ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1438

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเอ่ยปากพัลวัน

“ท่านประมุขขอรับ ช่วงนี้พระชายาทรงง่วนอยู่กับการเข้าด่านที่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ หากบุ่มบ่ามเข้าไปเช่นนั้น เกรงว่าคงไม่เหมาะกระมัง? หากมันทำให้การฝึกฝนของนางล่าช้า ท่านจักทำเช่นไร?”

เพียงประโยคเดียว ก็ทำเอาทหารรับใช้ที่กำลังจะวิ่งออกไป ถึงกับหยุดฝีเท้าลงทันตา

และยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยความลังเล

ฝ่ายหนึ่งก็ท่านประมุข อีกฝั่งก็ผู้อาวุโส แล้วพวกเขาฟังใครดี?

โดยปกติแล้ว แน่นอนว่าพวกเข้าต้องฟังประมุขของเผ่า

ทว่าหลายปีมานี้ท่านประมุขทรงเก็บตัวอยู่แต่ในด่านฝึก และไม่เคยออกมาทรงงานเลยสักครั้ง ทำให้พระโอรสและผู้อาวุโส

หมิงที่สามสิบหกต้องเข้ามาช่วยกันจัดการราชกรณียกิจต่างๆ แทน

แต่ช่วงนี้พระโอรสไม่ได้ประทับอยู่ตำหนัก ส่งผลให้ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเข้ามาถืออำนาจรักษาการณ์แทนชั่วคราว

แม้แต่คนเป็นประมุขเอง ก็ยังต้องยำเกรง

เมื่อไป๋หลีฉุนเห็นฉากนี้ ก็พลันยิ้มเยาะออกมาด้วยความหงุดหงิด

ผ่านมาเพียงไม่กี่ปี

พระราชวังเมฆาสวรรค์เปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือ!

“กระไรกัน ไม่เข้าใจคำสั่งของประมุขหรือ?”

ไป๋หลีฉุนกดเสียงเข้มขึ้น น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

โดยเฉพาะคำว่า “ประมุข” ที่เขาจงใจเน้นย้ำเสียงลงหนักๆ

ใบหน้าของคนรับใช้ซีดเผือด พลันสั่นสะท้านไปทั่วร่างกาย และเตรียมก้าวขาออกไป หากแต่ถูกผู้อาวุโสหมิงที่สิบหกหยุดไว้อีกครา

“ก่อนหน้านี้พระโอรสทรงมีรับสั่งว่า ห้ามผู้ใดเข้าใกล้ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ หรือรบกวนพระชายาโดยไม่ได้รับอนุญาต กระไรกัน พวกเจ้าลืมรับสั่งของโอรสสวรรค์แล้วหรือ?”

ยามที่ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกล่าวเช่นนั้น เขาไม่ได้หันไปมองไป๋หลีฉุน หากแต่ใช้สายตาอันน่ากลัวคู่นั้น จับจ้องไปยังคนรับใช้เบื้องหน้าทีละคน ซึ่งเพียงแค่นี้ก็ข่มขวัญพวกเขาได้แล้ว และเป็นการหักหน้าไป๋หลีฉุนไปในขณะเดียวกัน

ตำแหน่งประมุขนั้นสูงส่งเกินผู้ใดเทียบเทียม แต่ลืมไปแล้วหรือว่า ตอนนี้ผู้กุมอำนาจของพระราชวังเมฆาสวรรค์คือใคร?

ยิ่งไปกว่านั้น ตำหนักศักดิ์สิทธิ์ถือเป็นอาณาเขตของพระโอรสมาแต่ไหนแต่ไร แม้ท่านประมุขต้องการจะก้าวก่าย ก็ยังต้องไตร่ตรองถึงผลลัพธ์ให้ดี!

“ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ!”

เมื่อคนรับใช้ที่กำลังจะสาวเท้าออกไปได้ยินคำว่า “โอรสสวรรค์” ก็รู้สึกหวาดกลัวแลวิตกกังวลกันถ้วนหน้า ก่อนจะถอยหลังกลับมายืนที่เดิมของตัวเองอย่างเชื่อฟัง

ไป๋หลีฉุนตกตะลึงพรึงเพลิด

นี่มันเกิดอันใดขึ้น!?

ตัวเขานั้นเป็นประมุขของพระราชวังเมฆาสวรรค์มานานหลายปี หากแต่ยามนี้กลับชี้นิ้วสั่งใครไม่ได้เลยสักคน!?

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก ถูนิ้ววนรอบถ้วยชาราวมิใส่ใจ

ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว นี่เขายังคิดว่าตัวเองคือผู้กุมอำนาจสูงสุด เฉกเช่นในอดีตอยู่อีกหรือ?

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง หลายปีที่ผ่านมา พวกเขาและองค์ชายจะทรงงานกันหัวหมุนไปไย?

ทั่วทั้งห้องโถงพลันตกอยู่ในความเงียบ

เจียงจื่อหยวนเองก็ตกใจไม่น้อย

เดิมทีนางคิดว่าหลังจากท่านประมุขปรากฏตัว เขาจักมาเป็นกองหนุนให้นาง และสามารถลบล้างความอัปยศที่นางต้องทนทุกข์ทรมานได้

แต่เหมือนว่าตอนนี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้น

พระราชวังเมฆาสวรรค์…

ได้ผลัดเปลี่ยนบัลลังก์แล้วจริงๆ!

แม้แต่พวกผู้อาวุโสอวี๋จิ้งยามนี้ ก็ยังดูลังเลไม่กล้าแย้งอันใดออกไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่อยากเป็นปรปักษ์กับผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก หรือเพราะไม่อยากถูกโอรสสวรรค์คิดบัญชีย้อนหลังกันแน่!

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเงยหน้าขึ้นด้วยความพอใจ พลางส่งเสียงกระหยิ่มยิ้มเยาะเบาๆ

“ท่านประมุข ความจริงแล้วพระชายาเป็นคนละเอียดละออแลรู้ความ ทั้งยังมีมารยาทแลรู้จักวางตัว แต่ที่วันนี้นางมาไม่ทัน นั่นเพราะนางกำลังจดจ่ออยู่กับการฝึกซ้อม มิเช่นนั้นหากรู้ว่าท่านออกด่าน นางย่อมมารอรับท่านตั้งนานแล้ว มีหรือที่นางจะไม่มา?”

ครั้นคนใหญ่คนโตของพระราชวังเมฆาสวรรค์ทั้งหมดมาเยือนถึงที่นี่ หากนางไม่มาก็เขลาเกินคน ใครมันจะโง่หาเรื่องใส่ตัวกัน?

แน่นอนว่ามันต้องมีเหตุผล!

ไป๋หลีฉุนเหยียดยิ้ม

“เข้าด่าน? ฝึกฝน? ในเมื่อเป็นถึงอัจฉริยะผู้ไร้เทียมทาน นางจักเจียดเวลามาพบข้าสักนิดมิได้เลยหรือ?”

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยการประชดประชัน

แต่ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกกลับหัวเราะร่า ดวงหน้าสดใสเบิกบาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน