ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1283

ในวันต่อมา ฉู่หลิวเยว่ก็เริ่มใช้ชีวิตอย่างอิสระตามแบบแผนที่ต้องการ

ในแต่ละวัน นางจะไปหาสัตว์อสูรหนึ่งตัวมาสู้รบปรบมือด้วย ถ้าชนะนางก็จะยึดสมบัติของอีกฝ่ายมา แต่ถ้าแพ้นางก็ประมืออยู่เช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกว่าจะสู้ไม่ได้จริงๆ ถึงค่อยหนีออกมา

ต้องขอบคุณที่นางทะลวงถึงจอมยุทธ์ระดับแปดแล้ว เลยสามารถหลบหนีได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว

หากบางครั้งถูกไล่ต้อนให้จนมุม นางก็จะใช้เคล็ดวิชาย้ายร่างด้วยความเร็วสูงหลบหนีพวกมัน

และถึงอีกฝ่ายจักไล่ตามนางกลับไป แต่เมื่อเห็นอาฉยงนั่งเฝ้าอยู่ สุดท้ายพวกมันก็จำต้องหันหลังกลับไปด้วยความหงุดหงิด

กล่าวโดยรวมแล้ว ช่วงนี้ฉู่หลิวเยว่ใช้ชีวิตอย่างเสรีและราบรื่นอย่างมาก หลังจากผ่านการต่อสู้อย่างหนักมาหลายครั้งหลายครา ทักษะการต่อสู้ของนางก็เพิ่มสูงขึ้นราวทวีคูณ

แต่ผู้อาวุโสอวี๋อวี้และคนอื่นๆ กลับไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเหล่านี้

เช่นนั้นก็ถือว่าปลอดภัยหายห่วง

…

ณ เผ่าเซียนสุ่ยหลิงเจียง

ตลอดทาง เจียงจื่อหยวนมุ่งหน้ากลับไปอย่างไม่ลดละ และในที่สุดก็มาถึงที่หมายอย่างว่องไว

ทหารยามที่เฝ้าอยู่ด้านนอกประตูทางเข้าจวนตระกูลเจียงถึงกับตกใจ เมื่อเห็นเงาของเจียงจื่อหยวนที่พุ่งเข้ามาจากระยะไกล พวกเขามองหน้ากันพัลวัน แล้วรีบเข้าไปต้อนรับนางทันที

“คุณหนูใหญ่! เหตุใดท่านถึงไม่แจ้งล่วงหน้าว่าจะกลับมา เหล่าข้าน้อยจะได้ออกไปรับท่าน!”

เจียงจื่อหยวนย่ำเท้าเดินต่อไปไม่หยุด พลางเดินเข้าไปข้างในอย่างเร่งรีบ

“ท่านพ่ออยู่ไหน?”

เมื่อเห็นท่าทีรีบร้อนและสภาพเนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นกรังของนาง พวกเขาก็รู้ได้ทันทีว่านางคงมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ ดังนั้นเหล่าหน่วยอารักขาจึงไม่กล้าที่ปล่อยปะละเลย และรีบตอบกลับไปอย่างเร็ว

“ท่านประมุขอยู่ในจวนขอรับ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจียงจื่อหยวนพลันรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปด้านใน

“คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว!”

ขณะที่ทหารยามคนหนึ่งวิ่งตามนางไป นายทหารอีกคนที่ไวกว่าก็พุ่งตัววิ่งไปข้างหน้าแล้วป่าวประกาศเสียงดังกังวาน

ส่งผลให้ทุกคนที่อยู่ทั้งภายในและภายนอกจวนตระกูลเจียงทราบข่าวนี้กันถ้วนหน้า

เจียงจื่อหยวนนั้นคือคุณหนูผู้สูงศักดิ์ของจวนนี้ แค่ได้ยินนามของนาง เหล่าข้ารับใช้น้อยใหญ่ก็ล้วนพากันออกมาแสดงความยินดีต้อนรับนางกันอย่างพร้อมเพรียง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจียงจื่อหยวนคงพออกพอใจมาก แต่ตอนนี้นางไม่มีอารมณ์มาถือตัวเช่นนั้น สองขาเรียวยาวก้าวเท้าฉับๆ เข้าไปยังเรือนพักผ่อนของเจียงเห่อเทียน โดยไม่แม้แต่จะสบตาข้ารับใช้ที่รออยู่เลยสักคน

นางเดินผ่านไปอย่างว่องไวราวสายลม จนพวกเขาทุกคนทำหน้างุนงง

“นี่มัน…เกิดอันใดขึ้นกับคุณหนูใหญ่ ไยนางจึงหน้าดำคร่ำเครียดปานนั้น

“ข้าไม่เคยเห็นคุณหนูใหญ่ทำสีหน้าเช่นนั้นมาก่อนเลย… รัศมีรอบกายของนางดูเย็นยะเยือกราวน้ำแข็ง…”

“เมื่อก่อนคุณหนูใหญ่จะหัวเราะชอบใจยามเห็นพวกเราออกมาต้อนรับ แต่วันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น… ดูๆ แล้วนางคงมีเรื่องด่วนจริงๆ”

“เอาล่ะๆ อย่างใดก็คือเรื่องของนาย มิใช่เรื่องของบ่าว แยกย้ายๆ!”

เจียงจื่อหยวนเพิกเฉยต่อคำพูดเหล่านี้และเดินหน้าต่อไป

และทันทีที่ถึงหน้าประตูทางเขาเรือน เจียงเห่อเทียนที่ได้ยินประกาศแจ้งก็โผล่หน้าออกมา

ใบหน้าที่แต่เดิมเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม พลันแข็งทื่อหลังจากที่เห็นสีหน้าบึ้งตึงระคนวิตกกังวลของเจียงจื่อหยวน

“ท่านพ่อ!”

เมื่อเห็นเจียงเห่อเทียน หัวใจที่ร้อนรนของเจียงจื่อหยวนพลันทุเลาลง พลางตะโกนเรียกอีกฝ่ายอย่างหมดแรง

เจียงเห่อเทียนใจกระตุกวูบ แล้วรีบเดินไปหาบุตรีของตน

“จื่อหยวน ไยเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สำหรับเขาเจียงจื่อหยวนนั้นเป็นลูกสาวที่ทั้งงดงามแลเก่งกาจ ซึ่งมันทำให้เขาภูมิใจอย่างมาก

เขาไม่เคยเห็นนางในสภาพใบหน้าซีดเซียวและเป็นกังวลขนาดนี้มาก่อน

แม้นางจะแต่งตัวด้วยอาภรณ์หรูหรางดงาม และแสร้งทำเหมือนไม่เป็นอันใด แต่ก็มิอาจปิดบังความเหนื่อยล้าบนใบหน้า และร่องรอยของความลำบากใจไว้ได้

“ท่านพ่อ…”

เจียงจื่อหยวนกำลังจะพูดออกไป แต่ก็คิดได้ว่ารอบข้างยังมีคนอยู่ นางจึงแอบลังเลเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน