ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1285

บรรยากาศอันเศร้าสร้อยพลันพังทลายลงทันที

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกโค้งขึ้นกระตุกยิ้มบางเบา ใบหน้านวลเงยขึ้นมองเทาเทาแล้วเอ็ดเสียงจริงจัง

“เทาเทา เจ้ากลืนกินศิลาทองดำก้อนใหญ่ก้อนนั้นเข้าไปแล้ว หลังจากนี้ไปเจ้าจักโตเป็นหนุ่มแล้วนะ อย่าร้องไห้ง่ายๆ เช่นนั้น เข้าใจหรือไม่?”

เทาเทาพยักหน้าระรัว หากแต่หลั่งน้ำตาออกมายกใหญ่ราวไม่จบสิ้น

ฉู่หลิวเยว่ที่ไม่ทันตั้งตัวถูกหยดน้ำตาเหล่านั้นสาดเทลงมาใส่กันอีกครั้ง

นางลูบเช็ดใบหน้าของตนป้อยๆ

“เช่นนั้น… ข้าไปก่อนนะ”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ที่ยืนรออยู่ ก็เตรียมจะเข้าไปตามนางออกมา แต่สุดท้ายฉู่หลิวเยว่ก็ปรากฏกายออกมาก่อน

เขามองดูใบหน้าที่เปียกชื้นของฉู่หลิวเยว่ด้วยความตกใจ

“ฉู่เยว่ นี่เจ้า… เป็นอันใดหรือเปล่า?”

ฉู่หลิวเยว่กระแอมหนึ่งที

“ไม่มีอันใดขอรับ เมื่อครู่ข้าไปล้างหน้ามา แต่ท่านมาเร็วมาก ลำบากท่านต้องรีบมารับข้าเลย”

แต่ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ไม่ได้คิดมาก และกล่าวด้วยร้อยยิ้มว่า

“อย่างใดเสียมันก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว อาจารย์ของเจ้าเองก็รอเจ้าอยู่ ข้ารับปากเขาว่าจะดูแลเจ้าอย่างดี และตอนนี้ข้าต้องพาเจ้ากลับไปส่งเขาโดยปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน”

เขาเชิดปลายคางขึ้น

“ไปกันเถอะ!”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ารับ

จากนั้นทั้งสองคนก็พุ่งตัวขึ้นไปบนอากาศ ทว่าในขณะที่กำลังจากไป จู่ๆ ก็มีเสียงร้องงอแงราวไม่ยินยอมดังขึ้นจากด้านหลัง

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นอาฉยงและเทาเทาที่ยืนอยู่ตรงปากถ้ำเพื่อบอกลานาง

นางโบกมือให้พวกมัน

“ดูเหมือนพวกมันจะไม่อยากให้เจ้าไปนะ”

ใบหน้าของผู้อาวุโสอวี๋อวี้ปรากฏร่องรอยความสงสัย

“อสูรสันหลังเหล็กตัวนี้มีนิสัยเย็นชา ไม่เป็นมิตรและยากต่อการเข้าใกล้ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะติดเจ้าถึงเพียงนี้”

ความจริงเขาอยากจะถามเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสเสียที

จนถึงตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้ว่า ฉู่เยว่ใช้วิธีการใดถึงซื้อใจของสองแม่ลูกอสูรสันหลังเหล็กได้

โดยเฉพาะอสูรสันหลังเหล็กโตเต็มวัยตัวนั้น เพื่อปกป้องฉู่เยว่แล้ว มันถึงกับยอมละทิ้งลูกของตัวเองด้วยซ้ำ…

ช่างน่าตกใจจริงๆ

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะเบาๆ

“อาจเพราะ… มีชะตาต้องกันกระมังขอรับ?”

เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่เหมือนไม่อยากจะอธิบายอันใดมากนัก ผู้อาวุโสอวี๋อวี้เองก็เข้าใจและไม่ได้ถามต่อ

อย่างใดเสียเขาก็รู้อยู่แล้วว่าฉู่เยว่ผู้นี้แตกต่างจากคนอื่น

มีหลายสิ่งที่คนอื่นมองว่าพวกเขาทำไม่ได้ แต่เจ้าเด็กนี่กลับทำมันได้ง่ายๆ

และเป็นเรื่องจริงที่ต้องยอมรับ

เพราะบางคนนั้นเกิดมาพร้อมกับโชคลาภขนานแท้

“ลมปราณของเจ้าดูแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมนะ?”

เดิมทีผู้อาวุโสอวี๋อวี้อยากทดสอบความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่ในตอนนี้ แต่เขาจำได้ว่าบนกายของนางมีอาวุธโบราณที่ช่วยปกปิดลมปราณของนางไว้อยู่ ทำให้เขาไม่ทราบเรื่องขีดจำกัดของนาง

แต่ก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนไปจนสังเกตได้

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

“สถานที่แห่งนี้อุดมไปด้วยพลังปราณแห่งสวรรค์และโลก มันทั้งเงียบสงบและเหมาะกับการฝึกลมปราณ ศิษย์อยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้ว จะแข็งแกร่งขึ้นย่อมไม่แปลกมิใช่หรือขอรับ?”

“เงียบสงบ? อย่างนั้นหรือ?”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ทำหน้าตาตื่นตกใจ

นี่ฉู่เยว่เข้าใจเรื่องสวนอสูรผิดไปหรือเปล่า?

ฉู่หลิวเยว่ทำหน้าทำตาลังเลขึ้นมาทันที ซึ่งเป็นปฏิกิริยาที่หาได้ยากนัก

“คือว่า… ท่านอาจารย์ ความจริงที่นี่ดีมากๆ เลยนะขอรับ…”

ตลอดเวลาที่ได้อยู่ที่นี่นางมีความสุขมาก… แถมยังได้ของดีๆ มากมายติดมือมาอีกต่างหาก…

ผู้อาวุโสวั่นเจิงมองดูท่าทางของนาง พลันคิดว่านางกล่าวเช่นนั้นเพราะไม่อยากทำให้ปั๋วเยี่ยนเสียหน้า เลยเลือกที่จะไม่กล่าวอันใด และทำเพียงตบแขนนางเบาๆ

“เด็กดี!”

หนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาสามารถอยู่ในสวนอสูรแห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย และยังทะลวงขั้นพลังปราณได้สำเร็จอีก พูดไปใครจะไม่อิจฉาวั่นเจิงผู้นี้ที่ได้ศิษย์ดีกันล่ะ?

ครั้นฉู่หลิวเยว่เห็นว่าเขาคิดเองเออเองไปไกลแล้ว ย่อมยากที่จะอธิบายให้กระจ่าง นางจึงปล่อยให้เขาคิดเช่นนั้นต่อไป

“ครั้งนี้เจ้าทำได้ไม่เลวเลย”

ผู้อาวุโสปั๋วเยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านข้าง กวาดตามองนางขึ้นลงพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้แล้วเอ่ยชื่นชม

“ดูสงบขึ้นมากและมีสติมากขึ้นด้วย”

ประหนึ่งว่าครั้งนี้เขาคิดถูกแล้วที่ส่งฉู่เยว่มาที่นี่

“จำบทเรียนนี้ไว้ แล้วหลังจากนี้อย่าฝ่าฝืนกฎอีกเด็ดขาด”

ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับอย่างขึงขัง

“ขอบคุณผู้อาวุโสปั๋วเยี่ยนสำหรับบทเรียนอันมีค่าขอรับ ครั้งนี้ศิษย์ได้รับสิ่งดีๆ กลับมามากมายเลย”

ทั้งการต่อสู้กับสัตว์อสูรระดับต่ำและอสูรศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วน ช่างสนุกสุดเหวี่ยงจริงๆ!

อนิจจา น่าเสียดายที่ไม่รู้ว่านางจะมีโอกาสได้กลับมาทำเช่นนี้อีกเมื่อใด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสปั๋วเยี่ยนก็ยิ่งชื่นชมฉู่หลิวเยว่

“ดีแล้วๆ เจ้าคิดได้เช่นนี้ก็ดีแล้ว”

เขาพูดพลางถอนหายใจ

“ถ้า… จวินจิ่วชิงคิดเหมือนเจ้า คงจะดีไม่น้อย”

…………………………………………………….