ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1437

ผู้คนทยอยเดินเข้ามาเรื่อยๆ แต่คนแรกที่ไป๋หลีฉุนเห็น และคนแรกที่เขานึกอย่างถามสารทุกข์สุขดิบ กลับเป็นเจียงจื่อหยวน

ทว่าเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ ทุกคนก็ทำเพียงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะแอบพูดคุยกันผ่านทางสายตา และทำใจยอมรับอย่างรวดเร็ว

อย่างใดเสีย เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้ผิดแปลกไปจากเดิม

ประชากรของพระราชวังเมฆาสวรรค์นั้นมีมากมายหลายเผ่าพันธุ์ และท่ามกลางหมู่คนรุ่นใหม่ ก็มีคนที่มีทักษะโดดเด่นอยู่นับไม่ถ้วน

แต่ไม่มีใครเทียบเจียงจื่อหยวนได้สักคน

นั่นอาจเป็นเพราะเขาพานางมาและเลี้ยงนางมาเองกับมือ เลยทำให้นางแตกต่างจากคนอื่น

หยาดน้ำตาที่กลั้นไว้นานของเจียงจื่อหยวน พลันไหลทะลักออกมาราวหมดสิ้นชีวา

ความปิติยินดีผสมปนเปกับความทุกข์ แลดูน่าเวทนายิ่งนัก

หากมิใช่เพราะบาดแผลน้อยใหญ่และคราบเลือดบนใบหน้านั่น สภาพของนางคงจะดูน่าอภิรมย์กว่านี้

ทว่าเมื่อไป๋หลีฉุนเห็นภาพเหล่านี้ นอกจากเขาจะไม่รังเกียจนางแล้ว ในใจกลับยิ่งทุกข์ระทมมากขึ้น

“เกิดอันใดขึ้นหรือ? หยวนหยวน? ไยเจ้าจักร้องไห้คร่ำครวญเพียงนั้น?”

เขาก้าวเท้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลางลูบศรีษะของเจียงจื่อหยวนเบาๆ ราวปลอบประโลม

“เจ้าดูสิ ปู่ออกด่านมาได้อย่างปลอดภัยเลยนะ?”

ทั่วทั้งพระราชวังเมฆาสวรรค์ มีเพียงเจียงจื่อหยวนเท่านั้น ที่สามารถเรียกเขาว่า “ปู่” ได้

“ท่านปู่ฉุน…”

เจียงจื่อหยวนรีบเช็ดน้ำตา แต่กลับร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ทำให้ท่านต้องเห็นภาพอุจาดตาเสียแล้ว…”

“เพ้อเจ้ออันใดของเจ้า?”

ไป๋หลีฉุนเจ็บปวดใจยิ่งนัก พลันขมวดคิ้วมุ่นอย่างอดไม่ได้

ลมปราณสะเปะสะปะ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ผิวหน้าซีดเซียว

อีกทั้งยังมีคราบเลือดอันน่าสยดสยองติดตามตัวและดวงหน้าของนางอีก

…นี่ไม่ใช่ผลจากทัณฑ์สวรรค์เหล่านั้นเมื่อครู่ก่อนแน่นอน!

ทันทีที่เขาก้าวออกมา เขาก็สังเกตเห็นเจียงจื่อหยวนที่ยืนอยู่เยื้องๆ เอาแต่กวาดตามองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง

ตามหลักแล้วนางอาจจะไปเจอเรื่องสะเทือนใจมา แต่ไม่มีทางที่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้!

“เจ้า… เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า?”

สีหน้าของไป๋หลีฉุนพลันเคร่งขรึมขึ้นทันตา

“มันผู้ใดใครรังแกเจ้า?!”

เจียงจื่อหยวนเม้มปากอย่างลังเล พลางเอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ไม่… ไม่ใช่…”

แต่สภาพของนางในตอนนี้ สำหรับไป๋หลีฉุนแล้ว มันเหมือนนางถูกใครรังแกมาก็มิปาน!

ไป๋หลีฉุนจึงเอ่ยปลอบโยนนางสองสามประโยค

“ไม่ต้องห่วง ปู่ของเจ้าอยู่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าเด็ดขาด!”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็หันไปมองผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกและคนอื่นๆ

พลันระงับความโกรธในใจ แล้วถามว่า

“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอันใดขึ้น?”

ไยเจียงจื่อหยวนถึงมาอยู่ที่เขาว่านจง?

แล้วเหตุใดจึงได้รับบาดเจ็บมากมายเพียงนี้?

เด็กสาวตัวเล็กๆ ในความทรงจำของเขานั้น ทั้งมีชีวิตชีวา สง่างามและโอบอ้อมอารีอยู่เสมอ แต่แล้วเหตุใดนางถึงได้ดูหวาดกลัวเช่นนี้เล่า?

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกแอบเย้ยหยันในใจ

ประมุขของพระราชวังเมฆาสวรรค์ผู้นี้ช่างพิลึกคนนัก

เขาไม่เคยสมรสกับใคร และไม่มีทายาทสืบสกุล แต่กลับหยิ่งยโสแลดื้อรั้นเกินใคร

ความจริงแล้ว แต่ไหนแต่ไรมา ผู้ที่มีอำนาจในการปกครองพระราชวังเมฆาสวรรค์คือเผ่าไป๋หลี

เชื้อสายของผู้นำตระกูลไป๋หลีนั้นมีมากมาย ตระกูลชั้นล่างเองก็มีความเกี่ยวพันธ์กันไม่น้อย ไม่รู้ว่ามีต้นกล้าดีๆ เกิดขึ้นมาในตระกูลมากมายเพียงใด

แต่ไป๋หลีฉุนกลับปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเย็นชาและเข้มงวดอยู่เสมอ แต่เขาจะใส่ใจเจียงจื่อหยวนมากเป็นพิเศษ

เมื่อเจียงจื่อหยวนอายุได้สามสี่หนาว นางมาเยือนพระราชวังเมฆาสวรรค์เป็นครั้งแรก ตอนนั้นเขาเกิดถูกตาต้องใจนาง และสั่งให้นางอยู่ที่นี่ เพื่อที่เขาจะได้เลี้ยงดูและสั่งสอนนางด้วยตัวเอง

เสมือนว่านางเป็นบุตรสาวของเขาอย่างใดอย่างนั้น

แม้ว่าพื้นเพของเจียงจื่อหยวนจักต่ำต้อยกว่าลูกหลานในพระราชวังเมฆาสวรรค์เล็กน้อย แต่เนื่องจากไป๋หลีฉุนออกปากเลี้ยงดูนางด้วยตัวเอง สถานะของนางจึงเทียบได้กับธิดาคนโตของพระราชวังเมฆาสวรรค์!

และแต่ไหนแต่ไรมา เจียงจื่อหยวนเองก็คุ้นชินกับความรู้สึกเหล่านี้ จนถือเอาพระราชวังเมฆาสวรรค์เป็นบ้านอีกหลังของตัวเอง

และนางไม่ได้เป็นคนของตระกูลไป๋หลี หากขึ้นเป็นพระชายาได้ย่อมดีกว่า

โดยเฉพาะยามที่นางเห็นตอนที่หรงซิวถูกพาตัวกลับมาครั้งแรก นางก็ตกหลุมรักชายหนุ่มผู้เย็นชาและเย่อหยิ่งคนนั้นในทันที

นางคิดเสมอว่าทั้งหมดนี้ คือสิ่งที่นางสมควรได้รับ

ดังนั้นเมื่อมีแม่นางอีกคนปรากฏตัวขึ้น ได้ครอบครองตำแหน่งชายาเอก และปล้นทุกสิ่งที่ควรจะเป็นของนางไป นางถึงได้ตีโพยตีพายเช่นนั้น และเคียดแค้นอีกคนไปทั้งใจ

“เรื่องมันยาวนัก”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน