ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1299

บรรยากาศเช่นนี้… เหตุใดถึงให้ความรู้สึกไม่ถูกต้องขนาดนี้ได้เล่า…

“ฉู่เยว่ เจ้ามาแล้ว!”

แม่นางนางหนึ่งดูแล้วอายุราวๆ สิบแปดสิบเก้าพลันก้าวเท้าเดินออกมาด้านหน้า ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าฉู่หลิวเยว่พลางส่งรอยยิ้มกระจ่างชัด

บนร่างของนางสวมชุดคลุมสีเหลืองสดใส ศีรษะประดับด้วยปิ่นระย้าสีเดียวกัน ดวงหน้ารูปไข่เนียนใสเป็นประกาย เครื่องหน้าหรือก็ประณีตหยดย้อยนัก เป็นผู้ที่เกิดมางามละมุนเหลือหลาย

เพียงการชำเลืองตามองของนางก็เผยแววเฉียบแหลมแผ่ออกมาบางเบา ทำให้คนรู้ได้ทันทีว่านางมิได้ไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวดังฉากหน้าที่แสดงออก

หัวคิ้วของฉู่หลิวเยว่มุ่นเข้าหากัน

“เจ้าคือ…”

“ข้าชื่อเลี่ยวสุ่ยชิง! เข้าสำนักมาก่อนเจ้าสามเดือน! เจ้าเรียกข้าว่าชิงชิงก็พอแล้ว!”

แม่นางที่อยู่ด้านหน้าดูจะไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะสายตาแสดงความไม่คุ้นเคยของฉู่หลิวเยว่เลยแม้แต่น้อย กลับกันนางแนะนำตัวเองด้วยท่าทีใจกว้างยิ่ง ขนาดที่ว่าแฝงไปด้วยความสนิทชิดเชื้ออยู่บางส่วน

หลัวซือซือที่ยืนอยู่ด้านข้างของฉู่หลิวเยว่เห็นดังนี้แล้ว ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกระอาใจเล็กๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ทว่านางมิได้แสดงความรู้สึกเช่นนี้ออกไปทางสีหน้า เกิดมาเป็นแม่นางผู้สูงศักดิ์ในตระกูลเก่าแก่ การฝึกตนเช่นนี้ย่อมต้องมีบ้าง

“ได้ยินว่าครั้งนี้เจ้าเองก็คิดจะไปบุพกาลชายแดนเหนือหรือ? เจ้ามีกลุ่มดีๆ บ้างหรือยังเล่า? เช่นนั้นเจ้าอยู่กลุ่มเดียวกับข้าดีหรือไม่?”

เลี่ยวสุ่ยชิงพูดไปพลางขยับตัวเข้าไปใกล้ฉู่หลิวเยว่ทีละนิด

กลิ่นหอมจากเครื่องประทินโฉมที่ออกจะฉุนเกินไปลอยเข้าจมูกพอดิบพอดี จนฉู่หลิวเยว่แทบจะสำลักด้วยหายใจไม่ออก

ระยะเวลาหลายวันมานี้ เดี๋ยวก็ต้องไปเก็บสมุนไพรที่หุบเขาวาโยโอสถบ้าง เดี๋ยวก็ต้องไปปรุงยาที่เขาจิ่วเหิงบ้าง นางจึงต้องหมกตัวอยู่ท่ามกลางกลิ่นขมฝาดสมุนไพรในทุกๆ วัน

เมื่อต้องเปลี่ยนมาเจอกลิ่นนี้ปุบปับ เพียงพริบตาก็รู้สึกว่ารับไม่ไหวแล้ว

นางระงับสีหน้าของตน ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมาครึ่งก้าวด้วยท่าทีเรียบนิ่ง พลางคลี่ยิ้มบางแล้วเอ่ย

“ความหวังดีของศิษย์พี่หญิงเลี่ยวนั้นข้าเข้าใจดี แต่ข้าได้เลือกสมาชิกในกลุ่มไปเรียบร้อยแล้ว”

พูดไปพลางเอ่ยเน้นย้ำเสียงหนักขึ้นกว่าเดิม

“ซึ่งก็คือสหายทั้งสามท่านนี้ที่มาพร้อมกันกับข้านี่ละ คราแรกข้าคิดว่ามันจะชัดเจนมากแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงว่าศิษย์พี่หญิงเลี่ยวจะมิได้สังเกตน่ะขอรับ”

รอยยิ้มบนดวงหน้าของเลี่ยวสุ่ยชิงพลันเหือดหายไปหลายส่วน

สองแขนของนางกอดอกพลางยักไหล่ แล้วเหลือบมองด้านหลังฉู่หลิวเยว่ไวๆ รอบหนึ่ง

“อ้อ… แบบนี้นี่เอง… ตอนแรกข้านึกว่าเจ้าจะจับกลุ่มกับศิษย์พี่หรงซิวเสียอีก! เหตุใดหรือ วันนี้… เขาไม่ได้มากับเจ้าหรือ?”

ที่แท้ก็เป็นเพราะมุ่งหวังเรื่องนี้นี่เอง

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วเล็กน้อย

ไม่ต้องใช้หัวคิดนางก็รู้ว่าตอนนี้มีสายตากี่คู่ที่กำลังจับจ้องนางมาจากรอบทิศ

ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขากำลังรอคอยคำตอบของนางอยู่

“ศิษย์พี่หรงซิวยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมงานครั้งนี้หรือไม่”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยตอบด้วยท่าทีสบายๆ

คนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวต่างก็แสดงสีหน้าผิดหวังออกมา

บรรยากาศเงียบลงไปได้พักหนึ่ง ก็แว่วเสียงกระซิบขึ้นมา

“เป็นอย่างที่คิดไว้จริงด้วย… ข้าบอกแล้วว่าเขาไม่มาหรอก…”

“นั่นซิ! ศิษย์พี่หรงซิวจบจากสำนักไปก็หลายปีแล้ว จะมาร่วมงานคัดเลือกกับพวกเราไปเหตุใดกัน?”

“ต่อให้เขาสนใจของสิ่งนี้เหมือนกัน อาศัยแค่ตำแหน่งโอรสสวรรค์แห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์ก็ไปได้สบายๆ แล้ว…”

“เฮ้อ น่าเสียดายเสียจริง ตอนแรกยังคิดอยู่เลยว่าต่อให้ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แค่ร่วมเดินทางไปด้วยกันก็ดีถมแล้ว… ตอนนี้ดูไปคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ”

…

คนจำนวนหนึ่งเดินคอตกจากไปเงียบๆ

ส่วนคนอีกจำนวนมากก็เบนสายตาของตนกลับไป

เห็นชัดเลยว่าในสายตาของพวกเขา ฉู่หลิวเยว่ที่ไม่มีหรงซิวคอยหนุนหลังก็มิได้มีค่าราคาอันใดสูง

กระทั่งเลี่ยวสุ่ยชิงเองก็ยากจะปิดบังแววตาผิดหวังได้ ทว่าสีหน้าของนางยังถือว่ารักษาได้แนบเนียนอยู่บ้าง นางส่งยิ้มให้ฉู่หลิวเยว่ ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีลำบากใจและทำตัวประหนึ่งแม่นางแง่งอนก็มิปาน

“อ๋า ดูเหมือนครานี้จะไม่มีโอกาสแลกเปลี่ยนวิชากับเจ้าแล้ว เช่นนั้น… ครั้งหน้ามาจับกลุ่มด้วยกัน เป็นอย่างใด? ใช่สิ ลืมพูดไปเลย ข้าเองก็เป็นเซียนหมอ ครึ่งปีก่อนเพิ่งบุกทะลวงระดับเก้าไปได้ ได้ยินว่าศิษย์น้องฉู่เยว่เพิ่งจะอายุสิบหกใช่หรือไม่? เทียบกับศิษย์น้องฉู่เยว่แล้ว ข้าก็คงห่างชั้นกับเจ้ามากจริงๆ”

หากเปลี่ยนเป็นหนุ่มน้อยคนอื่นมาปะเข้ากับแม่นางผู้งดงามที่ทั้งกระตือรือร้นและร่าเริงเช่นนี้ โดยปกติแล้วย่อมมิอาจต้านทานได้ไหว

ในเมื่อคนเขาอยากนัดไปเที่ยวกับเจ้า ด้วยเหตุผลหนักแน่นตรงไปตรงมาเช่นนี้ เป็นเจ้าจะมีหน้าไปปฏิเสธได้ลงหรือ?

ในใจหลัวซือซือยิ่งรู้สึกไม่ชอบขี้หน้านางมากขึ้นไปอีก ในอกประหนึ่งว่ามีเพลิงร้อนกำลังแผดเผาโหมกระหน่ำ

นางหันศีรษะไปมองฉู่หลิวเยว่อย่างอดรนทนไม่ไหว

“ฉู่เยว่ พวกเราควรไปกันได้แล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน