ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1276

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง

คนพูดนั้นคือผู้อาวุโสอวี๋อวี้นั่นเอง

เขาเคลื่อนไหวร่างกายมาทิศทางนี้อย่างรวดเร็ว

เห็นการกระทำของเขา ผู้อาวุโสอีกสองคนจึงรีบติดตามมาทันที

อาจเป็นเพราะว่าหมาป่าปีศาจทองดำถูกฉู่หลิวเยว่กำจัดได้อย่างหมดจด สัตว์อสูรส่วนใหญ่ที่อยู่ด้านล่างต่างรู้สึกหวาดกลัว ดังนั้นในตอนนี้เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสทั้งสามเริ่มเคลื่อนไหว คาดไม่ถึงว่าพวกมันจะไม่มีปฏิกิริยาอันใด เพียงแค่มองมาด้วยสายตาระมัดระวังเท่านั้น

“ฉู่เยว่”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉู่หลิวเยว่แล้ว จากนั้นก็ใช้สายตาสำรวจนาง ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ ตอนที่เขาประสานสายตากับฉู่หลิวเยว่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

“เจ้า…อย่าสู้ต่อไปอีกเลย”

ฉู่หลิวเยว่ชะงัก

นางมองเห็นสีหน้าแห่งความลำบากใจและทุกข์ทรมานของผู้อาวุโสอวี๋อวี้

“คือ…อสูรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในสวนอสูรแห่งนี้ เป็นสิ่งที่สำนักใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดู…เจ้าฆ่าไปสองตัวก็ถือเป็นการตักเตือนพวกเขาแล้ว หากฆ่าพวกเขาทั้งหมด เกรงว่าสวนอสูรแห่งนี้…”

ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็เข้าใจขึ้นมา

เมื่อพูดถึงเรื่องสันติภาพ

หากคิดให้ละเอียดก็จะเข้าใจ

เหล่าสัตว์อสูรที่อยู่ในสวนอสูร ไม่นับพวกสัตว์อสูรระดับเก้า เอาแค่อสูรศักดิ์สิทธิ์ก็มีจำนวนไม่น้อย

อีกทั้งยังมีบางตัวที่ถูกเลี้ยงดูที่นี่ตั้งแต่เด็ก บางตัวก็ถูกอาจารย์และศิษย์นำกลับมาเลี้ยงดูจากสถานที่ต่างๆ

ดังนั้นสวนอสูรจึงมีความหมายอย่างมาก

บางครั้งศิษย์ที่มีผลการเรียนโดดเด่นก็มีโอกาสที่จะเข้ามาในสวนอสูร เพื่อเลือกสัตว์อสูรที่ตนเองชอบไปทำพันธสัญญาด้วย

แน่นอนว่าฝีมือของพวกเขาจะต้องแข็งแกร่งจนสามารถเอาชนะมันได้

นี่จึงถือว่าเป็นความมั่งคั่งชิ้นใหญ่ของสำนัก

“อวี๋อวี้ ที่เจ้ารีบเข้ามาขนาดนี้ ก็เพื่อเรื่องนี้เองหรอกหรือ?”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงมองเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

นี่มันมีอันใดผิดพลาดไปหรือเปล่า!

ศิษย์รักของเขาเกือบจะตายอยู่ที่นี่แล้วนะ! แต่ความคิดแรกของเจ้าหมอนี่คือห้ามไม่ให้ฉู่เยว่ฆ่าสัตว์อสูรเหล่านี้ต่อ?

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้หน้าแดงก่ำ กระแอมไอออกมาหนึ่งเสียง แล้วเหลือบสายตาไปมองผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน

“วั่นเจิงอ่า มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นะ! กว่าสำนักเราจะเลี้ยงอสูรศักดิ์สิทธิ์มาได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แม้ว่าพวกมันจะคุกคามฉู่เยว่ แต่ในความเป็นจริงมันยังไม่ได้ทำอันใดเลย อีกทั้งมีการฆ่าหมาป่าปีศาจทองดำเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว พวกมันก็คงไม่สู้กับฉู่เยว่อีกต่อไปแล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราสมานฉันท์กันจะดีกว่า ปั๋ว

เหยี่ยน เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าเบาๆ

“อวี๋อวี้พูดมีเหตุผล”

“นี่มัน…”

“วั่นเจิง ข้ารู้ว่าเจ้ารักฉู่เยว่ แต่ถ้าปล่อยให้เขาฆ่าต่อไป ทุกอย่างจะกลับตาลปัตร หากพวกมันถูกบีบบังคับให้จนตรอก…”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนตบไหล่ของเขา

“เพื่อเป็นการดีต่อฉู่เยว่ ควรหยุดแต่เพียงเท่านี้!”

แม้ว่าผู้อาวุโสวั่นเจิงจะโกรธ แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ฟังเหตุผล

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและผู้อาวุโสอวี๋อวี้มีความคิดแบบเดียวกัน ในใจเขาก็รู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย ก่อนจะตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ

เขาสะบัดแขนเสื้อ แล้วแค่นหัวเราะ

“เช่นนั้นเจ้าก็ต้องชดเชยฉู่เยว่ของพวกเราให้ดี! เรื่องภายในวันนี้ หากไม่ใช่เพราะความสามารถของเขา เกรงว่า…”

เขาไม่อยากจะพูดประโยคต่อไป แต่ทุกคนในสถานที่นั้นก็เข้าใจความหมายของมันอย่างดี

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนหัวเราะออกมา

“เจ้าวางใจเถอะ! วันนี้ฉู่เยว่ได้รับความไม่เป็นธรรมไม่น้อย ต่อให้เจ้าไม่พูด ข้าก็จะไม่ปล่อยให้เขาเสียเปรียบแน่นอน!”

เมื่อพูดจบเขาก็หันไปมองฉู่เยว่

“ฉู่เยว่ เรื่องในครั้งนี้เป็นเพราะข้าใคร่ครวญไม่รอบคอบ หากเจ้าต้องการอันใด ก็สามารถพูดออกมาได้เลย จะพยายามช่วยอย่างเต็มที่”

ฉู่เยว่กะพริบตาปริบๆ

“ตอนนี้ศิษย์ยังไม่มีอันใดที่จะอยากได้…ไม่ทราบว่าเก็บไว้ก่อนได้หรือไม่ แล้วค่อยแลกมันใหม่ในภายหลัง?”

แน่นอนว่าผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเห็นด้วย

“ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ ต่อให้ข้ายินดีจะสมานฉันท์ แต่ว่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหลังเหมือนจะไม่ยินยอมที่จะจากไป…”

“เดี๋ยวข้าพูดกับพวกเขาเอง”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ถอนลมหายใจออกมา

ขอเพียงฉู่เยว่ตอบตกลง ที่เหลือก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

ความจริงแล้วอสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ อาจจะไม่ได้อยากสู้กับฉู่เยว่อีกต่อไป เพียงแต่มันเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นจึงรักศักดิ์ศรีอย่างมาก

หากถูกบังคับให้จากไปเช่นนี้ แบบนั้นจะเห็นว่ามันขี้ขลาด

ถ้ามันต้องการจะกลืนกินฉู่หลิวเยว่เหมือนดั่งตอนแรกจริงๆ และก็รออยู่ที่นี่เพื่อโจมตี แล้วเหตุใดมันยังละล้าละลังอยู่ตรงนี้ล่ะ?

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องปล่อยทั้งสามคนเข้ามาเลย

เขาอยู่ในสวนอสูรมานาน เรื่องนี้เขารู้ดี

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้จึงสาวเท้าเดินขึ้นไปด้านหน้า แล้วก้มหน้ามองด้านล่าง ใช้สายตาที่เคร่งเครียดกวาดมองเหล่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่ยังไม่จากไป จากนั้นก็พูดด้วยเสียงต่ำว่า

“เรื่องในวันนี้เป็นพวกเจ้าที่ยั่วยุก่อน ที่ฉู่เยว่ฆ่าหมาป่าปีศาจทองดำและเสือดาวสุวรรณเมฆา ก็เป็นแค่การป้องกันตัวเท่านั้น!”

เสียงทุ้มต่ำของเขาดังก้องไปทั่วบริเวณ ปกคลุมทั้งฟ้าดิน!

“ฉู่เยว่มาที่นี่เพื่อมารับโทษ! ไม่ได้มีเจตนาอื่น! เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาฆ่าพวกเจ้า ช่วงเวลาต่อไปนี้ ขอเพียงพวกเจ้าอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข เมื่อถึงเวลาเขาจะจากไปเอง!”

“ได้โปรดเห็นแก่หน้าข้า ให้ทั้งสองฝ่ายถอยกันคนละก้าว เรื่องนี้ให้จบแค่นี้ เป็นอย่างใด?”

คำพูดประโยคสุดท้าย ผู้อาวุโสอวี๋อวี้พูดอย่างจริงใจมาก

เขาชื่นชมฉู่เยว่อย่างมาก อีกทั้งยังมีความรู้สึกต่อสวนอสูร แน่นอนว่าจึงไม่อยากเห็นทั้งสองฝ่ายฆ่าฟันกันต่อไป

หากสมานฉันท์กันได้จะต้องเป็นเรื่องดีแน่นอน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดอสูรศักดิ์สิทธิ์ตัวหนึ่งก็เริ่มถอยร่นลง

หากมีตัวหนึ่งเปิด พวกที่เหลือก็คล้อยตาม

สองตัว

สามตัว

หลังจากนั้นไม่นานอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่โดยรอบก็ทยอยลงไป! แล้วกลับไปซ่อนตัวอยู่ในเทือกเขาเหล่านั้น!