ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 15

จนกระทั่งพระอาทิตย์อัสดง ฉู่หลิวเยว่จึงเสร็จสิ้นการฝึกฝนของวันนี้ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าบนร่างกายของนางต้องมีรอยฟกช้ำดำเขียวอย่างแน่นอน

แต่นางก็มีความสุขในใจเป็นอย่างมาก

การทำเช่นนี้ไม่เพียงแต่ให้ประสิทธิภาพของยาทำงานได้อย่างเต็มที่ ทั้งยังเพิ่มสมรรถภาพทางร่างกายได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย ต่อไปก็จะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกยุทธ์ในวันข้างหน้า

เมื่อฉู่หนิงกลับมาถึงบ้านก็เห็นท่อนไม้สำหรับฝึกต่างๆ เต็มลานบ้าน

ข้างๆ กันนั้นก็มีหญิงสาวร่างผอมบางที่กำลังแกะกระสอบทรายออกจากมือและเท้า

ต่อให้ท้องฟ้าจะมืดสักเพียงใด แต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นท่าทางกระเซอะกระเซิงของนาง

ทันใดนั้นฉู่หนิงก็เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมา

“เยว่เอ๋อร์”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้แก่เขา

“ท่านพ่อ”

คำปลอบโยนต่างๆ นานนติดอยู่ที่ริมฝีปาก พลันพูดไม่ออก

ฉู่หนิงรู้ดี หลังจากผ่านเรื่องราวคราก่อน เยว่เอ๋อร์ได้รับการกระตุ้นอย่างมาก คนทั้งคนจึงเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้นางกำลังพยายามเปลี่ยนตัวเองให้เป็นผู้ที่แข็งแกร่ง

สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือสนับสนุนและปกป้องนางจนถึงที่สุด

“เยว่เอ๋อร์ ยาที่ลูกเคี่ยวกรำเมื่อวาน ดูเหมือนจะเห็นผลดียิ่งนัก!”

ฉู่หนิงเดินเข้าไปช่วยนางซับเหงื่อไคล แม้พยายามควบคุมตนเองอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ยังมีความตื่นเต้นและความสงสัยที่ยากจะเก็บซ่อน

ฉู่หลิวเยว่เผยสีหน้าดีใจ

“จริงหรือ”

ฉู่หนิงพยักหน้า แต่ก็มิได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านให้ฟัง เขาบอกแค่ว่าจู่ๆ ก็รู้สึกกระฉับกระเฉงกว่าแต่ก่อนเท่านั้น

“สงสัย…เยว่เอ๋อร์ของพวกเรา จะมีพรสวรรค์ด้านหมอเทวดาจริงๆ นะเนี่ย!”

ฉู่หนิงภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

หากค้นพบเรื่องนี้ตั้งแต่แรก หลายปีที่ผ่านมา เยว่เอ๋อร์คงไม่ต้องลำบากตรากตรำขนาดนี้

ฉู่หลิวเยว่แย้มยิ้มและกะพริบตา

“เห็นผลก็ดีแล้วเจ้าค่ะ เพิ่งจะค้นพบพรสวรรค์…ตอนนี้ ก็ไม่ถือว่าสายไปหรอกเจ้าค่ะ”

ฉู่หนิงคิดว่านางปลอบใจก็เลยพยักหน้าให้

“ใช่ ช่วงนี้เยว่เอ๋อร์ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ รอผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้ เราค่อยไปหาอาจารย์ดีๆ ให้ลูกกัน!”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

อาจารย์หรือ

ต่อให้รวมหมอเทวดาทั่วทั้งแคว้นเย่าเฉิน ก็คงมิเพียงพอให้มาเป็นอาจารย์ของนางหรอก

“จริงสิ ใกล้ถึงวันเกิดของลูกแล้ว ถึงคราวนั้น…เรื่องสัญญาอภิเษกกับองค์ชายรัชทายาท ลูกจะทำเช่นไร”

ฉู่หนิงลังเลที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้เล็กน้อย

เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาสองคนพ่อลูกอยู่ในสถานการณ์ตกต่ำ ผนวกกับลูกสาวของเขาจินตนาการไปถึงองค์ชายรัชทายาทเสียหลายส่วน ดังนั้นเขาจึงไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้

ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างได้เริ่มเปลี่ยนแปลงใหม่หมดแล้ว เช่นนั้นก็ควรพิจารณาถึงปัญญานี้สักที

ถึงอย่างไร ก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนแล้ว

รอยยิ้มของฉู่หลิวเยว่เยือกเย็นเล็กน้อย

“คอยดูการเปลี่ยนแปลงเงียบๆ”

ตีตนไปก่อนไข้ ไม่ใช่นางแน่นอน!

…

คืนนี้เจ้าเสวียเสวี่ยมาปรากฏตัวตามปกติ แถมยังหัวโนมาด้วย

เมื่อฉู่หลิวเยว่เอ่ยถาม เสวียเสวี่ยก็มุดหน้าหลบอย่างเศร้าสร้อย

มันอายหรือ

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของยอมให้มันมา ทว่าสุดท้ายก็ตีมันอยู่ดี

เมื่อวานยามที่มา มันไม่รู้นี่นาว่าจะมาเห็นฉู่หลิวเยว่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่พอดี!

น่าโมโหยิ่งนัก!

ฉู่หลิวเยว่ดูอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่ได้สาหัสมาก นางจึงไม่สนใจปล่อยให้เจ้าสิงโตขาวนอนข้างเตียง ส่วนตัวเองก็เริ่มปรับลมปราณ พอได้เวลาดึกดื่นค่อนคืนนางจึงเข้าสู่ห้วงนิทรา

ตรอกผีคึกคักมากและมีแผงขายของมากมายเต็มสองข้างทางของถนน

ฉู่หลิวเยว่เดินด้วยท่าทางสบายๆ มองไปรอบๆ อย่างเรื่อยเปื่อย แต่สายตากลับปราดมองสิ่งของพวกนั้นด้วยความรวดเร็ว

เวลาผ่านไปทีละนิด เดินผ่านไปครึ่งทางของตอกผีแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ยังไม่เจอสิ่งของสะดุดตา จึงอดผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดว่าจะกลับไปดีหรือไม่ ทันใดนั้นสายตาก็ดันไปเห็นของสิ่งหนึ่งที่วางอยู่บนแผงลอยเก่าๆ ด้านข้าง

นางใจกระตุก แล้วเดินเข้าไปเงียบๆ

มันเป็นหินขนาดเท่ากำปั้น สีขาวหม่นทั้งก้อน และมีตะไคร่เขียวขึ้น ดูเหมือนก้อนหินที่หยิบขึ้นมาจากที่ไหนสักที่

เมื่อสังเกตดีๆ ก็จะเห็นสีแดงจางๆ สองจุดในหินก้อนนั้น

ซึ่งก็พิสูจน์ได้ว่า มีความเป็นไปได้ที่ก้อนหินก้อนนี้อาจจะมีหยกแดงล้ำค่าซ่อนอยู่

เมื่อฉู่หลิวเยว่ กำลังจะถามราคา ก็มีคนผู้หนึ่งเดินตัดหน้านางและหยิบหินก้อนนั้นขึ้นมา

ชายคนนั้นอายุราวๆ ยี่สิบปี ร่างอวบอ้วนสวมเสื้อผ้าและดูท่าทางเหมือนเศรษฐีใหม่

“เฮ้อ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะโชคดีเจอหินสีแดงก้อนนี้ เถ้าแก่ บอกราคามาสิ!”

เจ้าของร้านเป็นชายชราผมหงอกขาวมีเครารุงรัง ช่วงนี้เป็นช่วงกลางฤดูร้อน แต่เขากลับสวมเสื้อคลุมผ้าฝ้ายเก่าซอมซ่อ ในมือถือพัดโบกไปมาเบาๆ และนอนอยู่อย่างเกียจคร้าน

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เขาลืมตาข้างหนึ่งแล้วชูหนึ่งนิ้ว

“ร้อยตำลึงหรือ”

ชายชราส่ายหน้า

“หมื่นตำลึง”

ชายหนุ่มคนนั้นขนลุกขนชันทันที ร่างอ้วนท้วมของเขาก็สั่นไปทั้งตัว

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ แค่หินสีแดงก้อนเดียว ข้าให้เจ้าร้อยตำลึงก็นับว่าไว้หน้าเจ้าแล้ว แม้กระทั่งข้า เจ้ายังกล้าโกง เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร! ข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าคือลูกพี่ลูกน้องของว่าที่พระชายาองค์ชายรัชทายาทเชียวนะ!”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ฉู่หลิวเยว่ผู้ซึ่งเฝ้าดูด้วยสายตาเย็นชาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เหตุใดนางถึงจำไม่ได้ว่ามีลูกพี่ลูกน้องเช่นนี้กับเขาด้วย

Next