ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1520

กลุ่มแสงสีเงินประกายแดงเหล่านั้นเคลื่อนไหว กวัดแกว่งไปมาเบาๆ และแผ่ขยายปกคลุมผืนฟ้าเสียเกือบครึ่ง!

ราวกับมหาสมุทรผืนใหญ่ที่เต็มไปด้วยดวงดารา และโอบล้อมฉู่หลิวเยว่ไว้ตรงกลางอย่างสมบูรณ์

นางยืนอยู่กลางอากาศ แผ่นหลังเหยียดตรง เรือนผมสีดำปลิวไสว หว่างคิ้วปรากฏร่องรอยแห่งความภาคภูมิใจ

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วมองดูทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองสายนั้น

ทันใดนั้น สำแสงสีทองก็ฟาดฟันลงมา! ทะลวงผ่านกลางผืนทะเลดาวสีเงินประกายแดงนั่น!

พลังปราณทั้งสองปะทะกันทันที และเริ่มต่อสู้กันอย่างดุเดือด!

ทั่วทั้งบริเวณเงียบกริบ หากแต่เป็นความเงียบที่ทำให้คนมองกดดันอย่างยิ่ง

ประหนึ่งมีดสีทองเล่มหนึ่ง ที่พยายามแยกท้องทะเลออกเป็นสองส่วน!

ใบมีดสีทองนั้นคมกริบ และทรงพลังมาก

หากแต่คลื่นมหาชลาลัยนั้นแรงกว่า ครั้นถูกคลื่นซัดใส่ รัศมีอันแหลมคมทั้งหมดพลันถูกทำลาย และกลืนหายไปท่ามกลางความเงียบ

มีดสีทองค่อยๆ จมลงไปใต้ก้นทะเล ประกายแสงสีทองเล็กๆ กระเซ็นออกมาตามแรงเสียดสี

แสงเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่ฉู่หลิวเยว่อย่างไร้ทิศทาง

และทันทีที่ตกกระทบเรือนกายของนาง พวกมันก็หายวับไปทันที

พลังปราณที่ผสมผสานกันอย่างสมบูรณ์ ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของฉู่หลิวเยว่ทีละนิด

ภายใต้การควบคุมแลชี้นำของพลังอันบริสุทธิ์นี้ มวลกล้ามเนื้อ กระดูกและโลหิตของนาง ก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!

ลมปราณบนกายเองก็เพิ่มขึ้นอย่างเร็วจนน่ากลัว!

ครู่ก่อนตอนที่อยู่บนเขาหมื่นเมรัย นางยืมพลังปราณที่อยู่ในนั้น เพื่อทะลวงขึ้นสู่ระดับเก้าขั้นสูงสุด

และยามนี้ อาณาเขตเซียนเทพปรากฏแล้ว สิ่งที่นางต้องทำคือ กลืนกินพลังของทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์ เพื่อพัฒนาพลังของตัวให้ขึ้นไปสู่ระดับเทพ!

ทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองสายนี้ มิใช่หายนะสำหรับนาง แต่นาง… จะใช้มันเป็นบันได ก้าวขึ้นสู่เบื้องบน!

…

เมื่อเห็นทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองค่อยๆ สลายตัวและถูกทำลายง่ายๆ เช่นนั้น โหมวเหยาก็ถึงกับใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม!

เดิมทีมันหวังว่าทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองสายนี้ สามารถฆ่าซั่งกวนเยว่ได้ในทันที

อย่างใดเสีย ร่างกายของนางก็ไม่อาจรับมือกับพลังเช่นนี้ได้

แต่คาดไม่ถึงว่า… นางจะมีอาณาเขตเซียนเทพด้วย!

แถมยังเป็นอาณาเขตเซียนเทพที่ทรงพลังมาก ทุกสิ่งที่ผ่านเข้าออก แทบจะถูกทำลายจนหมดสิ้น!

แม้แต่ทัณฑ์ศักดิ์สิทธิ์สีทองสายนั้น ที่เกิดจากพลังปราณดั้งเดิมแห่งสรรพสิ่ง ก็ยังถูกกลืนกินเข้าไปเช่นกัน!

ต้องรู้ว่าแม้แต่มัน ก็ยังทำแบบนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!

ความคิดนับไม่ถ้วนแวบเข้ามาในหัวของโหมวเหยา จนเริ่มสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก

ไหนว่าซั่งกวนเยว่เป็นแค่จอมยุทธ์ระดับเก้า?

แล้วอาณาเขตเซียนเทพนี่มาได้อย่างใด?

บนโลกนี้ มีแค่ผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงที่แท้จริงเท่านั้น ที่สามารถครอบครองอาณาเขตเซียนเทพเช่นนี้ได้!

และในเมื่ออาณาเขตเซียนเทพนี้เป็นของนาง เช่นนั้นก็หมายความว่า นางคือผู้แข็งแกร่งระดับเทพขั้นสูงหรือ!?

แต่ตอนที่พวกเขาสู้กันก่อนหน้านี้ ความแข็งแกร่งของซั่งกวนเยว่ ดูเหมือนจะเป็นแค่จอมยุทธ์ระดับเก้าจริงๆ

และยามนี้ เห็นได้ชัดว่านางกำลังอยู่ในขั้นเตรียมทะลวง

เดิมทีเรื่องนี้มิใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอันใด นางไม่มีเหตุผลที่จะ…

ดวงตาของโหมวเหยาแลดูเย็นชา ทว่าหัวใจกลับร้อนรุ่มอยู่ไม่สุข

และในที่สุด มันก็รู้แล้วว่าเหตุใดก่อนหน้านี้มันถึงกระวนกระวายใจนัก

… นั่นเพราะจอมยุทธ์ระดับเก้าธรรมดาๆ อย่างซั่งกวนเยว่ ดันแข็งแกร่งและทรงพลังมากกว่าที่ควรจะเป็น!

มีเรื่องเช่นนี้ในยุทธภพด้วยหรือ?

โหมวเหยาหันกลับไปมองอย่างอดไม่ได้ แต่ทันใดนั้น มันก็เห็นร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

ลำตัวของมันเหยียดตรงทันควัน!

ผู้มาเยือนนั้นทรงพลังนัก!

อย่างใดเสีย เมิ้งเหล่าที่รีบกลับมาเสริมความแข็งแกร่งให้ค่ายของภูเขาเฝิงหมิน ยามนี้กลับมิสงสัยโหมวเหยาแต่อย่างใด

“เมิ้งเหล่า ท่านมาทำกระไรที่นี่?”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหว ในที่สุดผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนและคนอื่นๆ จึงดึงสายตากลับมา

เมิ้งเหล่าโบกมือไปมา สายตายังจดจ่ออยู่ที่ฉู่หลิวเยว่

“ข้ามาดูนังหนู!”

หลายคนหันมองตากัน

ประโยคนี้ของเมิ้งเหล่า เป็นเครื่องยืนยันข้อสงสัยของพวกเขาก่อนหน้านี้ได้อย่างดี!

แม้นพวกเขาจักคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อพอได้ยินเมิ้งเหล่ายินยันเสียงแข็งขัน ก็ยังแอบรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่ดี

“เมิ้งเหล่า เช่นนั้น…”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงลดเสียงลง และทำทีพยักเพยิดไปทางทิศของโหมวเหยา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน