ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1318

ฉู่หลิวเยว่ลูบตัวถวนจื่อไปมา ก่อนจะยอมปล่อยมือออกในที่สุด ก่อนจะบุ้ยคางไปทางบรรดาสัตว์อสูรที่อยู่ด้านล่างจำนวนนับไม่ถ้วน

“เพื่อช่วยเจ้าไว้เมื่อครู่ พวกมันเองก็ออกแรงไปไม่น้อยเช่นเดียวกันหนา”

ทันใดนั้นหมู่สัตว์อสูรที่ถูกชมเชยพลันสั่นระริกไปถึงดวงจิต สีหน้าหรือก็ปั้นไม่ถูกแลกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย

ช่วยเหลือหรือ?

ออกแรงอย่างนั้นหรือ?

มิกล้ามิกล้า!

เป็นเรื่องที่ควรทำ! เป็นเรื่องที่ควรทำ!

ได้เห็นการถือกำเนิดของหงส์ทองคำอสูรศักดิ์สิทธิ์จากบรรพกาลด้วยตาเนื้อของตัวเองก็เป็นโชคดีสูงสุดที่ได้รับแล้ว ไฉนเลยจะกล้าขออย่างอื่นที่มากเกินตัวเล่า?

ย้อนกลับไปคราแรกเริ่ม ที่พวกมันได้มาที่นี่ก็เป็นเพราะฉู่หลิวเยว่โดยแท้

ทว่ามาบัดนี้กลับมิใช่อีกต่อไปแล้ว

คำบ่นว่า ‘เล็กๆ น้อยๆ’ ที่มีให้แก่ฉู่หลิวเยว่ตอนขามา บัดนี้ล้วนสลายหายไปดั่งควัน กระทั่งรู้สึกขอบคุณนางขึ้นมาอยู่หลายส่วนเสียด้วยซ้ำ

…สำหรับสัตว์อสูรแล้ว พวกมันยึดถือเรื่องลำดับเหนือสิ่งอื่นใด ไม่ต้องพูดถึงว่าให้ช่วยเหลือเช่นคราวนี้เลย ต่อให้สั่งพวกมันสละชีวิตตัวเอง พวกมันเองย่อมไม่มีทางมีสิทธิ์มีเสียงโต้แย้งได้

นี่ก็คือแรงกดดันมหาศาลของอสูรศักดิ์สิทธิ์จากบรรพกาล!

ถวนจื่อเบนสายตามองตามฉู่หลิวเยว่ไปยังด้านล่างแวบหนึ่ง

พึ่บพับ…

ปีกกว้างกระพือสั่น เปลวเพลิงสีทองพิสุทธิ์พลันพวยพุ่งออกไปเป็นเส้นโค้งสวยงามอยู่กลางอากาศ

จากนั้น เปลวเพลิงกลุ่มนั้นก็ส่งเสียง ‘ปุ’ ก่อนจะแตกแยกออกมาเป็นสะเก็ดไฟจำนวนนับไม่ถ้วนที่ร่วงกระจายไปทั่วทุกทิศ!

สะเก็ดไฟเหล่านั้นร่วงหล่นลงบนร่างของสัตว์อสูรทั้งหลาย ยามมันแตะโดนผิวหนังก็ซึมสลายหายไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ บาดแผลบนร่างของพวกมันก็เริ่มผสานเข้าหากันด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!

บาดแผลเหล่านี้ของพวกมันเดิมทีก็ได้มาเพราะการตื่นขึ้นของพลังแห่งสายเลือดของถวนจื่อ ดังนั้นบัดนี้ก็นับได้ว่าแก้ปัญหาได้ตรงจุดนัก และผลลัพธ์ที่ออกมาก็เรียกได้ว่าดีเป็นพิเศษ

สัตว์อสูรทั้งหมดทั้งมวลต่างก็รู้สึกประหลาดใจที่ได้รับการปฏิบัติดีโดยมิคาดฝัน จึงพากันคุกเข่าก้มศีรษะแสดงความขอบคุณอย่างนอบน้อมสุดขีด

สามารถช่วยให้หงส์ทองคำบุกทะลวงผ่านมาได้ อีกทั้งยังได้รับการบำรุงรักษาจากพลังของมันอีก สำหรับพวกมันแล้วนี่เป็นสิ่งหาได้ยากยิ่ง อีกทั้งยังเป็นประโยชน์ต่อตัวพวกมันเองด้วย พวกมันจึงย่อมรู้สึกซาบซึ้งจนเต็มอก

กระทั่งสายตายามใช้มองฉู่หลิวเยว่เองก็เคารพเชื่อฟังและว่าง่ายขึ้นเป็นพิเศษเช่นเดียวกัน

เห็นได้ชัดเลยว่าการกระทำเช่นนี้ของถวนจื่อก็เพื่อบอกพวกมันว่าใครคือผู้ที่มีอำนาจตัดสินใจขั้นเด็ดขาด

อสูรศักดิ์สิทธิ์ที่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ล้วนมิใช่ตัวโง่งม ย่อมต้องเล่นตามน้ำไปเช่นกัน

กี๊!

ถวนจื่อกู่ร้องเสียงใสไปอีกหนึ่งคำรบ

หมู่สัตว์อสูรทั้งหลายจึงเริ่มทยอยแยกย้ายกันไป

ในไม่ช้า สัตว์อสูรที่อยู่บริเวณยอดเขาก็แยกย้ายไปตามทางจนหมด

ทุกสิ่งทุกอย่างดูจะสงบลงไปได้ในท้ายที่สุด

ร่างของถวนจื่อเปล่งแสงขึ้นมาคราหนึ่ง ก่อนจะหดร่างเปลี่ยนไปเป็นร่างเล็กจิ๋ว

หากเทียบกับแต่ก่อนแล้วมันดูจะงดงามสวยสดกว่ามากทีเดียว

มันกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะซุกศีรษะเข้าไปในอ้อมอกของฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่กอดมันไว้เสียเต็มอกพลางหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ทั้งดวงตาและเรียวคิ้วต่างวาดโค้งน่าดูชม

หัวน้อยๆ ของถวนจื่อถูไถเข้ากับกระดูกไหปลาร้าของนางอย่างเปี่ยมด้วยความคิดถึงคะนึงหาคนใกล้ชิด

สุ้มเสียงใสเสนาะเพราะพริ้งพลันดังแว่วเข้ามาในหู

ฉู่หลิวเยว่ตื่นตกใจขึ้นมาในบัดดล

นี่มัน… เสียงของถวนจื่ออย่างนั้นรึ?

“อาเยว่ อาเยว่ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”

…

“ฉู่เยว่”

ในตอนที่ฉู่หลิวเยว่คิดจะเอ่ยปากคุยกับถวนจื่ออีกสักประโยคสองประโยคนั่นเอง พลันมีสุ้มเสียงที่คุ้นหูลอยแว่วดังมาจากด้านข้างเสียก่อน

นางเงยศีรษะขึ้นมอง ก่อนจะหยักยกริมฝีปากส่งรอยยิ้มไปให้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน