ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1494
สรุปบท บทที่ 1494 พาตัว: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
อ่านสรุป บทที่ 1494 พาตัว จาก ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ โดย จ้าน นิชิโนะ
บทที่ บทที่ 1494 พาตัว คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเกิดใหม่ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
หนึ่งเค่อผ่านไป ฉู่หลิวเยว่ลูบที่แหวนเฉียนคุนของตนเองด้วยความพึงพอใจ
ความรู้สึกที่ได้รับของขวัญมา…
ดีจนไม่สามารถดีไปมากกว่านี้ได้แล้ว…
ไม่เพียงแต่ไม่ต้องมอบของขวัญกลับคืน และยังไม่ต้องแบกรับภาระใดๆ ทั้งสิ้น!
“ผู้อาวุโสทุกท่านใจกว้างเป็นอย่างมาก เยว่เออร์รู้สึกละอายที่จะรับของมาเป็นอย่างมาก”
ฉู่หลิวเยว่พูดออกมาอย่างทอดถอนใจ
ทุกคนลอบกัดฟันกรอด
รู้สึกละอายที่ได้รับสิ่งเหล่านี้หรือ?
เช่นนี้เจ้าอย่าเอาไปสิ!
แต่คนทั่วไปก็ล้วนมองออกว่า ตอนที่นางรับของมานั้นท่าทางมีความสุขอย่างมาก!
น่าเสียดายที่คำพูดนี้ไม่สามารถพูดออกไปได้
เนื่องจาก “ของขวัญ” นี้เป็นตัวแทนของคำขอโทษ ซึ่งถือว่าเป็นหนทางการประนีประนอมที่ดีที่สุดแล้วในปัจจุบัน
องค์ปฐมกษัตริย์เห็นว่าฉู่หลิวเยว่มีความสุข เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย ก่อนจะหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง
“เยว่เออร์ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ล้วนเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของอาณาจักรเสิ่นซวี่ ทุกตระกูลล้วนมีรากฐานอันลึกซึ้ง! สำหรับพวกเขาแล้วของเหล่านี้ไม่นับว่าเป็นอันใดเลย! ไม่ต้องมาร้องครวญครางเช่นนี้ คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าพวกเจ้าตั้งใจหลอกลวงคน!”
ทุกคนกระอักเลือดออกมา
แล้วอย่างเจ้าไม่เรียกว่าหลอกลวงหรอกหรือ?
ตระกูลของพวกเขามีฐานะ แต่สิ่งที่มอบให้ไปนั้นล้วนเป็นสิ่งล้ำค่าที่หาได้ยาก!
นี่เท่ากับเป็นการเฉือนเนื้อของพวกเขาเลยนะ!
แต่พวกเขาจะมีหนทางอื่นหรืออย่างใด?
ไม่ต้องพูดถึงซั่งกวนเยว่ แต่ซั่งกวนจิ้งผู้นั้นกลับมีแววตาดุร้าย!
ไม่ว่าของที่มอบให้จะเป็นของดีหรือไม่ดี จะเป็นของถูกหรือแพง เขาแค่กวาดสายตามองก็มองออกแล้ว!
ดังนั้นในเวลานี้ยังจะมีใครกล้าล่วงเกินเขาด้วยการมอบสิ่งของคุณภาพต่ำให้อีกหรือ?
ต่อให้ปวดใจก็ต้องมอบทรัพย์สมบัติให้!
มอบก็ต้องมอบ!
ขอเพียงเรื่องวันนี้สามารถจบลงได้ก็พอแล้ว!
หลังจากเรื่องดำเนินไปสักพักหนึ่ง ในที่สุดก็มีคนขอตัวลา
ไม่ว่าอย่างใดก็ตามข้อสงสัยที่เกี่ยวข้องกับฉู่หลิวเยว่นั้น วันนี้ล้วนได้รับการแก้ไขและคำอธิบายแล้ว
ต่อให้พวกเขาอยู่ที่นี่ต่อไป มันก็ไม่มีประโยชน์อันใดขึ้นมา
หนึ่งในนั้นรวมถึงเหยาปินยังคงพยายามทำให้องค์ปฐมกษัตริย์พึงพอใจ
…ปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธที่ยังมีชีวิตอยู่ หากสามารถสานสัมพันธ์ได้ ก็จะได้รับผลประโยชน์อย่างไม่สามารถจินตนาการได้เลย!
แต่เห็นได้ชัดว่าองค์ปฐมกษัตริย์ไม่มีความสนใจในด้านนี้ เขาเพียงแค่พูดไม่กี่คำและขับไล่คนเหล่านั้นออกไป
ความสัมพันธ์เพียงหนึ่งเดียวที่เขาให้ความสนใจ นั่นก็คือฉู่หลิวเยว่ แล้วเขาจะให้ความสนใจกับเรื่องอื่นได้อย่างใด?
เมื่อเหยาปินและคนอื่นๆ เห็นว่าความหวังในวันนี้มีเพียงริบหรี่ ภายในใจก็รู้สึกผิดหวัง และต้องจากไปด้วยความเสียดาย
เห็นได้ชัดว่าความโกรธของซั่งกวนจิ้งยังไม่ได้หายไปอย่างสมบูรณ์ การที่เมินเฉยต่อพวกเขานั้นก็เป็นเรื่องปกติแล้ว
บางที ต้องรอไปสักพักค่อยหาหนทางใหม่ก็ยังไม่สาย…
…
หลังจากนั้นไม่นานผู้คนที่อยู่ในจัตุรัสก็ต่างแยกย้ายกันออกไป
บรรยากาศบริเวณรอบข้างก็ค่อยๆ เย็นลง แต่กลับดูสงบสุขขึ้นมาไม่น้อย
เมื่อมองดูความว่างเปล่าของจัตุรัสอีกครั้ง ฉู่หลิวเยว่ก็ถอนหายใจออกมา
ในที่สุดก็จบลงแล้ว…
ก่อนหน้านี้ยังคงรู้สึกตึงเครียดอยู่ไม่จาง แต่ในตอนนี้นางก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก และความเหนื่อยล้าก็เข้าปกคลุม
นางไม่ใช่เทพเจ้าจะไม่ให้รู้สึกเหนื่อยล้าก็คงไม่ได้
ครั้งนี้นางต้องรับมือกับคนจำนวนมาก อีกทั้งคนเหล่านั้นยังมีฐานะไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังตัวและรอบคอบเป็นพิเศษ
ซึ่งเรื่องเหล่านี้สิ้นเปลืองกำลังกายและกำลังสมองไปมาก
ยังดีที่เรื่องทุกอย่างสามารถคลี่คลายได้อย่างราบรื่น
อีกทั้งในตอนสุดท้ายนางก็ยังได้ลาภก้อนโตมาด้วย
เรื่องนี้จึงทำให้นางมีความสุขไม่น้อย
“องค์ไท่จู่…”
ขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังพูดขึ้น เสียงที่คุ้นเคยให้ดังขึ้นมาจากด้านหลัง
“ผู้อาวุโสซั่งกวน”
ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมอง
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...