ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1501

คำพูดนี้ทำให้ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและคนอื่นๆ ชะงักไป

“โอวหยาง เจ้าพูดอันใดน่ะ?”

ทัณฑ์สวรรค์ถูกขโมย มันจะเป็นไปได้อย่างใด?

ร่างของผู้อาวุโสโอวหยางแข็งค้าง ก่อนจะพุ่งตัวไปที่ด้านข้างของพวกเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความโมโหและร้อนรน มือหนึ่งชี้ไปที่ตาน้ำ

“ที่แห่งนี้รวบรวมทัณฑ์สวรรค์มาหลายปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะถูกขโมยไป แล้วมันจะระเบิดออกมาอย่างกะทันหันได้อย่างใด?”

ช่วงนี้เขาเดินสำรวจอยู่แถบนี้เป็นประจำ คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย!

จนกระทั่งตอนนี้เรื่องได้เกิดขึ้นมาแล้ว หากคิดจะมารับมือก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่ง!

“แล้ว เช่นนั้นควรทำอย่างใด?”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงมีสีหน้ามึนงงสับสน

เขาหมื่นเมรัยมีสถานะพิเศษ โดยทั่วไปแล้ว เขาหมื่นเมรัยจะอยู่ในการดูแลผู้อาวุโสโอวหยางและปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธ

ผู้อาวุโสคนอื่นๆ มีหน้าที่สนับสนุนเท่านั้น แม้พวกเขาจะรู้ว่าเขาหมื่นเมรัยเป็นสถานที่สำคัญ และรู้ว่าตาน้ำแห่งนี้มีความล้ำค่าอย่างยิ่ง ไม่สามารถแตะต้องได้ตามอำเภอใจ แต่รายละเอียดเบื้องลึกเบื้องหลังนั้น พวกเขากลับไม่ได้รู้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เรื่องได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาจึงทำได้เพียงร้อนรนตามกันไปเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าควรจะจัดการอย่างใดถึงจะดีที่สุด

ผู้อาวุโสโอวหยางลูบใบหน้าที่ฉุนเฉียวของตนเอง

“ทำอย่างใดดีล่ะ… ทำอย่างใดดี… ตาน้ำถูกแช่แข็งแล้ว นั่นหมายความว่าทัณฑ์สวรรค์ที่อยู่ภายในถูกขโมยไปเป็นจำนวนไม่น้อย ต่อให้ปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธมาหลอมอาวุธพร้อมกันเพื่อเรียกทัณฑ์สวรรค์ เกรงว่ามันก็คงจะไม่ทันแล้ว!”

ต้องบอกก่อนว่า เพื่อการควบคุมตาน้ำแห่งนี้ ตลอดหลายปีมานี้พวกเขาขยันหมั่นเพียรกันอย่างมาก ไม่รู้ว่าทุ่มแรงกายแรงใจไปเท่าไรแล้ว!

ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว เพียงแค่ในเวลาสั้นๆ จะสามารถช่วยให้รอดพ้นจากอันตรายได้อย่างใด?

พวกเขาทั้งหลายตระหนักถึงความร้ายแรงในเรื่องนี้แล้ว ความเงียบจึงเข้าปกคลุม สีหน้าของทุกคนตึงเครียดมากขึ้น

ในตอนนั้นเองมีเงาร่างของคนผู้หนึ่งพุ่งเข้ามาใกล้ด้วยความรวดเร็ว

พวกเขาทั้งหลายเงยหน้าขึ้นไปมอง คาดไม่ถึงว่าจะเป็นซั่งอวี้เซิน

เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วมองไปทางคนเหล่านั้น

“ตาน้ำเริ่มถูกแช่แข็งแล้ว เหตุใดพวกเจ้ายังยืนนิ่งอยู่ล่ะ?”

“ซั่งอวี้เซิน เหตุใดเจ้าถึงยังอยู่ในสำนักล่ะ?”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ทุกครั้งเขาจะอยู่ในสำนักไม่เกินหนึ่งเดือน

ครั้งนี้เขากลับมาอยู่ได้สักเวลาหนึ่งแล้ว คาดไม่ถึงว่าจนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่จากไป

ซั่งอวี้เซินกลอกตามองบนอย่างอดไม่ได้

“ฮวาเฟิง นี่มันเวลาอันใดแล้ว เหตุใดเจ้าถึงยังสนใจเรื่องนี้อยู่?”

ความจริงเขาอยากจะอยู่สำนักให้นานกว่านี้ และขอให้เจ้าเด็กฉู่เยว่นำกระบี่ชื่อเซียวออกมาให้เขาได้ศึกษามากหน่อย

คิดไม่ถึงแล้วว่าช่วงนี้จะมีเรื่องราววุ่นวายเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เกิดความล่าช้าเช่นนี้

จนกระทั่งวันนี้ มันยิ่งเกินขอบเขตไปกว่านั้น… จากเด็กหนุ่มกลายเป็นนังหนูเสียแล้ว!

“ผู้อาวุโสซั่งกวนคนนั้นเล่า?”

ซั่งอวี้เซินพูดขึ้นอย่างตรงประเด็น

“เขาถือว่าเป็นปรมาจารย์ด้านการหลอมอาวุธ หากมีเขามาช่วย ไม่แน่ว่าอาจจะมีความหวังอยู่บ้าง”

ผู้อาวุโสโอวหยางตบศีรษะของตนเอง

“ข้าลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างใด!”

แม้ว่าเรื่องนี้จะลำบากอย่างยิ่ง แต่พวกเขาก็มีตัวช่วยที่ยอดเยี่ยมอยู่!

แต่เมื่อผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและคนอื่นๆ ได้ยินดังนั้นก็หน้าเปลี่ยนสีไปทันที

ในตอนที่พวกเขามาถึง เขาก็ได้ยินเสียงคำรามของมังกร เสียงนั้นเต็มไปด้วยแรงคุกคามและคำเตือน

“เหมือนว่าจะมีเผ่ามังกรมาหาเรื่องเขาที่นี่ ตอนนี้เขาคงไม่ได้อยู่ในสำนักกระมัง”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนพูดขึ้นเสียงทุ้มต่ำ

ซั่งอวี้เซินและผู้อาวุโสโอวหยางต่างมองหน้ากัน เห็นได้ชัดว่ากำลังสับสนมึนงงอย่างมาก

“เผ่ามังกร? มันเกิดเรื่องอันใดกันขึ้นอีกละเนี่ย?”

“ตันชิงไปจัดการแล้ว ส่วนรายละเอียดนั้นพวกเรายังไม่รู้ แต่… ผู้นั้นได้สยบมังกรเก้าตัวภายในสุสานที่บุพกาลชายแดนเหนือ ถ้าข้าเดาไม่ผิดละก็ น่าจะเป็นเผ่ามังกรที่มาคิดบัญชีแค้นกับเขา”

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนคาดเดาเรื่องบางอย่างด้วยความไม่แน่ใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาหมื่นเมรัยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อีกเดี๋ยวพวกเขาก็คงจะติดตามออกไปแล้ว

“นี่มันเรื่องอันใดกัน…”

ผู้อาวุโสโอวหยางประสานมือทั้งสองข้างของตนเอง

“สามารถทำให้เผ่ามังกรที่ยิ่งใหญ่ไล่ตามมาถึงหน้าประตูบ้านแบบนี้ได้ ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กอย่างแน่นอน จริงสิ เผ่ามังกรที่มาที่นี่ เป็นเผ่าไหนพวกเจ้ารู้หรือไม่?”

พวกเขาทั้งหลายส่ายหน้า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน