีรษะด้วยอับจนปัญญา

“วั่นเจิง หากเจ้ายังคงให้ท้ายเขาเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วจะเกิดปัญหาขึ้นมาอย่างแน่นอน!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเอ่ยตอบอย่างอดรนทนไม่ไหว

“ก่อนหน้านี้เองก็ใช่ว่าจะไม่มีคนที่ก่อปัญหาสร้างเรื่องเก่งเท่าเด็กนี่นี่นา นังหนูในตอนนั้นเองก็…”

“วั่นเจิง!”

หัวคิ้วของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นพลางเอ่ยตะคอกใส่เขาเป็นเชิงให้หยุดทันควัน

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเองจึงได้รู้ตัวว่าตนเผลอหลุดปากพูดออกไป จึงเงียบปากลงในทันใด

ใจของฉู่หลิวเยว่พลันกระตุก

เด็กสาวผู้นั้นอย่างนั้นหรือ…

ใครกัน?

ฉู่หลิวเยว่พลันรู้สึกว่าคนที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่คือตัวนางเองอย่างไร้ซึ่งความลังเลโดยสิ้นเชิง

นางหลุบตาลงเล็กน้อย ซ่อนงำเอาอารมณ์ที่เคลื่อนผ่านแววตาไปเมื่อครู่

ในความเป็นจริงแล้ว ระยะหลายวันมานี้นางก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะนึกเรื่องราวบางส่วนขึ้นมาได้อย่างงุนงง

ตัวนางก่อนหน้านี้ ยามอยู่ในสำนักหลิงเซียวแทบเรียกได้ว่าเป็นหัวโจกคนหนึ่ง เรื่องสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้แก่ผู้อื่นก็เคยทำมาแล้วไม่น้อยโดยแท้

ทั้งแอบแหกค่ายกลของสำนักเอย ทั้งผลาญสมุนไพรล้ำค่าของหุบเขาวาโยโอสถจนหมดสิ้นเอย…

พอมานับเป็นเรื่องๆ ไปแล้ว ก็เรียกได้ว่าเยอะจนยากจะนับให้หมดโดยแท้

มิเช่นนั้นแล้วก็คงไม่ออกจากสำนักไปนานถึงเพียงนี้ หลังจากที่ออกจากสำนักไปแล้ว เวลาบรรดาผู้อาวุโสเอ่ยถึงนางก็ยังดูหวาดผวานางกันอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

เพียงแต่ว่า…

จนถึงตอนนี้นางก็ยังคิดใคร่ครวญได้ไม่เข้าใจนักว่าตนทำเรื่องเหล่านั้นลงไปได้อย่างใดกันแน่

นางไม่รู้แม้กระทั่งที่ว่าตนบุกทะลวงอาณาเขตเซียนเทพได้สำเร็จตั้งแต่ตอนไหนด้วยซ้ำ

ภายในห้องพลันเงียบสงัด

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนสงบสติอารมณ์ของตนลงพลางหันไปมองทางฉู่หลิวเยว่

“ฉู่เยว่ อาจารย์ของเจ้ารักใคร่เอ็นดูเจ้านักจึงไม่กล้าลงโทษเจ้า ทว่าเรื่องครานี้หนักหนาร้ายแรง หากไม่เพิ่มบทลงโทษย่อมไม่เหมาะสมโดยแท้ ตัวเจ้าเองเล่าคิดว่าอย่างใด”

ฉู่หลิวเยว่ตวัดสายตาขึ้นมอง ในแววตากระจ่างชัดแลเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

“ศิษย์รู้ดีว่าตัวเองผิด ย่อมพร้อมรับโทษทัณฑ์ทุกประการขอรับ”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงราวกับว่ามีคำพูดติดอยู่ที่ปากทว่ามิกล้าเอ่ยออกมา แต่เมื่อมองท่าทีของฉู่หลิวเยว่ที่แน่วแน่จริงจังแล้ว ก็ทำได้เพียงแค่กลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป

สีหน้าของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนพลันผ่อนคลายลงหลายส่วน

ฉู่เยว่มีท่าทีเช่นนี้ได้ ก็ไม่นับว่าเป็นคนดื้อด้านหัวแข็ง หาใช่คนที่สอนอันใดก็ไม่ฟังจำพวกนั้นไม่

เพียงแต่ว่า ผ่านมาแล้วถึงสองครั้งสองครา มาบัดนี้เขาไม่กล้าเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าฉู่เยว่จะกลับตัวกลับใจแล้วจริงๆ

“เดิมที ข้ากับอาจารย์ของเจ้าคุยกันว่าจะส่งเจ้าไปกักตัวอยู่ในเขาเฝิงหมินสักระยะหนึ่งอีกรอบ”

แววตาของฉู่หลิวเยว่พลันวูบไหวเล็กน้อย

“แต่ว่า สองครั้งก่อนล้วนทำแบบเดิม แต่ก็ดูจะตักเตือนอันใดเจ้าไม่ได้ผลเลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน