ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1409

ไม่ใช่ว่าประตูบานนั้นหายไปแล้วไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดมันถึงปรากฏขึ้นอย่างกะทันหันล่ะ… นี่มัน?

ฉู่หลิวเยว่ผงะไปอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดก็สามารถยอมรับความจริงได้

นางปรับลมหายใจ และรักษาท่าทีทุกอย่างให้เป็นปกติ

จากนั้นโครงร่างและลวดลายของประตูก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น

ในที่สุดมันก็ปรากฏขึ้น “ตรงหน้า” ของฉู่หลิวเยว่

หากประตูบานนี้สามารถเปิดได้มันก็จะดีมาก…

ทันทีที่ความคิดนี้เพิ่งจะปรากฏภายในสมองของนาง ฉู่หลิวเยว่ก็พบว่า ประตูบานนั้นสามารถเปิดออกได้จริงๆ

ในตอนนั้นเอง นางก็พบว่าเทวจิตของตนเองเหมือนถูกพลังอันใดบางอย่างควบคุม มันควบแน่นจนกลายเป็นเงาคนร่างเล็ก

คนผู้นั้นเหมือนกับนางทุกประการ อีกทั้งยังเคลื่อนไหวตามนางอย่างไม่รู้ตัว

ในตอนที่นางอยากจะเดินเข้าไป แต่เงาคนร่างเล็กกลับเข้าไปในประตูบานนั้นแล้ว!

แสงและเงาเปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตา!

รอบข้างเหมือนจะมีอันใดบางอย่างบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว! พร้อมลมเย็นๆ ที่พัดผ่าน!

หลังจากผ่านไปได้สักพัก บริเวณโดยรอบก็ค่อยๆ เงียบลง

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้น

ทันใดนั้นเองนางก็ต้องกลั้นหายใจลง

…คาดไม่ถึงว่านางจะมาอยู่ในประตูบานนั้นแล้ว!

รอบด้านของมิติแห่งนี้ยังคงเหมือนเดิม ลายเส้นที่ก่อร่างขึ้นออกมาอย่างตามอำเภอใจก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง

แม้กระทั่ง… ความเข้มข้นของพลังสวรรค์และโลกก็ยังเหมือนกับเมื่อก่อนทุกประการ!

พลังที่มองไม่เห็นพวยพุ่งออกมา และรวมตัวอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปในร่างของฉู่หลิวเยว่!

ชั้นบนสุดของเจดีย์

ภายในห้องที่ว่างเปล่าและสงบเงียบ ชายชราสวมชุดคลุมสีน้ำเงินนั่งขัดสมาธิอยู่

ผมของเขาเป็นสีขาวโพลน ใบหน้ามีริ้วรอยและร่องรอยที่ถูกทำร้ายจากวันเวลา

ลมปราณคลุมเครือ ท่าทางเหนือธรรมดา

ความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้าของเขา มีแส้ขนหางจามรีอันหนึ่งลอยอยู่อย่างเงียบเชียบ

บริเวณโดยรอบเงียบมากแม้กระทั่งเข็มตกยังได้ยิน

ทันใดนั้นเองคิ้วของเขาก็ขยับขึ้นเล็กน้อย

“หื้อ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังอยู่ในคอ

วินาทีถัดมาเขาก็ลืมตาขึ้น

ดวงตาคู่นั้นของเขาเป็นสีเทา ทั้งสะอาดและบริสุทธิ์อย่างยิ่ง

มันบริสุทธิ์ราวกับเด็กน้อยวัยแรกเกิด และเหมือนกับเคยผ่านมรสุมชีวิตมาน้อยใหญ่มากมาย ทั้งดูลึกล้ำและมีความอดทน

หากได้สบตากับดวงตาคู่นี้เข้า เหมือนว่าความลับทุกอย่าง จะถูกเปิดเผยออกมาทั้งหมด

ในตอนนั้นเอง เขาก็มองไปที่บานประตูที่อยู่ “ตรงหน้า” ห่างกันไปไม่ไกล

ประตูบานนั้นกับแส้ขนหางจามรีของเขาเผชิญหน้าเข้าหากันอยู่

ในดวงตาของเมิ้งเหล่ามีประกายครุ่นคิด

ประตูบานนี้… เหมือนว่าจะมีอันใดบางอย่างผิดปกติ?

แต่หากมองอย่างละเอียดแล้ว แต่ก็พบว่าทุกอย่างนั้นปกติดี ไม่สามารถบอกได้อย่างละเอียดว่าตรงไหนที่ผิดปกติ

หรือว่าเขาคิดมากเกินไป?

เมิ้งเหล่าสงบใจลง

ก่อนหน้านี้มันไม่ค่อยเชื่อฟัง เขาจึงต้องใช้ความพยายามไปไม่น้อย ก่อนจะย้ายมันจากชั้นหนึ่งมายังชั้นบนสุด และวางไว้ตรงหน้า เพื่อดูด้วยตาตนเอง

แต่มันก็ดูไม่มีอันใดผิดปกติ

เขาจ้องประตูบานนั้นอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอันใดผิดปกติ เมิ้งเหล่าจึงหลับตาลงอีกครั้ง

แต่หัวใจของเขาก็เต้นระส่ำอยู่เล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน