ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1427

ในใจของเมิ้งเหล่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ความจริงแล้วการที่เขาทำเช่นนี้จะต้องมีคำถามขึ้นมาในใจอยู่แล้ว

หรงซิวเป็นใคร?

โอรสสวรรค์แห่งพระราชวังเมฆาสวรรค์!

เขาอยู่เหนือผู้คนนับหมื่น กุมอำนาจไว้ในมือ สูงส่งอย่างยิ่ง!

แม้แต่ในอาณาจักรเสิ่นซวี่แห่งนี้ มีตระกูลอันดับหนึ่งและผู้แข็งแกร่งมากมายดุจเมฆา แต่เขาก็เป็นจุดเหนือสุดของกลุ่มนั้นเช่นกัน

คนเช่นนี้ แค่คำพูดเดียวของเขาก็สามารถชี้ชะตาเป็นตายของคนผู้หนึ่งได้เลย

เพียงแค่เขากระทืบเท้า ก็ทำให้อาณาจักรเสิ่นซวี่ทั้งหมดต้องสั่นสะเทือน

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาอยู่ในสำนัก เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะเก็บตัวและเย็นชา คนธรรมดายากจะเข้าใกล้ มักจะรู้สึกว่ามีอันใดขวางกั้นอยู่เสมอ

หลังจากที่เขาออกจากสำนักเรียนไปแล้ว เขาก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

ปกครองพระราชวังเมฆาสวรรค์ ควบรวมอำนาจเป็นหนึ่ง

ยึดอำนาจมาอยู่ในมืออย่างแท้จริง แข็งแกร่งและเผด็จการ!

หลายปีมานี้มีผู้คนจำนวนมากมายที่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขา

ชื่อเสียงของเขาโด่งดังอย่างยิ่ง ส่วนใหญ่แล้วถูกสร้างจากเลือดเนื้อและโครงกระดูกของคนที่เคยเป็นศัตรู!

คนเช่นนี้ มีอำนาจในมือมหาศาล เขาฝ่าฟันขวากหนามมาได้ พร้อมอาบด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ ทำให้คนเลื่อมใสศรัทธา

แต่ไม่ใช่…

เมิ้งเหล่ามองภาพเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ในตอนนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรจะใช้คำพูดอันใดมาบรรยายดี

จะว่าอย่างใดดีล่ะ?

หรงซิวที่อยู่ตรงหน้าฉู่เยว่เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เขามีความอดทนและอ่อนโยนอย่างยิ่ง ต่างจากข่าวลือที่บอกว่าเขาเป็นคนโหดเหี้ยม เผด็จการและเด็ดขาด

เมิ้งเหล่านึกขึ้นมาได้ว่าหลังจากที่หรงซิวบุกเข้ามาแล้ว เขาก็ดึงฉู่เยว่เข้าไปในอ้อมกอดของตนเองทันที

ดูเป็นธรรมชาติและไหลลื่นอย่างยิ่ง

แม้กระทั่งยังคุกเข่าลงที่พื้นอย่างไม่เสียดาย

บนโลกนี้จะมีใครบ้างที่ทำให้หรงซิวเป็นห่วงเขาจนคุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่ลังเล

แต่การที่เขาทำเช่นนี้ ไม่เพียงจะทำให้เขาดูแลฉู่เยว่ได้ดีขึ้น ยังทำให้เขาไม่ต้องแตะต้องบาดแผลของอีกฝ่ายด้วย

เมิ้งเหล่ายิ่งคิดยิ่งตกใจ หัวใจของเขาเต้นแรงกระหน่ำ ภายในสมองมีสมมุติฐานจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน

เขารู้ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้จากคำพูดของหรงซิว ฉู่เยว่อาจจะเป็นน้องชายของเขา

แต่… เขาเองก็คิดไม่ถึงเลยว่า หรงซิวจะทำให้ฉู่เยว่ถึงขั้นนี้

แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมากขึ้นก็คือ ที่หรงซิวทำเช่นนี้มันดูแปลกประหลาดอย่างยิ่ง อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อทั้งสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วดูกลมกลืนเป็นอย่างยิ่ง

ระหว่างทั้งสองคนนี้ดูเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง

ในภาพบรรยากาศที่มองไม่เห็นมีกระแสลมจางๆ ห้อมล้อมพวกเขาทั้งสองคนเอาไว้ อีกทั้งยังตัดขาดคนอื่นออกจากโลกของตนเองด้วย

ภายในโลกที่พิเศษ มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น คนอื่นไม่สามารถก้าวข้ามไปได้เลย ไม้แขวนข้างเข้าใกล้ ก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่ง

ความรู้สึกแบบนี้ยากจะบรรยาย แต่มันแข็งแกร่งอย่างมาก

มองไปเพียงครู่เดียว ก็อดที่จะบ่นในใจไม่ได้ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเจอพี่น้องแท้ๆ ที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเช่นนี้ แต่เหมือนว่าจะมีไม่เยอะ…

ในตอนนั้นเอง หรงซิวได้เก็บผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดลงแล้ว เราเปลี่ยนเป็นผืนใหม่ พร้อมเช็ดคราบเลือดบนมือของฉู่เยว่อีกครั้ง

พลังที่ปะทะกันในร่างกายของนางเมื่อครู่นี้รุนแรงอย่างมาก จนทำให้บนร่างกายของนางมีบาดแผลจำนวนไม่น้อย

ยังดีที่ส่วนใหญ่เป็นบาดแผลขนาดเล็ก ไม่ได้สาหัสเท่าไร

ใช้เวลาเพียงครู่หนึ่งก็สามารถฟื้นฟูร่างกายได้แล้ว

หางตาของเมิ้งเหล่ากระตุกขึ้น แล้วรีบเบนสายตาออก

“หรงซิว ตอนนี้ฉู่เยว่เป็นอย่างใดบ้าง?”

เมื่อครู่นี้เขากลัวว่าหากบีบบังคับไป จะทำให้ฉู่เยว่ได้รับบาดเจ็บเพิ่มเติม แม้กระทั่งชีพจรเขายังไม่สามารถจับได้

หรงซิวจัดการคราบเลือดบนมือของฉู่เยว่ไปพลาง พร้อมพูดขึ้นว่า

“ท่านไม่ต้องกังวลไป แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ยังดีที่ไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต ตราบใดที่สามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่ นางก็สามารถฟื้นตัวได้อย่างเหมือนเดิม”

เมิ้งเหล่าถอนหายใจออกมา

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว…”

จิตสังหารในแววตาของหรงซิวเข้มขึ้น!

เรื่องนี้จะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน!

“…ท่านพ่อ…”

ในตอนนั้นเอง เสียงครวญครางต่ำที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและดิ้นรนขัดขืนหลุดออกจากปากของฉู่หลิวเยว่

นางขมวดคิ้วแน่น ดวงตาปิดสนิท สีหน้าดูวิตกกังวลเป็นอย่างยิ่ง

แสงสว่างฉายชัดขึ้นในใจของหรงซิว!

…เป็นเพราะฉู่หนิง

…

ระยะทางห่างออกไปพันลี้ ดินแดนอันรกร้างสีดำไร้ที่สิ้นสุดแห่งหนึ่ง

ท้องฟ้าเป็นสีเทาแลดูมืดมน

ต้นหญ้าแห้งตายกระจายอยู่ทั่วทุกบริเวณ แม่น้ำสายหนึ่งทอดผ่านแผ่นดินอันเย็นยะเยือก

บางครั้งบนท้องฟ้าก็มีอีกาดำสองสามตัวที่บินผ่าน พร้อมส่งเสียงกรีดร้องอันเปล่าเปลี่ยวออกมา

เงาคนร่างหนึ่ง กำลังยืนอยู่บนพื้นดินรกร้างแห่งนี้

เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ท่าทางดูจนตรอก ขณะที่เดินก็สามารถมองว่าร่างกายของเขามีบาดแผลจำนวนไม่น้อย

เขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย และเดินต่อไปด้านหน้าทีละก้าว

บนมือและเท้าทั้งสี่มีโซ่สีดำขลับพันอยู่ อิสรภาพของเขาถูกพันธนาการอย่างแน่นหนา

ทันใดนั้นเองเขาก็เหยียบไปยังของแหลมคมสิ่งหนึ่งจนทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง จากนั้นก็สะดุดล้มลงที่พื้น!

โครม!

เสียงนั้นดังสนั่น

ความเจ็บปวดปกคลุมทั่วสรรพางค์

เขาหอบหายใจอย่างแรง ริมฝีปากแห้งแตกสั่นเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาหนึ่งคำอย่างยากลำบาก

“…เยว่…เยว่เออร์…”