ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1458

สายตาของเหยาปินจับจ้องฉู่หลิวเยว่เขม็ง ประหนึ่งต้องการล่วงรู้ความคิดในหัวทุกประการของนาง

หากดูจากตอนนี้แล้วล่ะก็ มีความเป็นไปได้ทั้งสองอย่าง

อย่างแรก ฉู่เยว่รู้ซึ้งถึงความสำคัญของป้ายไม้อันนี้ต่อคนในถ้ำปีศาจทมิฬแต่แรกอยู่แล้ว จึงจงใจฉวยโอกาสพูดเช่นนั้นต่อหน้าเขาเพื่อหาข้อแก้ต่างให้ตัวเอง

อย่างที่สอง ฉู่เยว่ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยแม้แต่น้อย เขาเพียงบังเอิญเจอคนของถ้ำปีศาจทมิฬที่แยกตัวออกมาคนเดียว ประจวบเหมาะกับโชคนำพาจึงได้รับป้ายไม้มา

แต่ว่าในช่วงเวลาระหว่างนั้น เขาเองก็มิอาจตัดสินได้แน่ชัดว่าสรุปแล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่

“ลำพังแค่คำพูดเจ้าคนเดียว พวกข้ามิอาจเชื่อคำแก้ตัวของเจ้าได้ลง ตัวเจ้ามีหลักฐานอันใดหรือไม่? หรือไม่ก็ ในตอนนั้นมีคนร่วมสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้าด้วยหรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยอย่างเถรตรง

“ตอนนั้นมีแค่ข้ากับเขาสองคนเท่านั้น มิมีผู้อื่นอยู่ในเหตุการณ์ด้วย”

คนจำนวนมากมองหน้ากันไปมาตาปริบๆ

ตัวคนเดียวอย่างนั้นหรือ?

นั่นประหลาดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก!

หากว่ามีคนคอยช่วยเหลือ การที่ฉู่เยว่จะมีชัยในการประมือครานี้ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

แต่ว่าตอนนี้ตัวเขาเองก็ยอมรับหมดแล้วว่ามีแค่เขาคนเดียว…

ช่างปักใจให้เชื่อได้ยากโดยแท้!

สีหน้าเหยาปินยิ่งทวีความเย็นเยียบ มือกำป้ายไม้อันนั้นไว้แน่น

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เกรงว่าพวกข้าคงต้องตรวจสอบกันอย่างละเอียดแล้ว!”

“ช้าก่อน”

ริมฝีปากของนางหยักยกน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยแกมหัวเราะเบาๆ ว่า

“แม้ว่าครานั้นข้าจะต่อสู้เพียงลำพัง แต่เรื่องนี้ข้ามีพยานรู้เห็น”

“พยานหรือ?”

ทุกคนในที่แห่งนี้รวมถึงเหยาปินล้วนตกตะลึงกันถ้วนหน้า

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการสู้ตัวต่อตัว จะไปมีพยานได้อย่างใด?

ในตอนที่ทุกคนกำลังสับสนงุนงงจนถึงขีดสุด ฉู่หลิวเยว่ก็ผินกายไปโบกมือเรียกหลัวเยี่ยนหมิงและจัวเซิงที่ยืนอยู่ด้านหลังของผู้อาวุโสเหวินซี

“เยี่ยนหมิง จัวเซิง ต้องรบกวนพวกเจ้ามาเป็นพยานให้ข้าแล้ว”

คนทั้งสองที่ถูกเรียกชื่อกะทันหันทำสีหน้าเหลอหลา

จัวเซิงถึงกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

“พวกข้าหรือ?”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้ไปเกี่ยวข้องกับพวกเขาสองคนได้อย่างใด

หลัวเยี่ยนหมิงที่ยืนอยู่ข้างกันจ้องเขม็งไปที่ป้ายไม้อันนั้น พลันทำท่าราวกับนึกอันใดบางอย่างออก

ยามครุ่นคิดจนแน่ใจแล้ว เขาก็สาวเท้าก้าวไปข้างหน้า

“นี่ รอข้าด้วย!”

จัวเซิงเห็นเขาก้าวฉับไปข้างหน้า ก็รีบรุดตามหลังไปติดๆ

ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม ในเมื่อฉู่เยว่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา ก็ย่อมต้องยื่นมือช่วยอยู่แล้ว!

ในไม่ช้า พวกเขาก็มาหยุดยืนอยู่ข้างกายฉู่หลิวเยว่

สายตานับไม่ถ้วนจดจ้องมายังคนทั้งสอง ทำเอาพวกเขารู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

แม้พวกเขาทั้งสองจะเป็นอนุชนที่เติบใหญ่แลร่ำเรียนมาในตระกูลเก่าแก่ใหญ่โต นับได้ว่ามีประสบการณ์และความรู้กว้างขวาง

แต่กับสถานการณ์ที่ต้องมาถูกจับจ้องจากบรรดาคนใหญ่คนโตในอาณาจักรเสิ่นซวี่เป็นตาเดียวเช่นนี้นั้น พวกเขายังไม่เคยประสบมาก่อน

กระทั่งจัวเซิงที่มักทำตัวร่าเริงพูดจาเรื่อยเปื่อย มาบัดนี้ยังสำรวมกิริยาท่าทีขึ้นมากกว่าปกติ

หลัวเยี่ยนหมิงใจกระตุกรัวเร็ว สองมือใต้ชายเสื้อคลุมกำเข้าหากันแน่น

เขาตวัดสายตามองฉู่หลิวเยว่โดยไม่รู้ตัว กลับพบว่าเด็กหนุ่มข้างกายมีสีหน้าเรียบนิ่ง มุมปากอมยิ้มน้อยๆ ท่าทีคล่องแคล่วไร้เรื่องหนักใจ

ประหนึ่งว่าตนมิได้รับผลกระทบจากแรงกดดันมหาศาลอันจับต้องมิได้จำพวกนี้แม้แต่น้อย

สภาพจิตใจของเจ้าเด็กนี่จะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว…

หลัวเยี่ยนหมิงลอบคิดอยู่ในใจ

ในสถานการณ์แบบนี้ ยังคงสงบสติอารมณ์ให้นิ่งเฉยแบบนี้อยู่ได้อีก!

เพียงแต่…

ได้ยินมาว่าการพบปะครานี้ เดิมก็เป็นเขาที่เสนอขึ้นมาแต่แรก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน