ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1300

ในตอนนั้นเอง ท่ามกลางบรรดาฝูงชนพลันบังเกิดเสียงความชุลมุนเล็กๆ แว่วมา

ฉู่หลิวเยว่เงยศีรษะขึ้นมองตาม ก่อนจะพบเข้ากับดวงหน้าที่คุ้นเคย

เป็นเจียงจื่อหยวนนั่นเอง

ไม่คิดเลยว่านางจะกลับมาในเวลานี้

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง

“จื่อหยวน เจ้ากลับมาแล้ว!”

เหลี่ยงเซียวเซียวที่เดิมทีกำลังคุยอยู่กับผู้คนอย่างออกรสออกชาติ ยามเห็นว่าเจียงจื่อหยวนกลับมาแล้ว ในแววตาพลันปรากฏร่องรอยความประหลาดใจแวบผ่าน จากนั้นนางก็รีบรุดเข้ามาทักทายพลางด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“พวกเรายังคิดอยู่เลยว่าเจ้าจะไม่มาแล้ว!”

เจียงจื่อหยวนคลี่ยิ้มน้อยๆ ไม่เห็นฟัน

“ข้าพักอยู่ที่บ้านได้สักระยะแล้ว หากไม่กลับมาเสียทีคงได้ถูกการบ้านทับตายพอดี”

เหลี่ยงเซียวเซียวเอ่ยแกมหัวเราะว่า

“เจ้ากลับมาได้ทันเวลาพอดีเลย! เจ้าเห็นประกาศภารกิจหรือยัง? วันนี้น่ะมีการคัดเลือกคนไปบุพกาลชายแดนเหนือด้วยนะ! หากเจ้ากลับมาช้ากว่านี้สักวันสองวันก็คงตามไม่ทันแล้ว!”

เจียงจื่อหยวนผงกศีรษะรับ

“ข้าได้ยินมาบ้างแล้ว เหมือนว่าจะให้ไปเป็นกลุ่มด้วย? ข้าจำได้ว่าตอนที่มีประกาศภารกิจครั้งก่อน พวกเราก็ร่วมคัดเลือกไปด้วยกัน คาดไม่ถึงเลยว่าครานี้จะต้องไปไกลถึงเพียงนั้น”

รอยยิ้มบนดวงหน้าเหลี่ยงเซียวเซียวพลันเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่แฝงซึ่งความกระอักกระอ่วนไว้หลายส่วน

“เรื่องนี้… จื่อหยวน ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้บอกว่าจะกลับมา ข้าก็เลยจับกลุ่มกับผู้อื่นไปเรียบร้อยแล้ว… หากจะให้เตะคนออกเดี๋ยวนั้นก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม…”

นี่เองทำให้เจียงจื่อหยวนเพิ่งตระหนักได้ถึงอันใดบางอย่าง สีหน้าของนางจึงกลับกลายเป็นแข็งค้างนัก

“แต่ว่าเจ้าวางใจเถอะ ต่อให้พวกเราจะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน พอถึงเวลาเราก็ได้ไปด้วยกันอยู่ดี!”

เหลี่ยงเซียวเซียวเหลือบมองนางอย่างระแวดระวังแวบหนึ่ง

“จื่อหยวน เจ้าคงไม่โกรธข้าหรอกใช่หรือไม่?”

เจียงจื่อหยวน เอ่ยตอบพลางฝืนยิ้มอย่างยากลำบาก

“จะโกรธได้อย่างใดกัน? ข้าเองก็รู้ว่าตัวเองกลับมากะทันหัน พวกเจ้าจับกลุ่มกันไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าไปหาคนมาเพิ่มก็ได้แล้ว”

พูดไปพลาง นางก็หันมองไปรอบๆ ตัว จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางหนึ่ง

รอบตัวนางยังมีคนอยู่มาก ดังนั้นเจียงจื่อหยวนจึงต้องเก็บงำสีหน้าท่าทางของตนเอาไว้

ทว่าในใจนั้น นางได้บังเกิดความรู้สึกเกลียดชังแลโกรธแค้นเหลี่ยงเซียวเซียวไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แม้สีหน้าจะดูอบอุ่น ทว่าคำพูดกลับปรากฏท่าทีปฏิเสธชัดเจน เหลี่ยงเซียวเซียวกำลังตีตัวออกห่างจากนางอย่างเห็นได้ชัด

เพราะว่าก่อนหน้านี้นางพ่ายแพ้ให้กับหลินจือเฟย แล้วดันหลุดปากพูดออกไปสองสามประโยคนั้นน่ะหรือ?

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใด นางก็มองออกทั้งหมด

มิตรภาพที่มีร่วมกันมาหลายต่อหลายปีไม่คู่ควรแก่การพูดถึงเลยจริงๆ!

เหลี่ยงเซียวเซียวมองตามแผ่นหลังของนางไป สองมือกอดอกแน่น ดวงหน้างามพริ้งพลันปรากฏรอยยิ้ม

“เซียวเซียว ความจริงแล้วจำนวนคนของแต่ละกลุ่มเองก็ไม่ได้กำหนดตายตัว ต่อให้มีนางเพิ่มมาอีกคนก็ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ เหตุใดเจ้าถึง…”

แม่นางที่อยู่ด้านข้างนางหนึ่งขยับเข้ามาใกล้อย่างทนไม่ไหวพลางกระซิบเสียงเบา

เหลี่ยงเซียวเซียวเลิกคิ้ว ก่อนจะปรายตามองหน้านาง

“เช่นนั้นให้เจ้าไปสลับกับนางดีหรือไม่? ขอแค่เจ้ายอม พวกข้าอย่างใดก็ได้หมดนั่นแหละ”

“ไม่ ไม่ เช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ!”

แม่นางนางนั้นย่นคอกลับไป ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธอย่างรีบร้อน

เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งหัวเราะออกมาพลางกล่าวว่า

“จริงๆ แล้วเซียวเซียวน่ะทำเพราะหวังดีกับพวกเราทุกคนนะ จื่อหยวนนาง… เรื่องอื่นจริงๆ ก็ดีอยู่หรอก แต่พักหลังมานี้ดูจะไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนัก หากถึงเวลาแล้วนางดันเคลิ้มเหม่อใจลอย เกิดเรื่องขึ้นมาจะทำอย่างใด? พวกเราน่ะรับภาระไม่ไหวหรอก”

แท้จริงแล้วคำพูดนี้เรียกได้ว่าฟังดูดีอยู่บ้าง

อาการที่ย่ำแย่ของเจียงจื่อหยวนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่นางจะออกจากสำนักไปเสียอีก

ตอนนี้ยังหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอยู่ พูดให้ชัดก็คือหาเหตุผลส่งๆ ไปเท่านั้นเอง

“พอคิดไปถึงตอนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ๆ ตอนนั้นนางค่อนข้างมีอิทธิพลในสำนักเลยทีเดียว”

“ก็ต้องโทษที่นางทำผิดเอง”

หลัวเยี่ยนหมิงเอ่ยด้วยเสียงเฉยเมย

ฉู่หลิวเยว่มองดูอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับมา

เจียงจื่อหยวนข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่แล้ว

คนแบบนี้น่ะไม่คู่ควรให้เป็นกังวลด้วยจริงๆ

…

ณ เขาหมื่นเมรัย

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและผู้อาวุโสโอวหยางกำลังยืนอยู่บนยอดเขาสูงพลางปรายตามองมายังตาน้ำด้วยหัวคิ้วขมวดแน่น

“สรุปแล้วนี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”

ผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้อาวุโสโอวหยางจึงได้เปิดปากเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“นี่ก็ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ตาน้ำนี่ยังไม่ฟื้นฟูกลับมาเลย”

ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ประมาณครึ่งเดือน พวกเขาก็จัดการฟื้นฟูทุกสิ่งทุกอย่างในเขาหมื่นเมรัยให้กลับคืนสู่สภาพปกติ

ทว่าเป็นเพราะพวกเขามักจะแวะเวียนมาตอนกลางคืน ดังนั้นเมื่อมาถึงในช่วงกลางวันของวันสุดท้ายจึงเพิ่งพบว่าบริเวณตาน้ำพุนั้นเกิดปัญหา

…ไม่มีน้ำพุไหลพวยพุ่งออกมาจากตาน้ำอีก

ก่อนหน้านี้ในทุกๆ วัน น้ำพุก็จะพากันหลั่งไหลออกมาจากตรงกลางไม่หยุดหย่อนแล้วไหลเอื่อยตามกระแสธาราลงไป

ทว่ามาตอนนี้ มันกลับหยุดเสียแล้ว!

ทุกวันพวกเขาจะแวะเวียนมาดูมันกันทั้งนั้น ทว่าผลลัพธ์ที่ได้มาในทุกวันเองก็ล้วนเหมือนกันหมด!

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนยกเท้ารุดหน้าก้าวลงเขา

“ไปเรียกตัวฉู่เยว่มา!”