ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1404

หลังจากจะผ่านไปสักพัก ในที่สุดม่านพลังที่อยู่ตรงหน้าก็มีความผันผวนเล็กน้อย และค่อยๆ เปิดออกมา

“เข้ามา”

เสียงทุ้มต่ำแก่ชราดังขึ้นในโสตประสาท

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกตกใจเล็กน้อย

เสียงนั้น… เหมือนจะดูเย็นชาและจริงจังมากขึ้นกว่าเดิมมาก และเหมือนว่าจะแฝงไปด้วยอาการเหนื่อยล้าเล็กน้อย

นางไม่ได้มาที่แห่งนี้เพียงครู่เดียวเท่านั้น เหตุใดถึง…

หรงซิวหรี่ดวงตาหงส์ลงเล็กน้อย เขาสามารถจับสัมผัสได้อย่างชัดเจน ก่อนจะหันไปสบตากับฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่จึงติดตามหรงซิวเข้าไปในทันที

…

ทั้งสองคนเดินไปด้านหน้า และไปหยุดยืนตรงหน้าเจดีย์

เมื่อมีประสบการณ์ก่อนหน้านี้ นับว่าตอนนี้ฉู่หลิวเยว่คุ้นเคยกับถนนหนทางเป็นอย่างมาก

นางเดินตรงไปที่ประตูบานหนึ่ง

ตอนที่เดินห่างเพียงแค่สามก้าว ประตูบานใหญ่ก็เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า

เมื่อมองเข้าไปด้านใน ทุกอย่างกลายเป็นสีดำสนิท

ในใจของฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหม่าอย่างยิ่ง

นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมสาวเท้าก้าวเข้าไปด้านใน

“เยว่… ฉู่เยว่”

หรงซิวเรียกนางอย่างกะทันหัน

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง

ท่ามกลางความเงียบงัน เหมือนว่าจะมีอันใดบางอย่างไหลผ่านอย่างเชื่องช้า

ริมฝีปากบางของหรงซิวขยับเล็กน้อย ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นในแววตา แต่สุดท้ายก็กลับมาสงบลง

“ขอให้ทุกอย่าง… ราบรื่น”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มขึ้นมา

“วางใจเถอะ จะต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน”

เมื่อพูดจบนางก็หมุนตัวเดินจากไป ก่อนจะเดินผ่านประตูไปอย่างไม่ลังเล

ปัง!

ประตูใหญ่ปิดสนิท เงาร่างของนางหายไปจากครรลองสายตาโดยสิ้นเชิงแล้ว

หรงซิวยืนสูงตระหง่านเอามือไพล่หลัง จดจ้องบานประตูนั้นอยู่นาน

ไม่รู้ว่าผ่านมานานขนาดไหนแล้ว ในที่สุดเขาก็หมุนตัวจากไป

…

เมื่อมาที่แห่งนี้อีกครั้ง ในใจของฉู่หลิวเยว่จึงมีความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

นางสาวเท้าก้าวไปด้านในทีละก้าว

ทันใดนั้นเองนางก็ชะงักฝีเท้าลง พร้อมมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ

ภายในห้องที่ว่างเปล่าและเงียบเชียบ เดิมทีมีประตูลอยอยู่เจ็ดบาน แต่คาดไม่ถึงว่า…ในตอนนี้จะเหลือเพียงหกบานเท่านั้น!

ตำแหน่งของประตูทั้งหกบานนั้นได้เปลี่ยนใหม่อีกครั้ง ระยะห่างระหว่างพวกมันเท่ากัน เมื่อมองดูอย่างคร่าวๆ จะไม่มีทางรู้เลยว่าที่แห่งนี้เคยมีประตูบานที่เจ็ดด้วย

ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามขึ้นว่า

“เมิ้งเหล่า เหตุใดประตูของ… ที่แห่งนี้จึงลดหายไปหนึ่งบาน?”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเมิ้งเหล่าก็ดังขึ้น

“ไม่มีอันใด มันเพียงแค่ก่อเรื่องเล็กน้อย”

ก่อเรื่อง?

แต่เหมือนว่าจะไม่เล็กน้อยนะ

ฉู่หลิวเยว่ตำหนิอยู่ในใจ

ทั้งหมดมีประตูเจ็ดบานก็ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ลดหายไปหนึ่งบาน หากนางไม่เคยมาที่นี่ก่อน นางก็คงจะไม่เห็นถึงปัญหานี้

แต่ได้ยินคำพูดของเมิ้งเหล่าแล้ว ที่ไม่ต้องการพูดถึงรายละเอียด ฉู่หลิวเยว่ก็จะไม่ถามเซ้าซี้อีกต่อไป

“เดิมที…ในช่วงเวลานี้ ไม่อนุญาตให้ใครก็ตามเข้ามาที่นี่ แต่ปั๋วเหยี่ยนและหรงซิวเป็นคนพูดขึ้นมาด้วยตนเอง ข้าจึงต้องยอมให้เจ้าเข้ามาอย่างไม่มีทางเลือก”

เมิ้งเหล่าพูดขึ้น

ใบหน้าของฉู่หลิวเยว่มีประกายความแปลกใจฉายชัดออกมา

หากเป็นในสายตาคนอื่น การถูกขังอยู่ที่นี่ ถือว่าเป็นหนึ่งในการลงโทษที่ใหญ่ที่สุด และต้องการที่จะหลีกเลี่ยงไป

มีเพียงแต่นางเท่านั้น…

ไม่เพียงแค่นางที่ต้องการมาด้วยตนเอง แม้กระทั่งคนอื่นก็ต่างช่วยเหลือนางด้วย…

ความรู้สึกแบบนี้มันช่าง… เจ็บแสบเสียจริง!

หรงซิวน่าจะใช้วาทศิลป์แบบเดียวกันพูดให้ผู้อาวุโสวั่นเจิงมาพูดโน้มน้าวเมิ้งเหล่าสินะ…

ไม่รู้ว่าเหตุใด ในตอนนั้นฉู่หลิวเยว่จึงรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

“ขอบคุณเมิ้งเหล่ามาก”

นางประสานหมัดทำความเคารพให้กับเมิ้งเหล่า

“เอาล่ะ เจ้าก็มาที่สำนักแห่งนี้หลายเดือนแล้ว และนี่ก็เป็นครั้งที่สามของเจ้า เจ้าเป็นคนนิสัยอย่างใด คนอื่นไม่ทราบ แต่มีหรือที่คนแก่อย่างข้าจะไม่ทราบ?”

เมิ้งเหล่าหัวเราะเยาะเสียงเบา

ฉู่หลิวเยว่กระแอมไอขึ้นมาหนึ่งเสียง และยกมือขึ้นมาถูกจมูกอย่างเก้อกระดาก

เรื่องนี้มัน…

“แม้ว่าประตูจะหายไปหนึ่งบาน แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบอันใด เจ้าเลือกประตูที่อยู่หนึ่งในนี้ก็พอแล้ว”

ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กคนนี้จะทำอันใด และคาดไม่ถึงว่าเขาจะให้หรงซิวพูดกับปั๋วเหยี่ยนเพื่อให้ส่งเขามาที่นี่

หากเป็นในเวลาปกติ มันก็คงจะไม่มีอันใด

แต่ว่าในช่วงเวลานี้…

หากไม่ใช่เพราะว่าต้องไว้หน้าคนเหล่านั้น เขาจะไม่ให้เด็กคนนั้นเข้ามาในตอนนี้เด็ดขาด!

ช่างเถอะ!

ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!

ฉู่หลิวเยว่ตอบรับหนึ่งสียง จากนั้นก็หันไปมองประตูทั้งหกบานที่อยู่ตรงหน้า

ประตูเหล่านี้ยังคงส่องแสงสว่างจางๆ เหมือนกับเมื่อก่อนหน้านี้ ไม่มีเปลี่ยนแปลง

ฉู่หลิวเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชี้ไปที่ประตูฝั่งซ้ายสุด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน