ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1279

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามาในถ้ำ ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้น

หลังจากที่นางพักผ่อนมาทั้งคืน ร่างกายของนางก็กลับคืนสู่สภาวะที่สมบูรณ์มากที่สุด

นางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็บิดยืดคลายกล้ามเนื้อของตนเอง นางสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของนางในตอนนี้แข็งแกร่งกว่าเดิมมาก พลังอันทรงพลังแพร่กระจายออกมาจากแขนขาทั้งสี่ข้าง ทำให้นางรู้สึกสดชื่นอย่างยิ่ง!

นี่คือ…ความรู้สึกที่ได้แข็งแกร่งขึ้น!

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

นางไม่รู้จริงๆ ว่าตอนที่นางกลับคืนสู่จอมยุทธ์ระดับเก้านั้น นางจะมีความรู้สึกอย่างใด…

ด้านข้างมีเสียงรบกวนเล็กน้อย ฉู่หลิวเยว่จึงหันกลับไปมอง พบว่าเทาเทาก็ตื่นแล้ว และตอนนี้มันกำลังกะพริบตามองนางอยู่

มันนอนอยู่บนพื้น ผ้าพันแผลพันร่างกายของมันจนแน่น มองดูแล้วเหมือนกับลูกบอลขนาดใหญ่ที่มีรอยปะ

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตามองมัน

ในตอนนั้นเทาเทารู้สึกว่ามันถูกจับได้ว่ากำลังทำผิดอันใดสักอย่าง มันจึงรีบหลับตาลงเพื่อหนีความผิดทันที

ฉู่หลิวเยว่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาแล้ว

ในตอนนั้นเองอาฉยงก็ตื่นขึ้นมาแล้ว มันลูบหัวเทาเทาท่าทางจนปัญญาและเอาอกเอาใจ

“อาฉยง เทาเทา เดี๋ยวข้าออกไปข้างนอกก่อนนะ!”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น

อาฉยงมองตามแผ่นหลังของนางไป แม้กระทั่งเทาเทาก็ยังลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่ง

น่าเสียดายที่ดวงตาของมันใหญ่โตราวกับโคมไฟ แม้ว่ามันจะพยายามลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจนอยู่ดี

ฉู่หลิวเยว่จึงทำได้เพียงแสร้งมองไม่เห็น และพูดอธิบายกับอาฉยงว่า

“ก่อนหน้านี้ข้ายังไม่ทันได้พูดคุยกับเจ้า ข้ามาที่นี่เพราะทำบางอย่างผิดพลาดแล้วถูกลงโทษ ภายในหนึ่งเดือนนี้ ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว หากจะอยู่ภายในนี้ตลอดเวลาก็คงไม่เหมาะสม ควรจะต้องออกไปเดินเล่นบ้าง เจ้าคิดว่าอย่างใด?”

ความจริงแล้วอาฉยงไม่ค่อยเห็นด้วยนัก ในแววตาของมันจึงมีประกายความกังวล

เมื่อวานนี้เพิ่งผ่านสงครามขนาดใหญ่มา ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่กับสัตว์อสูรเหล่านั้นก็ได้สมานฉันท์กันเล็กน้อยแล้วก็ตาม

แต่หากนางออกไปในตอนนี้ มันก็ยังอันตรายอยู่เล็กน้อย

อาฉยงลุกขึ้นยืน ทำท่าทางเหมือนว่าจะไปกับนางด้วย

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหน้า

“อาฉยง ข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว เจ้าดูแลเทาเทาที่นี่เถอะ เมื่อข้าสำรวจเสร็จแล้วจะกลับมาเอง”

เหมือนว่ามันยังไม่วางใจ ฉู่หลิวเยว่จึงหยิบกระบี่ชื่อเซียวในมือออกมา แล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม

“เมื่อวานนี้พวกมันยังทำอันใดข้าไม่ได้ วันนี้ยิ่งไม่มีทาง”

เมื่อเห็นกระบี่ชื่อเซียวเล่มนั้น อาฉยงก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ ท่าทางหวาดกลัวอย่างมาก

มันวางใจลงได้แล้ว จากนั้นก็พยักหน้าให้ฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่เก็บกระบี่ชื่อเซียวลงไป จากนั้นก็สาวเท้าเดินออกไปด้านนอก

…

สวนอสูรกินบริเวณพื้นที่กว้างขวางมาก มีเทือกเขาทอดยาวสลับซับซ้อนติดต่อกันหลายสิบลูก

ป่าทึบ ลมพัดเล็กน้อย จากนั้นก็มีใบไม้ร่วงหล่น

ในตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า หมอกสีขาวท่ามกลางป่ายังไม่จางหายไป หมอกเหล่านั้นพัดไปมาตามแรงลม

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อากาศเย็นเล็กน้อยทำให้นางรู้สึกสดชื่น

นางมองไปบริเวณโดยรอบ

“ถ้ำของหมาป่าปีศาจทองดำอยู่ที่ไหนกันนะ?”

นางพูดขึ้นในใจ

หลังจากผ่านไปสักพักก็มีเสียงอินทรีสามตาดังขึ้น

“ทิศตะวันออกเฉียงใต้ อยู่ด้านหลังเขาสามลูกนั้น”

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองตามทางทิศทางนั้น จากนั้นก็เห็นยอดเขาที่สูงชันอย่างยิ่ง

นางสะกิดปลายเท้าแล้วพุ่งตัวขึ้น กระโดดไปทางนั้นทีทางนี้ที!

“เจ้าจะไปทำอันใดที่นั่น?”

ในที่สุดอินทรีสามตาก็ถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว

เมื่อวานก่อนที่ฉู่หลิวเยว่จะพักผ่อน นางได้สอบถามแล้วว่าสามารถค้นหาตำแหน่งจากลมปราณของสัตว์อสูรได้หรือไม่

หลังจากที่มันตอบคำถามไปแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่ได้พูดอันใดอีก

ผลปรากฏว่าเช้าวันนี้ นางตัดสินใจว่าจะไปที่แห่งนั้น

“ทั่วทั้งสวนอสูรแห่งนี้มีหมาป่าปีศาจทองดำเพียงแค่ตัวเดียว และเมื่อวานเจ้าก็ฆ่ามันไปแล้ว เจ้าจะไปที่ถ้ำของมันอีกเหตุใด?”

ริมฝีปากบางของฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน