ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 142

นางไม่รู้จักนาคาปีกทมิฬกลืนเวหาตนนี้เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นมัน เหตุใดมันถึงทำเยี่ยงนี้

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดร้อยตลบแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

และดูเหมือนมันไม่คิดที่จะอธิบาย เพียงแค่จ้องนางตาเขม็ง พร้อมเพิ่มแรงบีบอัดใส่ฉู่หลิวเยว่มากขึ้น

ฉู่หลิวเยว่กรีกออกมา โลหิตหยดออกมาจากมุมปากของนาง

ถึงกระนั้น นางก็ยังคงยืนอกผายไหล่ผึ่ง

นางยกมือขึ้นค่อยๆ เช็ดเลือดตรงมุมปาก มองดูนาคาปีกทมิฬกลืนเวหาอีกครั้งด้วยสายตาหนักอึ้ง

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งนางก็เผยรอยยิ้ม

“…เจ้าอยากให้ข้าคุกเข่า ข้าก็จะคุกเข่า เช่นนั้นข้าก็คงเสียเกียรติแย่น่ะซิ”

เมื่อได้ยินคำพูดของนาง ร่องรอยของความโกรธก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาคาปีกทมิฬกลืนเวหา

ตู้ม!

เมื่อมันกวาดหางจึงมีพายุโหมกระหน่ำเข้ามา

ร่างกายของฉู่หลิวเยว่กระเด็นออกไปกระทบผาหินอย่างแรง!

ปัง!

เสียงกระแทกดังขึ้น มีเลือดไหลซึมที่แผ่นหลังของนาง ฉู่หลิวเยว่ไอโขลกๆ เพื่อกระอักเลือดออกมา ริมฝีปากที่ขาวซีดกลับเปื้อนเลือดแดงสด ดูแล้วน่าเศร้ารันทด

กระดูกสะบักหลังของนางแตกไปแล้ว

แต่ก่อนที่นางจะกลับมายืนมั่นคง พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็โจมตีมาที่นางอีกครั้ง!

ปัง!

ฉู่หลิวเยว่ถูกเหวี่ยงกระเด็นอีกครั้ง!

แต่ทว่าครั้งนี้กลับรุนแรงกว่าครั้งก่อนมาก!

เพียงพอนตัวน้อยที่เกาะเสื้อนางเอาไว้แน่นก็ร่วงลงมาพร้อมกัน

มันมองไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยความตื่นกลัวทั้งน้ำตา

สักพักกว่าฉู่หลิวเยว่ประคองตัวขึ้นพิงก้อนหินที่อยู่ข้างๆ พยายามข่มความเจ็บปวดแล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง

เพียงแต่ว่าตอนนี้ลมหายใจของนางรวยรินเหลือเกิน ร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ดูแล้วช่างน่าเศร้าสลดยิ่งนัก

…ไม่ใช่ว่านางไม่อยากตอบโต้ แต่มันไม่ได้ให้โอกาสนางเลย!

ความแข็งแกร่งของสัตว์อสูรระดับเจ็ดนั้นยากจะหยั่งถึง แต่ขั้นระดับยุทธ์ปัจจุบันของนางไม่มีความสามารถพอที่จะต่อสู้กับมัน!

ทว่า…มันเป็นเพราะเหตุใดกันแน่

เจ้าเพียงพอนน้อยเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วด้วยอุ้งเท้าของมัน ก่อนหันไปมองตัวการทำร้าบมันด้วยความโกรธ

มันขบกรามดังกรอดๆ ในที่สุดมันก็กระโดดเข้าใส่นาคาปีกทมิฬกลืนเวหา!

มันจะฆ่าสัตว์อสูรระดับเจ็ดหรือ!

“กลับมา!”

ฉู่หลิวเยว่ตกใจสุดขีด นางอยากเข้าไปขวางแต่ก็สายไปเสียแล้ว

นาคาปีกทมิฬกลืนเวหาหันไปมองเพียงพอนโลหิตที่พุ่งเข้าหามันด้วยสายตาราวกับว่ามันกำลังดูสิ่งมีชีวิตที่ไปตายแล้วก็มิปาน

ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

ด้วยพลังมหาศาลทำให้เจ้าตัวน้อยแข็งทื่อ จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง!

มันนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อนไม่รู้ว่ามันมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

รูม่านตาของฉู่หลิวเยว่หดเข้าทันที!

ดวงตาอันแสนเย็นเยียบจับจ้องมาที่นาง

นางแหงนหน้าขึ้นมอง

นาคาปีกทมิฬกลืนเวหาก้มมองต่ำมาที่นาง ราวกับว่ากำลังมองมดที่กำลังดิ้นรนอย่างไร้ความหมาย

…