ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1316

ชั่วพริบตาที่สีทองอร่ามอันเป็นประกายระยับที่ซึ่งไร้สิ่งใดเปรียบปรากฏขึ้น มันก็แผ่แสงสว่างเรืองรองไปทั่วทั้งโพรงถ้ำในทันใด!

แรงกดดันที่มหาศาลเสียจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูกแผ่ขยายออกมาจากตัวมัน!

ใจของฉู่หลิวเยว่สั่นระรัว ไข่มุกธาราภายในร่างเองก็โคจรขึ้นเร็วกว่าเดิมโดยที่นางมิทันรู้ตัว!

พลังปราณดั้งเดิมภายในกายนางเริ่มโคจรด้วยความเร็วที่ผิดธรรมดาขึ้นเรื่อยๆ!

“อือ อือ…”

เสียงสะอื้นต่ำทุ้มที่แว่วดังขึ้นแท้จริงแล้วเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นที่ล้วนแล้วแต่ค้อมกายลงต่ำ ตาก็มองไปยังเปลวเพลิงที่กำลังแผดเผาเต้นเร่าอย่างมีชีวิตชีวาพลางตัวสั่นระริก

นั่นคือแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่มาจากสายเลือดมิผิดแน่! มันบดขยี้ทุกสิ่งอย่างเลยทีเดียว!

กระทั่งอาฉยงยังหยัดกายขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก ก่อนจะพาเทาเทาถอยหลังออกไปหลายก้าว

ภายในโพรงถ้ำถูกเปลวเพลิงสาดแสงสว่างเรืองรองดุจเวลากลางวันก็มิปาน

ณ ตำแหน่งตรงกลางถ้ำ เหลือเพียงหนึ่งมนุษย์ หนึ่งอสูร

ฉู่หลิวเยว่จ้องเขม็งไปยังสีทองอร่ามที่อยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงสีแดงฉาน

ขณะที่เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ เปลวเพลิงสีแดงฉานที่ตีวงล้อมรอบเองก็ดูราวกับว่าค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีทองขึ้นทีละนิด

ประกายแสงยิ่งทวีความเรืองรองเจิดจ้าขึ้นไปอีก!

ฉู่หลิวเยว่พลันเอ่ยขึ้นมาว่า

“พวกเจ้าทั้งหมดออกไปก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น บรรดาสัตว์อสูรจำนวนมากต่างก็ผงกศีรษะอย่างลนลานประหนึ่งกระเทียมที่ถูกทุบแล้วทยอยจากไป

“อาฉยง เจ้ากับเทาเทาเองก็ออกไปเฝ้าคุ้มกันข้างนอกก่อน”

อาฉยงมองนางอย่างลังเล ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็เลือกเชื่อฟังคำสั่งนาง ก่อนจะหิ้วเทาเทาแล้วหมุนกายปลีกตัวออกไป

บาดแผลบนร่างของมันค่อนข้างสาหัส เนื้อหนังฉีกขาด เลือดสดไหลหลั่ง บาดแผลจำนวนมากล้วนมีสภาพย่ำแย่ทั้งสิ้น

เห็นชัดเลยว่าเมื่อครู่มันต้องทนรับการโจมตีจากกระแสพลังอันน่าหวาดผวาเช่นใด

ทุกที่ที่มันย่างกรายผ่านก็จะทิ้งคราบเลือดสีเข้มเปรอะไว้บนพื้นดินเป็นหย่อมๆ ด้วย

รอจนพวกมันทั้งหมดจากไปกันเรียบร้อยแล้ว ฉู่หลิวเยว่จึงได้เบนสายตากลับมามองไปยังถวนจื่อ

ราวกับว่ารับรู้ได้ถึงสายตาของนาง เปลือกตาของถวนจื่อพลันกระตุก

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยแกมหัวเราะเสียงต่ำว่า

“หนี้ที่เจ้าติดไว้น่ะ หลังออกไปแล้วต้องคืนให้หมดเสียเล่า”

ถวนจื่อมิได้เอ่ยตอบ มีเพียงเปลวเพลิงบนร่างของมันที่แผดเผาให้ร้อนระอุยิ่งขึ้นไปอีก

…

ผู้อาวุโสทั้งสองจดจ้องไปยังยอดเขาด้วยจิตที่ตึงเครียด

อสูรศักดิ์สิทธิ์ต่างทยอยออกมาจากยอดเขาเรื่อยๆ ทว่าหลังจากพวกมันลงมาถึงตีนเขาแล้วกลับมิได้จากไปไหน ทว่ากลับหยุดนิ่งแล้วหันมองไปยังตำแหน่งบริเวณไหล่เขาเป็นตาเดียว ประหนึ่งว่ากำลังรอคอยอันใดบางอย่างก็มิปาน

“นี่พวกมันกำลังทำอันใดกัน?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงมองดูด้วยท่าทีจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ก่อนหน้านี้พวกมันก็แยกย้ายกันไปแล้วนี่ เหตุใดมาครานี้ถึงออกมาออกันไม่กลับถิ่นตนเล่า?”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้มิได้เอ่ยอันใด ทว่าสีหน้ากลับยิ่งแข็งทื่อ

บางทีสิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้ในใจอาจเป็นจริงขึ้นมาแล้วจริงๆ…

รอยแตกบนยอดเขายิ่งแผ่ขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ

ต้นไม้ใหญ่เริ่มล้มระเนระนาด ก้อนหินร่วงกลิ้งหล่น พลังแห่งสวรรค์และโลกที่อยู่ในละแวกนี้เริ่มพวยพุ่งตรงเข้ามายังบริเวณนั้นอย่างบ้าคลั่ง

ท้ายที่สุดแล้วพวกมันทั้งหมดก็มาประกอบรวมกันเป็นวังน้ำวนกระแสพลังขนาดมหึมา ดูไปแล้วน่าหวาดหวั่นยิ่ง

เมฆดำก่อตัว พายุโหมคำรามคลั่ง

ไม่ว่าใครก็ล้วนดูออกว่าเขาลูกนี้ยืนหยัดไว้ไม่อยู่แล้ว

อีกอย่าง…

ย่อมต้องมีเรื่องที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่านี้เกิดขึ้นเป็นแน่!

บรรยากาศก่อนพายุจะถาโถมเข้ามาชวนตึงเครียดนัก

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงเองก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาอยู่บ้าง จึงเม้มริมฝีปากของตนแน่น มิได้เอ่ยพูดคุยอันใดขึ้นมาอีก

บริเวณโดยรอบพลันเงียบสงบลง

ประหนึ่งว่าคลื่นใต้น้ำที่กำลังถาโถมอยู่ใต้พื้นผิวจะปะทุกระแสน้ำมหาศาลออกมาได้ทุกเมื่อ!

…

เวลาหนึ่งวันเคลื่อนผ่านไปไวนัก พริบตาเดียวก็ได้เวลาพลบค่ำแล้ว

ยามมองดูผืนฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง จัวเซิงกำลังเดินไปเดินมาอยู่ตรงประตูห้องด้วยสีหน้าวิตกกังวล

หลัวเยี่ยนหมิงที่นั่งอยู่ในห้องเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ในท้ายที่สุด

“จัวเซิง เจ้าเอาแต่เดินส่ายไปส่ายมาจนข้าเวียนหัวไปหมด นั่งรอนิ่งๆ ไม่ได้หรือไร?”

“ก็ข้านั่งไม่ลงนี่!”

จัวเซิงเกาศีรษะแกรกๆ ด้วยสีหน้าหงุดหงิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน