ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1319

กษายะหางวายุครองไว้ซึ่งพลังแห่งสายเลือดของหงส์ทองคำเป็นเรื่องจริง แต่การคิดจะก้าวข้ามห่วงพันธนาการนี้ไปมิใช่เรื่องง่ายดายปานนั้น

หลายปีมานี้ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ได้พบเจอกษายะหางวายุมาก็ไม่น้อย ดังนั้นเมื่อพบเจอเข้ากับสถานการณ์เช่นนี้จึงรู้สึกประหลาดใจเป็นพิเศษ

“คงเพราะมีจุดเปลี่ยนบางอย่างกระมัง?”

สองแขนของผู้อาวุโสอวี๋อวี้กอดอกพลางใช้นิ้วมือเคาะลงบนแขนเบาๆ

“แต่ว่ากันตามตรง ต่อให้ภายในร่างของมันจะมีพลังแห่งสายเลือดไหลเวียนอยู่ในปริมาณที่เข้มข้น หากคิดจะกระตุ้นมันก็จำเป็นต้องลงแรงไปมหาศาล”

อีกทั้งในจุดนี้ ย่อมมิใช่สิ่งที่ผู้ฝึกตนที่เป็นจอมยุทธ์ระดับแปดสามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียวแน่

ใจของฉู่หลิวเยว่พลันกระตุกกึก ทว่าเพียงพริบตาก็สามารถเก็บซ่อนเอาความผิดปกติที่เกิดขึ้นอย่างไร้ร่องรอยได้

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้สมกับที่คอยดูแลสวนอสูรมานานหลายปี ประสบการณ์มากล้น อีกทั้งยังมีความชำนาญและเข้าใจในด้านนี้อย่างลึกซึ้ง

มิเช่นนั้นแล้วย่อมไม่มีทางถามคำถามเช่นนี้ออกมาแน่นอน

“นั่นสิ! ฉู่เยว่ ที่มาของสัตว์อสูรตัวนี้ของเจ้าคงจะไม่ธรรมดาน่าดูเลยสิ? หรือว่าเป็นเพราะไปพบกับโชคดีอันใดเข้าอีก?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงเองก็เอ่ยปากแทรกถามขึ้นสองประโยค

เขาที่ได้เผชิญมาอันใดมากมายไปพร้อมกับฉู่หลิวเยว่ ขนาดมองไปที่สัตว์อสูรในพันธสัญญาของนางก็ยังรู้สึกว่านางคือบุตรที่ถูกเลือกจากสวรรค์โดยแท้ ดวงดีมีโชคล้นอย่างยิ่ง

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มบางเบา

“ถวนจื่อเป็นสัตว์อสูรที่ข้าบังเอิญไปทำพันธสัญญาด้วยเมื่อนานมาแล้ว เท่าที่ข้ารู้ก็ไม่น่ามีที่มาที่น่าตื่นตาตื่นใจอันใด ก็เป็นเพียงกษายะหางวายุธรรมดาทั่วไป ส่วนเรื่องที่ว่าเหตุใดครานี้มันถึงบุกทะลวงไปได้นั้น…”

นางกะพริบตาปริบๆ สีหน้าฉายแววไม่มีทางเลือก

“ศิษย์เองก็ไม่รู้แน่ชัดนัก แต่ว่าระยะหลังมานี้มันเอาแต่นอนหลับมาโดยตลอด ปลุกยังไงก็ไม่ยอมตื่น มาวันนี้จู่ๆ ก็ตื่นขึ้น ศิษย์ถึงเพิ่งรู้ตัวว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงรีบพามันมาที่นี่ขอรับ”

ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย

“นั่นย่อมถูกต้องแล้วละ เหตุผลที่มันตกเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นเวลานานก็คงเป็นเพราะกำลังกระตุ้นพลังแห่งสายเลือดในตัว พลังถึงได้ปะทุออกมาพร้อมๆ กับการบุกทะลวงก้าวข้ามขีดจำกัดไป ฉู่เยว่ ดวงเรื่องโชคดีของเจ้าไม่มีใครสู้ได้เลยจริงๆ!”

สิ่งนี้ทำให้คนอื่นแทบไม่มีแรงจะไปอิจฉาเสียด้วยซ้ำ

สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ

บางคนพยายามไขว่คว้าแทบตายทว่าคว้าน้ำเหลว ในขณะที่บางคนได้รับโอกาสอันเหมาะสมเพราะอยู่ถูกที่ถูกเวลาเสมอ

แน่นอนว่า จากมุมมองของผู้อาวุโสอวี๋อวี้แล้ว ที่ฉู่หลิวเยว่มีทุกอย่างในวันนี้ได้ก็มิได้พึ่งโชคดีเพียงอย่างเดียว

หากลองให้ผู้อื่นมาเผชิญกับวิกฤติที่นางต้องพบเจอ เกรงว่าคงถูกฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ ไปนานแล้ว กระทั่งชีวิตยังรักษาไว้ไม่ได้ด้วยซ้ำ

สามารถคว้าเอาโชคดีไว้ได้ เดิมทีนี่ก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่งเช่นกัน

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะร่า

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงที่คอยอยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าซีดเผือดของนางไม่ดีขึ้นพลันรู้สึกปวดใจอยู่บ้าง

“พอแล้ว พอแล้ว มีอันใดก็ไว้ค่อยพูดพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย ฉู่เยว่ วันนี้เจ้าเองก็เหนื่อยไม่น้อย กลับไปพักฟื้นร่างกายกับข้าก่อนเถอะ”

ยามมองมาที่ร่างเล็ก ก็ได้แต่ขอว่าอย่าทิ้งผลกระทบข้างเคียงอันใดเอาไว้เลย

ฉู่หลิวเยว่พลันรู้สึกอุ่นวาบในใจ

“ขอรับ!”

…

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงพาฉู่หลิวเยว่กลับมาส่งที่เขาจิ่วเหิงด้วยตัวเอง

หลังจากแน่ใจแล้วว่าร่างกายของนางไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดมากจริงๆ ก็เอ่ยกำชับอีกสองสามประโยคให้นางวางใจ ก่อนจะปลีกตัวจากไป

เขาไม่ได้ซักไซ้ไต่ถามอันใดต่อให้มากความเหมือนอย่างที่สัญญาเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน