ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1380

“เจ้าไม่ควรเข้ามาที่นี่ โปรดรีบออกไปเสีย”

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองเจียงจื่อหยวน พลางกล่าวสั้นๆ ได้ใจความโดยมิให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ

เจียงจื่อหยวนขมวดคิ้วฉับ แน่นอนว่านางไม่ยินยอม

“เจ้าสั่งให้ข้าออกไป แล้วข้าต้องทำตามด้วยรึ? นี่ไม่ใช่อาณาเขตของเจ้า! เจ้าไม่มีสิทธิ์มาสั่งข้า!”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่กระตุกเบาๆ

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย แต่ที่นี่ก็ไม่ต่างจากอาณาเขตตระกูลซั่งกวนของนางสัดเท่าไรหรอก…

แต่นางก็คร้านเกินกว่าจะโต้เถียงกับเจียงจื่อหยวน

“ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่ยอมออกไป ข้าจะ ‘ช่วย’ เจ้าเอง”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยเสียงเรียบ ขนงเรียวขึงตึงด้วยความเย็นชา

เจียงจื่อหยวนที่เห็นเช่นนั้น พลันเย็นวาบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ไม่นานก็เกิดอับอายและบรรดาลโทสะเสียอย่างนั้น

นางเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับครึ่งเทพ!

เทียบกับฉู่เยว่แล้ว นางแข็งแกร่งกว่าเขาแน่นอน!

แต่ตอนนี้กลับต้องมาฟังเขาสบประมาทนางอยู่ที่นี่รึ!

ตรรกะบ้าบออันใดกัน!

ถึงทักษะบางแขนงของนางจะด้อยกว่าฉู่เยว่ แต่นางก็ไม่ได้อ่อนแอเสียหน่อย!

เมื่อคิดเช่นนี้ เจียงจื่อหยวนก็เริ่มมั่นใจในตัวเองมากขึ้น

นางแค่นหัวเราะเบาๆ หากแต่แววตาหาได้ยิ้มตามไม่

“ฉู่เยว่ ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่เจ้ามิได้เก่งกาจจนทั่วหล้าไร้ผู้ต่อต้าน เจ้าเข้ามาที่นี่ได้ แล้วไยคนอื่นถึงเข้ามาไม่ได้? หรือเจ้า…กลัวว่าข้าจะขโมยสมบัติในนี้ไปหรือไร?”

นางกล่าวพลางจ้องหน้าเด็กหนุ่มตาเขม็ง พยายามเสาะหาความลับที่ซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าของอีกฝ่าย

แต่น่าเสียดาย ที่ไม่เห็นพิรุธอันใดเลย

ใบหน้าเล็กและดูสะอาดสะอ้านของชายหนุ่มมีเพียงรอยยิ้มจางๆ ประดับไว้ ไม่มีใครดูออกว่าเขากำลังคิดการณ์ใดอยู่

โดยเฉพาะดวงตากลมใสทว่าลึกล้ำคู่นั้น ที่เก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์แบบ จนไม่อาจเดาความคิดได้

เจียงจื่อหยวนแอบลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ถึงข้างในนี้จะมีสมบัติอยู่จริงๆ แต่ก็อาจถูกฉู่เยว่เอาไปแล้วก็ได้?

ฉู่หลิวเยว่ลอบสังเกตท่าทีของนาง พลันกระตุกยิ้มมุมปากพลางเย้ยหยันอยู่ในใจ

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ต่างๆ ในบุพกาลชายแดนเหนือ จะทำให้เจียงจื่อหยวนเหนื่อยล้าเกินกว่าจะครองสติได้ ยามนี้อารมณ์ความรู้สึกทุกอย่างของนาง ล้วนปรากฏบนใบหน้าอย่างชัดเจน ราวกลัวว่าคนอื่นจะมองไม่ออก

ใจหนึ่งก็อยากได้สมบัติ อีกใจก็ไม่อยากจากไปแบบนี้

“หนึ่ง”

ฉู่หลิวเยว่ยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้ว

หัวใจของเจียงจื่อหยวนเต้นระส่ำ แต่ความรังเกียจที่ผุดขึ้นใจ

ฉู่เยว่ผู้นี้ คิดจะลองดีกับนางจริงๆ ใช่หรือไม่!

นางหมุนตัวไปอีกทาง และค้นหาบางสิ่งท่ามกลางความว่างเปล่าต่อไปเรื่อยๆ ชัดเจนว่านางไม่ได้สนใจฉู่เยว่แม้แต่น้อย

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“สอง”

เจียงจื่อหยวนทำหูทวนลม ความคิดมากมายไหลแวบเข้ามาในสมองของนาง

สิ่งที่ทำให้ผู้ฝึกตนสามารถทะลวงขั้นพลังปราณได้ในไม่กี่วัน มีเพียงสองปัจจัยหลักที่พอจะเป็นไปได้

ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับของวิเศษชิ้นนั้น จนสามารถพัฒนาลมปราณแล้วข้ามผ่านขอบเขตได้อย่างรวดเร็ว

ก็น่าจะเป็นเพราะอัตราการไหลเวียนของเวลาในที่แห่งนี้ ที่แตกต่างจากโลกภายนอกอย่างมาก ดังนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ เขาจึงสามารถบรรลุเป้าหมายที่ใครหลายคนต้องใช้เวลาหลายเดือนหรือหลายปีในการฝึกฝน

และดูจากความรู้สึกแปลกๆ รอบตัวนางแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะปัจจัยที่สองมากกว่า…

“สาม”

ริมฝีปากสีแดงของฉู่เยว่แสยะยิ้มเล็กน้อย พลันเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างเย็นชา

ครั้นเห็นเจียงจื่อหยวนที่กำลังเดินเข้าไปข้างในอย่างอิสระ โดยไม่ได้คำนึงคำพูดของตน ฉู่หลิวเยว่ก็แค่นหัวเราะเบาๆ

ในเมื่อตีหน้ามึนใส่กัน เช่นนั้น…ก็ไม่ต้องประนีประนอมกันแล้ว

…

โครม!

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงและคนอื่นๆ เพิ่งมาถึง แต่ก่อนจะได้อ้าปากถาม พวกเขาก็เห็นร่างหนึ่งลอยออกมาจากประตู แล้วกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง!

พรวด!

เจียงจื่อหยวนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก! ใบหน้าขาวซีดไร้โลหิต!

ชือรุ่ยเออร์ที่อยู่ด้านหน้าถอยหลังไปสองสามก้าว

ถึงตัวนางในตอนนี้จะเปื้อนฝุ่นและคราบเลือด และอยู่ในสภาพน่าสมเพชอย่างมาก แต่ถ้าเปื้อนเลือดของเจียงจื่อหยวน คงทำให้นางรู้สึกรังเกียจตัวเองยิ่งกว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน