ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1379

เจียงจื่อหยวนก้าวผ่านประตูเข้าไปด้านใน

บรรยากาศโดบรอบมืดสนิท มีเพียงไข่มุกประธีปสองสามเม็ดบนกำแพงหินที่ส่องแสงเรืองรองจางๆ ทำให้นางมองเห็นภาพด้านหน้าได้อย่างคลุมเครือ

มันว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใด…

เจียงจื่อหยวนสะดุ้งพลันชะงักฝีเท้า

ลมปราณเย็นยะเยือกแผ่กระจายไปทั่วพื้นที่ หากอยู่ในนานเข้า นางคงขนลุกขนฟองไปทั่วตัวแน่ๆ

ในใจแอบรู้สึกหวาดกลัว ทั้งๆ ที่มันไม่มีอะไรเลย ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ อีกครั้ง

แต่ก็มีเพียงความว่างเปล่า

หรือว่าก่อนหน้านี้ ฉู่หลิวเยว่จะใช้พื้นที่บริเวณนี้ทะลวงจากจอมยุทธ์ระดับแปด ขึ้นสู่ระดับเก้า!

เจียงจื่อหยวนเริ่มขมวดคิ้วทีละนิด ราวรู้สึกเคลือบแคลงใจ

สถานที่แห่งนี้ ดูมิได้พิเศษพิโสแต่อย่างใด…

แต่จู่ๆ รูม่านตาของนางก็หดตัวลง

ไม่ไกลจากด้านหน้านาง มีลำแสงบางอย่างพุ่งเข้ามา!

เนื่องจากบริเวณโดยรอบมืดมาก เมื่อลำแสงนั้นปรากฏขึ้นมา มันจึงดึงสายตาของเจียงจื่อหยวนได้ทันที!

มือเรียวใต้แขนเสื้อกำแน่น ก่อนจะยกเท้าก้าวไปข้างหน้า ด้วยกายาที่แข็งเกร็งไปทั่วทั้งตัว

ยิ่งเข้าไปใกล้ นางก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงลมปราณที่ไหลวนปกคลุมอยู่รอบด้านทีละนิด

เริ่มไม่ชอบมาพากลแล้ว!

ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวของนาง

อากาศโดยรอบค่อยๆ ก่อตัวหนาขึ้น ทำให้นางหายใจลำบากมากขึ้นด้วย

และไม่นาน นางก็จำต้องตกใจ เมื่อพบว่าพลังปราณในกายหมดลงอย่างรวดเร็ว!

หลังจากเผชิญกับอันตรายก่อนหน้านี้มาหลายครา ส่งผลให้นางเหลือพลังปราณเพียงน้อยนิด และตอนนี้ก็แทบจะหมดแรงอยู่รอมร่อ

นางแอบลังเลอยากจะออกไปจากที่นี่ แต่ก็กลัวพลาดของดีบางอย่างไป

สุดท้ายก็ต้องจำต้องกัดฟันสู้ แล้วเดินต่อไป

โชคดีที่นางเริ่มเข้าใกล้ลำแสงอันริบหรี่มากกว่าเดิมแล้ว

หลังจากระยะห่างลดลง ในที่สุดนางก็มองเห็นสิ่งนี้ได้ชัดเจน

พลันตกใจพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

นั่นเพราะสิ่งที่ส่องแสงจางๆ นั่น แท้จริงแล้วเป็นเพียงก้อนหินที่แตกสลาย

หินก้อนนี้มีสีดำสนิท ขนาดไม่เกินเล็บมือ และลอยเคว้งอยู่ในกลางอากาศเงียบๆ

ครั้นหมุนตัว ก็เกิดแสงสะท้อนจางๆ ทว่างดงามเปล่งประกายออกมา

ที่นางเห็นเมื่อครู่ คือเจ้าสิ่งนี้หรือ

นอกจากแสงสวยๆ แล้ว เศษหินก้อนนี้ก็ไม่มีอันใดพิเศษเลย

ไม่มีแม้แต่ร่องรอยความผันผวนของพลังปราณ

เจียงจื่อหยวนย่นคิ้วเข้าหากันทีละน้อย

ฉู่หลิวแย้มยิ้ม

“ไม่ต้อง ข้ามาช้ากว่าเจ้า”

นางกล่าวพลางหลุบตามองเศษหินที่เจียงจื่อหยวนโยนทิ้งไป และหรี่ตาลงอย่างอันตราย

“กระไรกัน กำลังหาอันใดอยู่หรือ?”

เจียงจื่อหยวนก้าวถอยหลังด้วยความหวาดหวั่น

“เปล่า…ไม่มีอันใด…ข้าแค่สงสัยเลยเข้ามาดู…”

ฉู่หลิวเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆ

ความรู้สึกอันคุ้นเคยตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

นางถอนหายใจเบาๆ อย่างอดไม่ได้

ทำไมก่อนหน้านี้…ถึงไม่ได้สังเกตเลยนะ!

“องค์ไท่จู่”

นางกระซิบเรียกในใจ

ทว่าองค์ไท่จู่ยังคงหลับใหล และไม่ได้ตอบรับเสียงนางแต่อย่างใด

ฉู่หลิวเยว่นวดหว่างคิ้วราวปวดหัว

คงมีนางคนเดียวบนโลก ที่คิดขุดหลุมศพบรรพบุรุษตัวเองเช่นนี้!

“การรบกวนความสงบของท่าน ถือเป็นบาปมหันต์ ท่านโปรดวางใจ ข้าจะจัดการเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ให้ท่านเอง!”