ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1408

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเหลือบสายตามองนางเล็กน้อย

สายตาราบเรียบ แต่กลับทำให้เจียงจื่อหยวนรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

คนผู้นี้คือคนที่แข็งแกร่งเหนือใครในแผ่นดิน เหมือนเขากำลังเผชิญหน้ากับมดปลวกตัวเล็กจึงแสดงสีหน้าออกมา

เจียงจื่อหยวนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในทันที

แม้ว่าจะไม่ได้มาจากตระกูลอันดับหนึ่งที่แท้จริง แต่หลายปีมานี้ นางได้รับความรักและความเอ็นดูมาโดยตลอด กอปรกับใบหน้าที่งดงาม พรสวรรค์ที่โดดเด่น นางจึงคิดว่าตนเองเป็นธิดาคนโปรดของสวรรค์

ทุกครั้งที่นางมาที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ นางจึงมีท่าทีหยิ่งผยองและสูงส่งเหนือใคร

นางไม่มีช่วงเวลาใดที่รู้สึกได้อย่างชัดเจนเช่นนี้… ว่าเดิมทีตัวตนของนางนั้นต่ำต้อยกว่าทุกคนหนึ่งขั้น!

นางไม่ได้สูงส่งกว่าคนอื่นเลย!

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดไปแล้วว่าเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนพระชายา ข้าจัดการเองก็มีค่าเท่ากัน”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกพูดขึ้นเสียงเบา

“แต่…”

เจียงจื่อหยวนอยากจะอธิบายเพื่อปกป้องตนเองอีกสักสามสองประโยค แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกที่มองมา

นางจึงเงียบเสียงลงอย่างกะทันหัน คำพูดติดอยู่ที่ลำคอ ไม่ว่าอย่างใดก็พูดไม่ออก

“หากคำนึงเรื่องไว้หน้ากันและกัน เรื่องบางอย่าง ข้าก็ไม่ได้พูดออกมาตามตรง แต่หากพวกเจ้ายังคงดื้อรั้น… ข้าก็ไม่จำเป็นจะต้องเกรงใจพวกเจ้าอีกต่อไป”

อาจจะเป็นเพราะคำพูดนั้นของเจียงจื่อหยวนทำให้ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกขุ่นเคืองขึ้นมา

สีหน้าของเขามืดครึ้มลงไม่น้อย ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“เจียงจื่อหยวน เรื่องที่เจ้าถูกไล่ออกจากสำนักหลิงเซียวดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองแล้ว แต่ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ เจ้ากลับมาที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ เจ้ามาที่นี่เหตุใด… หรือเจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”

นี่นางคิดว่าคนอื่นเป็นคนโง่หรือไร?

สำนักหลิงเซียวเป็นสำนักอันดับหนึ่งของอาณาจักรเสิ่นซวี่ แม้ว่าจะสอบเข้าได้ยากมาก แต่ก็เป็นเรื่องที่ยากที่จะตัดชื่อศิษย์คนไหนออกด้วยเช่นกัน

หลายปีที่ผ่านมานี้ คนที่ถูกตัดชื่อออกล้วนเป็นคนที่กระทำความผิดจนไม่สามารถอภัยให้ได้ จึงต้องถูกไล่ออกจากสำนักไป

เหตุผลที่เจียงจื่อหยวนโดนตัดชื่อออกจากสำนัก สำนักหลิงเซียวไม่ได้ประกาศออกมา

แต่ถ้าคิดเล่นๆ ก็รู้ได้แล้วว่ามันจะต้องไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างแน่นอน!

ก่อนหน้านี้นางได้รับความนิยมอย่างมากภายในสำนักหลิงเซียว!

การที่จะทำให้สำนักหลิงเซียวตัดสินเช่นนี้ ก็สามารถจินตนาการได้เลยว่าเจียงจื่อหยวนนั้นไปทำอันใดมา!

คาดไม่ถึงว่าตอนนี้นางจะมีหน้ามาขอความคุ้มครองจากพระราชวังเมฆาสวรรค์?

ร่างกายของเจียงจื่อหยวนสั่นสะท้าน ริมฝีปากซีดขาวไม่มีสี

“ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งขมวดคิ้วขึ้นมา

“บางครั้งหนุ่มสาวก็ทำความผิดเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องปกติ แล้วอีกอย่างนาง…”

“ความผิดเล็กน้อย?”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยไม่ปกปิดน้ำเสียงประชดประชันเลย

“ข้ากำลังอยากจะถามอยู่พอดีว่าเจ้าทำ “ความผิดเล็กน้อย” อันใดมาหรือ? ถึงสามารถทำให้ผู้อาวุโสตันชิงตัดขาดความเป็นศิษย์อาจารย์กับเจ้าได้?”

ต้องบอกก่อนว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ คนผู้นี้ดูแลเจียงจื่อหยวนเป็นอย่างดี!

แต่ว่าในตอนนี้เขากลับทำเช่นนี้มาได้…

มันจึงทำให้คนอื่นคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!

เจียงจื่อหยวนกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

แต่น่าเสียดายที่นางไม่สามารถโต้เถียงได้เลยสักคำ

แน่นอนว่านางไม่สามารถพูดความจริงต่อหน้าสาธารณชนได้!

คำพูดเหล่านั้น ทำให้ชีวิตนี้ของนางจบสิ้นโดยสมบูรณ์!

“นี่มัน…”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็พูดอันใดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

“แต่ท้ายที่สุดแล้วนางก็เป็นคนของตระกูลเจียง อีกทั้งท่านประมุขก็ดีต่อนางมาโดยตลอด หากรู้ว่านางได้เผชิญสถานการณ์ดั่งเช่นตอนนี้ พวกเราจะยืนดูเฉยๆ ไม่เข้าไปช่วย… แล้วต่อไปเราจะอธิบายเรื่องนี้ต่อท่านประมุขอย่างใด?”

หลังจากครุ่นคิด เขาจึงทำได้เพียงยกท่านประมุขมาพูด

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกหัวเราะออกมาหนึ่งคำ

“แน่นอนว่า… ก็ให้พวกเขาไปอธิบายเองน่ะสิ!”

คนเหล่านี้ทำความผิดแล้วยังจะมีข้อแก้ตัว?

“ยิ่งไปกว่านั้น… ตระกูลเจียง เป็นเพียงเผ่าที่อยู่ใต้อาณัติของพระราชวังเมฆาสวรรค์ไม่ใช่หรือ? เขาสามารถมาวางอำนาจบาตรใหญ่ที่นี่ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? อวี๋จิ้ง วันนี้เจ้าช่วยเหลือพวกเขามากเกินไปแล้วละมั้ง?”

ขณะที่พูดผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็ใช้สายตาสำรวจอีกฝ่าย

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งถูกเขามองจนร่างกายรู้สึกชาหนึบ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว

“ข้าก็ทำเพื่อพระราชวังเมฆาสวรรค์ไม่ใช่หรือ? ท้ายที่สุดแล้วตระกูลเจียงก็เป็นหัวหน้าของทั้งยี่สิบแปดเผ่า ตอนนี้ท่านประมุขปิดด่านฝึก ฝ่าบาทก็ไม่อยู่ หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นมา…”

“ใครทำผิด คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ”

ท่าทีของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกแข็งกระด้างอย่างมาก

รูม่านตาดำขลับที่เหมือนหยกส่องประกายแวววาว เหมือนกับตะวันยอแสงที่อยู่ในดวงตาของอิสตรี ระลอกคลื่นพัดผ่านบางเบา แสงและเงาประสานกัน ทำให้รู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง

นางกะพริบตาปริบๆ ด้วยความมึนงง

เมื่อครู่นี้…

เหมือนมีแสงสว่างสายหนึ่งส่องประกายอยู่ “ตรงหน้า” ของนาง

แต่จะพูดเช่นนี้ก็ไม่ถูกต้อง เพราะเมื่อครู่นี้… นางหลับตาอยู่

แต่ลำแสงเล็กๆ นั้น นางก็มอง “เห็น” มันจริงๆ

เหมือนกับว่า… มีอันใดบางอย่างพัดผ่านเข้ามาในสมองของนาง!

ตอนที่นางลืมตาขึ้น ทุกอย่างกลับหายไป

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วแน่น

นางไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

แต่เพียงแค่ครั้งนี้ หลังจากนางมาอยู่ที่นี่แล้ว กลับรู้สึกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

อีกทั้ง…

นางรู้สึกว่าเมิ้งเหล่าไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้

นางพยายามควบคุมสีหน้าของตนเองให้สงบนิ่ง ก่อนจะกวาดสายตามองประตูทั้งหกบานที่อยู่ตรงหน้า

ทุกอย่างดูปกติ

เหมือนว่า… มันไม่เคยมีอันใดเกิดขึ้นมาก่อน

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลงอย่างไร้เสียง

แต่หลังจากนั้นไม่นานลำแสงนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง!

ในตอนนั้นฉู่หลิวเยว่ก็มั่นใจได้แล้วว่า ของสิ่งนั้นกำลังแทรกซึมเข้ามาในสมองของนางอย่างเงียบเชียบ!

ลำแสงนั้นเหมือนกับผีเสื้อโผบิน มันบินไปมา “ตรงหน้า” ของนาง เหมือนกับต้องการจะสื่ออันใดบางอย่าง

ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็มองเห็นโครงร่างบางอย่างคลุมเครือ

ทันใดนั้นหัวใจของฉู่หลิวเยว่ก็เต้นระรัว!

เพราะว่า…

ลำแสงเหล่านี้กำลังวาดโครงร่างประตูบานหนึ่งภายในสมองของนาง!

เพียงแค่มองครั้งเดียวฉู่หลิวเยว่ก็มั่นใจว่านี่คือประตูบานที่นางเคยเข้าไป!