ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1453

หรงซิวหัวเราะเบาๆ มุมปากสีแดงสดยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ หากแต่ดวงตาเรียวคมราวปักษาคู่นั้น ยังคงฉายแววเย็นชา

“คารวะท่านประมุข”

เขาผงกศีรษะเล็กน้อย

แม้จะเป็นเพียงการแสดงความเคารพ ทว่ารัศมีความสูงศักดิ์และสง่างามรอบตัวเขา กลับมิได้ลดลงเลย ในทางกลับกัน มันทำให้เขาดูสง่าและทรงเกียรติมากยิ่งขึ้น

ต่อหน้าไป๋หลีฉุนผู้นี้ เขาไม่มีวันยอมลดลาวาศอกให้เด็ดขาด

หัวใจของไป๋หลีฉุนจมดิ่ง

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายปี ดูเหมือนว่าหรงซิวในตอนนี้ จะไม่ใช่คนที่เขายั่วยุได้ง่ายๆ แล้ว

เขายังคงจำช่วงเวลาก่อนที่เขาเลือกเข้าด่านได้ดี ตอนนั้นหรงซิวยังดูเด็กอยู่เลย

ทว่าเพียงพริบตา ร่างกายของเด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้ขยับขยายและพัฒนา จนกลายบุรุษร่างยักษ์อย่างทุกวันนี้!

เขายังคงประเมินหรงซิวต่ำไป!

“ไม่ทราบว่าท่านประมุขออกด่านตั้งแต่เมื่อใดหรือขอรับ ตัวข้ามิได้รับข่าวคราวอันใดเลย”

หรงซิวระบายยิ้มบางเบา

“หากทราบล่วงหน้า ข้าคงออกมาต้อนรับท่านด้วยตัวเองแล้ว”

ไป๋หลีฉุนระงับความหงุดหงิดในใจไว้

“ข้าออกด่านมาตั้งแต่สองวันก่อน ใจจริงก็อยากจะส่งสารถึงเจ้า แต่หลังจากได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ ข้าเลยตัดสินใจมาด้วยตัวเอง ข้าคิดว่าอย่างใดเสียเราก็ได้เจอกันอยู่แล้ว เลยไม่ได้สั่งให้พวกเขาบอกเจ้า”

“เช่นนี้นี่เอง หลังจากท่านประมุขออกด่านในครานี้ ดูเหมือนจะทะลวงขึ้นได้อีกแล้ว? ข้าขอแสดงความยินดีกับท่านอย่างยิ่ง”

ประโยคนี้ทำให้สีหน้าของไป๋หลีฉุนผ่อนคลายลงเล็กน้อย

เขายิ้มเยาะ พลันกระตุกยิ้มมุมปาก

นี่ไม่ใช่คำพูดที่บ่งบอกถึงการถ่อมตนแต่อย่างใด

หลังจากออกด่าน เขาก็ถามคำถามกับอวี๋จิ้งและคนอื่นๆ จำนวนหนึ่ง

หนึ่งในนั้น มีคำถามเรื่องความแข็งแกร่งในปัจจุบันของหรงซิว

แต่ความเป็นจริงแล้ว พวกของอวี๋จิ้งไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าใด

นั่นเพราะไม่กี่ปีมานี้ หรงซิวแทบไม่ค่อยพักอยู่ที่พระราชวังเมฆาสวรรค์

และทุกครั้งที่กลับมา ก็มักเป็นการแวะเวียนมา และจากไปอย่างเร่งรีบ

แล้วพวกเขาจะรู้ได้อย่างใด?

ส่วนมากก็ทำได้เพียงคาดเดาเป็นครั้งคราวเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ยังไม่ยากที่จะคาดเดาความแข็งแกร่งของหรงซิว

หลังจากไป๋หลีฉุนตกตะลึงพรึงเพริดอยู่พักหนึ่ง แม้นจะไม่ชอบนัก แต่ก็ทำได้เพียงยอมรับมัน

… หรงซิวคืออัจฉริยะของพระราชวังเมฆาสวรรค์ที่ปรากฏตัวขึ้นในรอบพันปี ไม่แปลกที่เขาจะฝึกตนและทะลวงขั้นพลังปราณได้เร็วขนาดนี้

มีหรือที่คนรอบตัวจะไม่อิจฉาตาร้อน

ซึ่งนั่นรวมถึงเขาด้วย

หรงซิวเหลือบมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง ทว่าเชือดเฉือนแลเย็นชาและราวคมมีด

เจียงจื่อหยวนใจหายวาบ

ไม่ต้องเงยหน้าขึ้น นางก็สัมผัสได้ถึงสายตาของหรงซิวที่จ้องมองนางไม่วางตา ราวกับจะมองกันให้พรุนไปข้าง!

นางก้มศีรษะลงกว่าเดิมด้วยความหวาดหวั่น

นางปลอมแปลงใบหน้าและรูปร่างของตัวเองแล้ว แม้แต่ลมปราณของนางเอง ก็ถูกไป๋หลีฉุนเฟ้นหาวิธีพิเศษช่วยปกปิดให้

ตามหลักแล้วย่อมไม่มีข้อบกพร่องใดๆ…

“ท่านนี้เป็นใคร ไยข้าถึงไม่เคยเห็นมาก่อน?”

ไป๋หลีฉุนพลันขมวดคิ้ว

“เสี่ยวหลิวน่ะ ช่วงนี้เขาเพิ่งเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาจากชั้นประทวน ข้าเห็นว่าเขาหน่วยก้านดี จึงพาเขามาด้วย ในพระราชวังเมฆาสวรรค์มีบริวารอยู่มากมาย โอรสสวรรค์คงไม่ได้รู้จักมักจี้กับบริวารทุกคนหรอกกระมัง?”

หรงซิวหลุดหัวเราะทันที

“ถูกของท่านขอรับ คนที่ทำให้ท่านเชิญมาที่นี่ได้ คงมิใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว อย่างใดเสีย ตัวข้านั้นคงมีตาหามีแววไม่ ถึงไม่เคยพบพานกับยอดฝีมือเช่นนี้”

ไม่ว่าจะบริวารชั้นใดของพระราชวังเมฆาสวรรค์ หากเขาได้เห็นหน้าคร่าตาแล้วครั้งหนึ่ง ย่อมจำคนผู้นั้นได้ขึ้นใจ

ไม่ว่าจะเป็นคนรับใช้ผู้ต่ำต้อย

หรือคนผู้นี้…

หรงซิวยิ้มเยาะหนึ่งที และถอนสายตาออกไป

เมื่อปราศจากสายตากดดัน ในใจของเจียงจื่อหยวนพลันรู้สึกโล่งอก

สายตานั่นเย็นเฉียบราวกับแช่แข็ง และมันทำให้ตกใจจนแผ่นหลังเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ

นางแอบกัดฟันกรอด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน