ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1386

เพียงได้ยินเสียงนี้ ผู้คนทั้งหมดล้วนได้สติกลับมา สัมปชัญญะชุบชูขึ้นเป็นอย่างมาก ตามมาด้วยการเงยหน้าขึ้นเมียงมอง

ทว่าหิมะห่าใหญ่ที่ด้านหน้าก็ไพศาล คล้ายว่าไม่ได้แตกต่างอะไรกับสถานที่อื่น

อาวุโสฮวาเฟิงก็ตระหนักถึงจุดนี้ได้อย่างรวดเร็ว รอยยิ้มบนใบหน้าพลันชะงักค้างอยู่ชั่วครู่

เขาก้มหน้าลงมองปราดหนึ่งอีกครา

ประกายแสงที่อยู่บนตราหยก ก็อยู่ตรงหน้าไม่ไกลอย่างแท้จริงแล้ว

ครานี้คงจะไม่เกิดข้อผิดพลาดแล้ว

“ผู้อาวุโส หากพวกอาวุโสปั๋วเหยี่ยนอยู่ด้านหน้าจริง เวลานี้ก็คงสัมผัสถึงพวกเราได้แล้วกระมัง แต่…เหตุใดถึงไม่มีใครออกมาเลย?”

พวกชือรุ่ยเออร์คือผู้ที่ตามมาด้วยกัน แม้พลังปราณจะยังอ่อนแรงอยู่บ้าง แต่ทั่วทั้งกายก็ฟื้นคืนกำลังกลับมาไม่น้อยแล้ว

“พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปดูสักหน่อย”

ขณะพูด อาวุโสฮวาเฟิงก็เดินนำไปข้างหน้า

มีผู้อาวุโสอีกสองท่านตามขึ้นไป

เดิมทีอาวุโสฮวาเฟิงคิดอยากปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็เลือกเดินไปด้านหน้าพร้อมกันกับพวกเขา

หลังจากเดินออกไปช่วงระยะหนึ่ง ทั้งสามก็ยืนนิ่งอย่างพร้อมเพรียง ทอดมองพื้นที่ว่างผืนใหญ่ที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าอย่างกะทันหันด้วยดวงตาตะลึงงัน!

ไม่ผิด เป็นพื้นที่ว่างเปล่าจริงๆ!

ตรงที่แห่งนี้ กองหิมะหลอมละลาย บนพื้นดินสีดำ ไม่มีเกล็ดหิมะแม้เพียงครึ่งส่วน

แม้แต่หิมะที่กำลังร่วงโรยลงมาจากบนฟ้า ก็คล้ายว่าจงใจหลีกทางให้กับพื้นที่แห่งนี้ แล้วร่อนลงที่ตำแหน่งด้านข้างแทน

ราวกับมีเขตแดนไร้ลักษณ์ผืนหนึ่ง โอบล้อมที่แห่งนี้อยู่อย่างไรอย่างนั้น

“ปั๋วเหยี่ยนควรจะอยู่ที่นี่…เหตุใดถึงไม่มีใครเลยเล่า?”

อาวุโสฮวาเฟิงมุ่นคิ้ว เอ่ยพึมพำเสียงต่ำ

หรือว่าสัญญาณเมื่อครู่นี้จะ…

ไม่สิ!

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกสุขล้นถึงก้นบึ้งหัวใจ ในหัววาบปรากฏความคิดหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

“พวกเขาอยู่ข้างใต้!”

ผู้อาวุโสอีกสองท่านผู้เดิมทีกำลังสับสนงงงวย เมื่อได้ยินวาจานี้ก็ล้วนตกตะลึงคราหนึ่ง

“ว่าอันใดนะ!”

สองตาของอาวุโสฮวาเฟิงจดจ้องยังพื้นที่กว้างผืนนั้นเขม็ง

ท่ามกลางความสลัวคลุมเครือ คล้ายว่ายังสัมผัสถึงลมปราณอันพลุ่งพล่านทรงพลัง ได้เสี้ยวหนึ่งอย่างเลือนราง!

“ผู้อาวุโส เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

คนที่ด้านหลังเห็นว่าพวกเขายืนนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงนั้นเลยสักฉื่อ ก็กลัวว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นแล้ว จึงรีบร้อนไล่ตามมา

ในตอนที่หลังจากพวกเขาได้เห็นภาพฉากเบื้องหน้า ก็ล้วนไร้ซึ่งเสียงใดอย่างพร้อมเพรียง

“นี่…”

ชือรุ่ยเออร์มองไปยังอาวุโสฮวาเฟิงอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจอยู่บ้าง

“ผู้อาวุโส พวกผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเขาอยู่ที่นี่จริงหรือเจ้าคะ?”

อาวุโสฮวาเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก

“เพียงแต่เกรงว่า…จะอยู่ข้างใต้!”

นัยน์ตาของชือรุ่ยเออร์หดเกร็งเล็กน้อย

“เป็นไปมิได้กระมัง ข้างใต้นี้เหตุใด…”

“ที่ฮวาเฟิงพูดน่าจะไม่ผิด”

จู่ๆ อาวุโสตันชิงผู้นิ่งเงียบมาตลอดทาง ก็เปิดปากพูด

“ในตอนที่พวกเราพบเจอความลำบากก่อนหน้านี้ คนเหล่านั้นจู่ๆ ก็โผล่พุ่งออกมาจากใต้ดิน…”

ครืน!

ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นไหวขึ้นมาอย่างรุนแรงในฉับพลัน!

ต่อจากนั้น บนพื้นที่กว้างซึ่งเดิมทีว่างเปล่าผืนนั้น ก็ปรากฏริ้วระลอกขึ้นนับไม่ถ้วน!

เพียงชั่วพริบตา ก็ก่อตัวขึ้นเป็นค่ายกลขนาดใหญ่อันหนึ่ง!

เงาร่างหลายสาย ทะยานออกมาจากตรงกลาง!

และมุ่งตรงมายังพวกอาวุโสฮวาเฟิง!

คนเหล่านี้เหมือนกันกับคนที่ปรากฏตัวก่อนหน้านี้เหล่านั้น ทั่วทั้งกายสวมชุดดำ บนใบหน้าก็ล้วนคลุมผ้าดำ มองรูปลักษณ์เดิมไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

“ผู้บุกรุกคุกใต้ดิน…ต้องตาย!”

ในใจอาวุโสฮวาเฟิงพลันหนักอึ้ง!

ดูท่าพวกเขาจะพบอาณาเขตของอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว!

แต่ในเวลาเดียวกัน นี่ก็ทำให้เขาแน่ใจในเรื่องหนึ่ง…นั่นคือพวกผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน ถูกกังขังอยู่ด้านใต้นี้แน่นอน!

“ฆ่ามัน!”

อาวุโสฮวาเฟิงโบกขยับสองมือ ค่ายกลขนาดใหญ่อันหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว!

บรรดาผู้อาวุโสคนอื่น ก็ลงมือในทันที!

อันที่จริงจำนวนของคนชุดดำเหล่านี้มีไม่มาก ประมาณหกคนเห็นจะได้

เทียบกับอีกคนหลายสิบของสำนักเฟยซิงและสำหนักหลิงเซียวแล้ว ก็ไม่ได้เหนือกว่ากระไร

แต่สิ่งสำคัญก็คือ พวกอาวุโสฮวาเฟิงผ่านความเหนื่อยล้ามาเนิ่นนาน พละกำลังแต่เดิมก็เหลือไม่เท่าใด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าระหว่างนั้นยังมีหลายคนได้รับบาดเจ็บ

ตรงข้ามกับอีกฝ่าย แม้จำนวนคนจะน้อย ทว่าแต่ละคนก็ล้วนกำยำเป็นอย่างยิ่ง อีกทั้งพละกำลังยังกล้าแกร่ง!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายจึงเข้าสู่การคุมเชิงกันอย่างรวดเร็ว

แต่พวกอาวุโสฮวาเฟิงเข้าใจเป็นอย่างมาก จะเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้โดยเด็ดขาด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน