ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1253

ฉู่หลิวเยว่รั้งรออยู่ในจวนของตนอย่างไม่สบอารมณ์อยู่พักใหญ่

เมื่อเวลาเคลื่อนคล้อยมาถึงยามบ่าย สำนักก็มีประกาศแจ้งออกมาว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาหมื่นเมรัยจะปิดด่านซ่อมบำรุงเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือนเต็ม

บรรดาศิษย์ต่างก็ตื่นตกใจอย่างมากกับข่าวที่ได้รับนี้ อย่างใดเสียแม้เขาหมื่นเมรัยจะมีช่วงเวลาต้องห้ามประจำของทุกวัน ทว่าก็ไม่เคยปิดเขานานถึงหนึ่งเดือนเช่นนี้มาก่อน

ด้วยประการฉะนี้เอง ทุกคนต่างก็แสดงความเห็นวิจารณ์อย่างออกรส พากันคาดเดาไปถึงเหตุผลต่างๆ นาๆ

ทว่าในความเป็นจริงแล้ว กระทั่งเหล่าผู้อาวุโสจำนวนมากเองต่างก็สับสนงุนงงกันไปหมดเช่นเดียวกัน

เมื่อวานยังปกติดีอยู่เลย วันนี้กลับมาปิดเขาโดยไร้สาเหตุเสียอย่างนั้น อีกทั้งระยะเวลาเองก็หาใช่ว่าจะสั้น ดูแล้วประหลาดพิกลอยู่โดยแท้

แต่ว่าผู้อาวุโสจำนวนมากเองต่างก็รู้ดีว่าเขาหมื่นเมรัยมิใช่สถานที่ธรรมดาสามัญทั่วไป ดังนั้นจึงมิได้เอ่ยถามอันใดให้มากความ

บรรดาลูกศิษย์เองแม้ว่าจะรู้สึกเสียดายที่ต้องเสียสถานที่ที่ใช้พักผ่อนหย่อนใจไปหนึ่ง ทว่ายังโชคดีที่เขาปิดเพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น ไม่นานพวกเขาก็ยอมรับประกาศนี้แต่โดยดี

แน่นอนว่า ต่อให้พวกเขาไม่ยอมรับก็ไม่มีประโยชน์อันใดเช่นกัน

เดิมทีฉู่หลิวเยว่คิดจะออกไปเขาหมื่นเมรัยอีกสักรอบเพื่อไปดูถวนจื่อเสียหน่อย ทว่าคิดไปคิดมา สุดท้ายแล้วก็ล้มเลิกความคิดไป

ตอนนี้นางก็ทำได้เพียงแค่หวังว่าถวนจื่อจะสามารถผ่านช่วงเวลาหนึ่งเดือนนี้ในเขาหมื่นเมรัยไปได้อย่างปลอดภัย

หลังจากที่หยุดพักเรื่องนี้ไว้ก่อนชั่วครู่แล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็นั่งรอให้หรงซิวกลับมา ขณะเดียวกันก็รอบทลงโทษที่ตนเองจะต้องเผชิญด้วย

นางไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขั้นคิดว่าตนจะสามารถรอดพ้นจากวิกฤติครานี้ไปได้

ดูจากปฏิกิริยาของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนแล้ว ครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นช่วงที่เขาโกรธจัดที่สุดเลยก็ว่าได้ ย่อมไม่ง่ายที่จะระงับยับยั้งอย่างแน่นอน

จะต้องรู้ก่อนว่า ครั้งก่อนตอนที่เขารู้ว่านางยึดกระบี่ชื่อเซียวไปเป็นของตัวเองแล้ว เขาหาได้แสดงสีหน้าเหมือนอย่างวันนี้ออกมาไม่

เห็นได้ชัดเลยว่าเขาหมื่นเมรัยมีความสำคัญมากจริงๆ!

นี่ยังทำให้ฉู่หลิวเยว่แน่ใจมากกว่าเดิมว่าภายในตาน้ำพุบนยอดเขาหมื่นเมรัยนั่นย่อมต้องเก็บงำเอาความลับใหญ่หลวงที่เกี่ยวข้องกับสำนักเอาไว้เป็นแน่

ฉู่หลิวเยว่นึกไม่ออกเลยว่าสำนักจะงัดมาตรการใดมาจัดการกับนาง

แม้ว่าจะมีผู้อาวุโสวั่นเจิงและหรงซิวคอยให้การช่วยเหลือ ทว่านางก็รับรู้ได้อยู่ดีว่าผลลัพธ์ของตัวเองไม่น่าจะจบดีเท่าไรนัก

การรอคอยครั้งนี้จึงต้องรอจนถึงช่วงหัวค่ำ

ทว่าผู้ที่กลับมามิใช่หรงซิวแต่อย่างใด ทว่ากลับเป็นผู้อาวุโสเหวินซีเสียอย่างนั้น

“ฉู่เยว่”

ผู้อาวุโสเหวินซียืนอยู่ด้านนอกวงแหวนค่ายกล ก่อนจะวางตราหยกสีเขียวของตนไว้ด้านบนพลางตะโกนเรียกชื่อของฉู่หลิวเยว่ไปด้วย

เมื่อฉู่หลิวเยว่ที่นั่งรอเงียบๆ อยู่ในห้องมาตลอดได้ยินเสียงนี้ก็รีบหยัดกายลุกขึ้นเดินออกมานอกประตูในทันใด

นางกวาดมองไปก็พบว่าผู้อาวุโสเหวินซีกำลังยืนอยู่ด้านนอกของค่ายกล

ในตอนนั้นเอง เขาก็ไพล่แขนข้างหน้าของตนไปไว้ด้านหลัง ก่อนจะมองมาที่นางด้วยสายตาสับสนงงงวย

ในใจของฉู่หลิวเยว่พลันส่งเสียง ‘กริ๊ก’ ออกมาคราหนึ่ง นางชะลอฝีเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าลงโดยไม่รู้ตัว

“ผู้อาวุโสเหวินซี ท่านมาได้อย่างใดกัน?”

ผู้อาวุโสเหวินซีมิได้เอ่ยอันใดออกมา ทำเพียงแค่จ้องมองนางเช่นนั้น ราวกับว่ากำลังสงสัย งุนงง และสับสน

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาจึงกล่าวตอบกลับมาว่า

“เจ้าออกมาก่อนข้าจึงจะบอก”

“อือ”

ฉู่หลิวเยว่รับคำพลางเดินออกมาจากค่ายกล จากนั้นก็ยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของผู้อาวุโสเหวินซีด้วยท่าทีจริงจัง

“นี่เจ้าก่อเรื่องอีกแล้วหรือ?”

ผู้อาวุโสเหวินซีพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะยับยั้งน้ำเสียงของตนให้ฟังดูใจเย็นลงบ้าง ทว่าในความเป็นจริงแล้ว ไม่ว่าผู้ใดก็ล้วนดูออกว่าเขากำลังระงับอารมณ์เอาไว้

ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า

ผู้อาวุโสเหวินซีกุมศีรษะของตนไว้ ไม่รู้เลยว่าตนควรพูดอันใดออกมาถึงจะดี

“ไม่ใช่ว่าเจ้าเพิ่งออกมาจากเขาเฝิงหมินนั่นหรอกหรือ? หา? นี่เหตุใดถึงไปสร้างเรื่องขึ้นมาได้อีกเล่า?”

เขาไม่ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของปั๋วเหยี่ยนมานานมากแล้วหนา!

สิ่งที่ยิ่งทำให้คนตกใจมากขึ้นกว่าเก่าก็คือ ครานี้นางยังลากหรงซิวเข้ามาข้องเกี่ยว รวมไปถึงพวกตาแก่สองคนนั้นอย่างซั่งอวี้เซินและโอวหยางด้วย!

“ความสามารถด้านนี้ของเจ้านับวันยิ่งจะเอาใหญ่มากขึ้นทุกที! เจ้าพูดมาเลยว่าไปทำอันใดไว้กันแน่ ถึงได้ทำให้ปั๋วเหยี่ยนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟปานนั้น”

ฉู่หลิวเยว่พลันเข้าใจในบัดดล ดูเหมือนว่าผู้อาวุโสเหวินซีจะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนจะโกรธเกรี้ยวขนานหนัก ทว่าเขาก็ยังคงเลือกที่จะเก็บงำเรื่องนี้เอาไว้

ในแง่หนึ่งก็อาจเป็นเพราะเรื่องนี้มีผู้เกี่ยวข้องด้วยไม่น้อย ทว่าในอีกแง่มุมหนึ่ง ก็อาจจะเพื่อรักษาเก็บซ่อนไว้ซึ่งความลับของเขาหมื่นเมรัย

ทว่าฉู่หลิวเยว่กลับมิรู้ถึงเรื่องเหล่านี้แม้แต่น้อย

นางเม้มริมฝีปากของตนแน่น ก่อนจะเอ่ยปากถามออกไปอย่างระมัดระวัง

“ผู้อาวุโสเหวินซีขอรับ พวกหรงซิว…เป็นอย่างใดกันบ้างหรือ?”

“เจ้ายังมีกะจิตกะใจไปห่วงพวกเขาอีกหรือ? ตัวเจ้าเองตอนนี้ก็เอาตัวแทบไม่รอดแล้ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน