ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1252

ฉู่หลิวเยว่ลอบถอนใจออกมาคราหนึ่ง

รู้อยู่แล้วเชียวว่าเรื่องไหนๆ ก็ปิดบังเขาไว้ไม่ได้ทั้งนั้น

ตู๋กูโม่เป่าเป็นเสมือนดวงตานับไม่ถ้วนที่มีอยู่ทั่วทั้งสำนักก็มิปาน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้น เขาก็มักจะรู้แจ้งถึงเรื่องราวเหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกแต่แรกแล้วว่าเรื่องนี้ออกจะประหลาดพิกลมากเกินไป ทว่ากลับไม่เคยหาคำตอบของเรื่องเจอเลย

เหมือนอย่างตอนนี้

เมื่อคืนบนเขาหมื่นเมรัยมีพวกเขาอยู่กันเพียงสี่คนจริงๆ

มีวงแหวนค่ายกลคอยเก็บงำปิดบังเอาไว้อยู่นอกเขาชั้นหนึ่ง คนนอกย่อมไม่รู้ถึงเรื่องนี้

หากพูดตามหลักแล้ว ตอนนี้ผู้ที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากพวกเขาทั้งสี่แล้ว ก็มีแค่ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเท่านั้น

อีกทั้งด้านผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนก็เป็นพวกเขาที่สารภาพออกมากันเองเสียก่อน

การที่ตู๋กูโม่เป่าคาดเดาได้แม่นยำปานนี้…ย่อมเป็นเรื่องผิดสังเกตโดยแท้

“ใช่แล้ว”

ฉู่หลิวเยว่จึงเลือกที่จะสารภาพความจริงออกไป

นางไม่คิดว่าตัวเองจะมีความสามารถถึงขั้นหลอกลวงตู๋กูโม่เป่าได้ชะงัดนักหรอก

ฝั่งตู๋กูโม่เป่าขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย สีหน้าและแววตาพลันอันตรายขึ้นมาอยู่หลายส่วน

“ก่อนหน้านี้ข้าพูดกับเจ้าไว้อย่างใด เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ?”

แน่นอนว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ลืม

ในตอนนั้นเป็นเพราะตู๋กูโม่เป่าเอ่ยอย่างชัดแจ้งไว้แล้วว่าไม่อนุญาตให้นางขึ้นเขาหมื่นเมรัยในช่วงเวลานั้นอีก และนางก็เชื่อฟังคำสั่งนั้นมาโดยตลอดจนกระทั่งตอนนี้

แม้ว่าทุกครั้งถวนจื่อจะมองไปทางตาน้ำพุด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์และไม่ยอมแยกจากตาน้ำพุก็ตาม นางก็ไม่เคยรั้งรออยู่ตรงนั้นนานเกินไปสักครั้ง

“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ออกจะพิเศษอยู่บ้างจริงๆ…”

ฉู่หลิวเยว่จำใจอธิบายออกไปอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าชุบหลอมวิญญาณศาสตราขึ้นมาได้แล้ว”

ตู๋กูโม่เป่าแค่นเสียงเย็นเยียบคราหนึ่งพลางเอนศีรษะหันหนี

“ต่อให้ไม่ไปเขาหมื่นเมรัย ก็ยังมีหนทางอื่นให้เจ้าได้เลือก ฝั่งของช่างหลอมอาวุธครองยอดเขาไว้จำนวนมาก มีหลายลูกเลยทีเดียวที่อยู่ภายใต้การดูแลของพวกเขา หากเจ้าไปหาพวกเขา ผลมันก็เหมือนกัน เหตุใดจึงต้องดื้อด้านทำเช่นนี้ด้วย?”

เปลือกตาของฉู่หลิวเยว่กระตุกหงึก

“พี่เป่า…นี่เจ้าคิดว่าข้าทำแบบนั้นได้หรืออย่างใด?”

ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามายังสำนัก นางก็ได้ยินแลรับรู้ข่าวลือหนาหูของพวกช่างหลอมอาวุธมาได้มากมายแล้ว

ทั้งทะนงตน นิสัยพิกลวิตถาร อีกทั้งเก็บตัวสันโดษ หลายปีมานี้ยังไม่เคยออกมาปรากฏตัวเลยสักครั้ง…

ตอนคารวะนางก็มาไม่ทันด้วยซ้ำ แล้วจะไปคิดหาวิธีแก้ปัญหาเช่นนี้ได้อย่างใดกัน?

แม้ว่าตัวนางจะบ้าดีเดือด บางครั้งบางคราวก็ทำตัวดื้อด้านจนคนรู้กันทั่วถ้วน แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่รู้จักประมาณตนเสียหน่อย!

ตู๋กูโม่เป่าแทบจะสำลักออกมา

“เจ้านี่มัน…”

สุ้มเสียงของเขาพลันหยุดชะงัก ในแววตาปรากฏรอยอารมณ์สับสนแวบหนึ่งเคลื่อนผ่าน

ฉู่หลิวเยว่เห็นการเปลี่ยนแปลงในพริบตาของสีหน้าเขาได้ไม่ชัดเจนนัก ได้ยินเพียงคำพูดประโยคนี้ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่หลายส่วน จึงอดถามขึ้นมาอย่างสงสัยไม่ได้ว่า

“ข้ามันเหตุใดหรือ?”

ตู๋กูโม่เป่าหลับตาลง ในตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกรอบนั้น แววตาก็ฟื้นฟูแววกระจ่างชัดขึ้นมาได้แล้ว

“ไม่มีอันใด เป็นข้าที่สะเพร่าเอง”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นางยังรู้สึกว่าตู๋กูโม่เป่าตอบคำถามนี้ได้แปลกนัก ทว่าก็มิได้พูดเจาะจงออกมา

“แม้ว่าเจ้าจะทำไม่ได้ก็ตาม แต่หรงซิวกลับทำได้ ทว่าเขากลับพาเจ้าไปยังเขาหมื่นเมรัยเสียทั้งอย่างนั้น…เฮอะ!”

ตู๋กูโม่เป่าแค่นเสียงเย็นเยียบออกมาคราหนึ่ง

นี่หรงซิวคิดว่าเรื่องทั้งหมดยังวุ่นวายไม่พออีกหรือไร!

ฉู่หลิวเยว่หลุบตาลงเล็กน้อย มิได้เอ่ยรับคำแต่อย่างใด

ตู๋กูโม่เป่าผงกศีรษะรับ ทันใดนั้นก็หยัดกายขึ้นทำท่าจะจากไปโดยพลัน

ฉู่หลิวเยว่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไปว่า

“พี่เป่า นี่เจ้าจะไปแล้วหรือ? ไม่นั่งให้นานกว่านี้อีกสักหน่อยเล่า?”

ฝีเท้าของตู๋กูโม่เป่าพลันหยุดชะงัก

“ข้าจะกลับมาอีกทีช่วงหัวค่ำ”

หว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ตั้งแต่พวกเขามาถึงสำนักหลิงเซียว นางก็แทบจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับตู๋กูโม่เป่าในตอนกลางวันได้นานเลยสักครั้ง

การฝึกสอนของทุกๆ วันล้วนจัดอยู่ในช่วงเวลาหัวค่ำไปจนถึงยามดึกทั้งหมด

ราวกับว่า…เขามีเรื่องอื่นที่ต้องไปทำในช่วงเวลาอื่นก็มิปาน

ทว่าอยู่ในสำนักหลิงเซียว จะมีเรื่องแบบใดที่เขาต้องไปทำทุกๆ วันกัน?

“พี่เป่า เวลาที่เจ้าไม่ได้อยู่กับข้า เจ้า…ไปอยู่ที่ใดหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ก็เอ่ยถามออกไปอย่างอดรนทนไม่ไหวในท้ายที่สุด

“ถ้าข้าอยากหาตัวท่านขึ้นมา ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต้องไปหาที่ไหน”

ตู๋กูโม่เป่าหันศีรษะกลับมามองนางแวบหนึ่ง บนดวงหน้าเล็กจ้อยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยว่า

“ไม่จำเป็นต้องหาข้าหรอก อยู่ในสำนักนี่แหละ หากเจ้าพบเจอปัญหาใด ข้าจะรีบไปหาเจ้าเอง”

เอ่ยจบ เขาก็สาวเท้าจากไปในทันที

คิ้วของฉู่หลิวเยว่ขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม

พี่เป่า…เขาปิดบังความลับอันใดไว้อยู่กันแน่นะ?

…………………………………………………….