ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1387

มู่ชิงเห่อล้มลงบนพื้น

ในขณะนี้ เขาอยู่ห่างจากเส้นสีทองนั้นเพียงไม่กี่ชุ่น

แต่เขากลับไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย

ความเจ็บปวดอันสาหัสนั้นทำให้ร่างกายของเขาขดงอโดยไม่รู้ตัว

กลิ่นไหม้เกรียมค่อยๆ ลอยโชยมามาจากร่างของเขา

โดยเฉพาะข้อมือและข้อเท้าของเขาที่ถูกไฟไหม้จนดำเกรียม เลือดเนื้อที่ไหลเวียนก็ค่อยๆ ถูกความร้อนระอุนั้นแผดเผาจนเปลี่ยนรูปบิดเบี้ยวไปทีละน้อย

บนใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่ร่องรอยของโลหิต ขาวซีดเผือดราวกับผี

มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขาตลอดเวลา

เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขาถูกเผาจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว แต่เขากลับรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นค่อยๆ เย็นลงทีละนิด

ตั้งแต่ผิวหนัง กล้ามเนื้อ เลือด ไปจนถึงกระดูก…

ราวกับว่ากำลังดำดิ่งลงไปในหุบเหวลึก

สติของเขาค่อยๆ เลืองรางไปทุกที

ภายในหัวของเขามีแต่ความว่างเปล่า เหลือเพียงแค่ภาพใบหน้ายิ้มแย้มที่คุ้นเคย

ในตอนนั้นนางยังเด็กอยู่ แต่นางก็เผยให้เห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของนางแล้ว

แม้ว่านางจะเดินบนถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านอยู่มากมาย แต่ตัวนางนั้นยังคงเด่นชัดที่สุดเสมอ

ใครก็ตามที่ได้พบเห็น ก็จะรู้ว่าตัวตนของนางนั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อเทียบกันแล้ว ตัวเขาที่ดูสกปรก รูปร่างผอมแห้งติดกระดูกเช่นนี้ มองดูแล้วช่างต่ำต้อยราวกับโคลนตมเสียจริง

ในขณะที่นางกำลังเดินมา เขาคิดจะวิ่งหนีตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเห็นเสียด้วยซ้ำ

แต่ทว่า ความปรารถนาอันต้อยต่ำนี้ กลับปะทุขึ้นมาจากส่วนลึกภายในจิตใจ จนในที่สุดเขาก็เลือกที่จะยืนอยู่ที่เดิม

หลังจากผ่านมานานแสนนาน เขาจึงได้รู้ว่า มีหนึ่งคำที่เหมาะสมที่สุดที่จะนำมาพรรณนาถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครานั้น

ต่างกันราวฟ้ากับดิน

“เช่นนั้นเจ้าก็มากับข้าเถิด!”

นางเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

ในขณะนั้น เขารู้เพียงแค่ว่าประโยคนี้ได้กำหนดชีวิตของเขาไว้แล้ว

มู่ชิงเห่อที่นอนขดตัวอยู่ ศีรษะและใบหน้าซุกอยู่ในข้อพับแขนนั้น

ดูเหมือนว่านี่คงเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขานั้นรู้สึกปลอดภัย

ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกเหมือนมีเปลวไฟออกจากปากและลิ้นของเขา

“…องค์หญิง”

เขาพึมพำออกมา น้ำเสียงอันแผ่วเบานั้นค่อยๆ มลายหายไปจากปากของเขา

เปลวไฟโดยรอบเผาไหม้อย่างรวดเร็ว แทบจะกลืนกินร่างของเขาจนหมดสิ้น!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน