ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1523

ขณะพรั่งพรูโทสะออกไป ดูเหมือนว่าอีกหลายคนคิดอยากจะบุกเข้าไปโดยตรง

ทว่าค่ายกลรอบสำนักวิชาได้ถูกเหล่าผู้อาวุโสเสริมความแข็งแกร่งเข้าไปแล้ว ทำให้พวกเขาไม่สามารถบุกทะลวงเข้าไปได้

หลังจากพยายามและล้มเหลวหลายครั้ง ในที่สุดพวกเขาก็ตระหนักได้ว่า สิ่งเหล่านี้อยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขา!

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นอย่างเกียจคร้าน แล้วหันมองพวกเขาแวบหนึ่ง

“ไม่ว่าข้าจะสู้กับพวกเจ้า หรือเป็นพวกเจ้าที่ไม่พอใจข้า ยังต้องพูดให้ได้อันใดอีก?”

โหมวเหยาไม่เพียงแต่นำกองกำลังมาถล่มสำนักหลิงเซียว แต่ยังใช้วิธีการแปลกๆ บุกเข้ามาอีกด้วย!

เรื่องเหล่านั้นที่โหมวเหยาทำไว้กับนาง นางยังไม่ได้แก้แค้นเลยด้วยซ้ำ!

“การดวลยังไม่สิ้นสุด หากพวกเจ้าอยากให้ข้าหยุดตอนนี้ ก็จงเป็นฝ่ายยอมแพ้เสีย”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยอย่างเชื่องช้า หากแต่แทงลึกเข้าไปในใจทุกคำ

มุมปากของนางหยักยก ราวกำลังเอ่ยเรื่องขำขันออกมา

หลายคนที่ลอยตัวอยู่บนท้องฟ้า ถึงกับพูดไม่ออกพักใหญ่

ความจริงแล้วตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากปล่อยให้เลยเถิดไปมากกว่านี้ เช่นนั้นก็ไม่มีใครบอกได้ว่า บทสรุปของเหตุการณ์นี้จะเป็นเช่นไร

ครั้นได้ยินเสียงของโหมวเหยา ดูราวอีกฝ่ายกำลังทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง

แต่ถ้ายอมแพ้ตอนนี้… แล้วถูกโหมวเหยาตำหนิภายหลัง จักทำเช่นไร?

ไหนจะคนในเผ่าอีก… พวกมันไม่รู้จะกลับไปอธิบายเยี่ยงไรดี!

“ซั่งกวนเยว่!”

โหมวเหยาเองก็ได้ยินเสียงของฉู่หลิวเยว่ ภายในใจโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม!

“ข้าน้อยอยู่นี่ ผู้อาวุโสต้องการกล่าวสิ่งใดก็ว่ามา”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่หยักยก กระหยิ่มยิ้มเยาะ พลางเอ่ย

โหมวเหยาโกรธจะตายอยู่แล้ว!

ว่าซั่งกวนจิ้งไร้มารยาทพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าซั่งกวนเยว่ผู้นี้จักหน้าด้านหน้าทนกว่าบรรพบุรุษของตนเสียอีก!

จนถึงตอนนี้แล้ว นางก็ยังกล่าวเช่นนี้ได้โดยไม่ทุกข์ร้อนอีกหรือ!

มันพยายามอดทนอดกลั้น แต่สุดท้ายก็โพล่งออกมาว่า

“สิ้นสุดการดวล!”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วเล็กน้อย ราวประหลาดใจ

“หมายถึง เดิมพันนี้ จบแล้วหรือ?”

“จบแล้ว! ตอนนี้เลย!”

“เช่นนี้… แปลว่าคราวนี้ ข้าชนะ?”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยถามช้าๆ

โหมวเหยาผงะไปนิด

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดมันก็ให้คำตอบ

“เจ้าชนะแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็เผยรอยยิ้มเปรมปรีดิ์และสดใสออกมา

และเพียงตวัดปลายนิ้วเบาๆ ทะเลเพลิงสีเงินสลับแดงที่ปกคลุมไปทั่วท้องนภาก็ดับลงอย่างรวดเร็ว และเปลี่ยนรูปร่างเป็นลำแสงสีเงินหลายเส้น และจะบินกลับไปอยู่ตรงหน้าฉู่หลิวเยว่

ก่อนจะหายวับเข้าไปในกายของนางในที่สุด

กระบวนการทั้งหมดราบรื่นและเสร็จสิ้นด้วยดี

ไม่ทันที่เหล่าคนดูจะได้ตอบสนอง ก็เห็นเปลวไฟที่แต่เดิมลุกไหม้โชกโชนเหล่านั้น สลายไปในทันที

และในที่สุด โหมวเหยาที่เคยถูกไฟล้อมรอบ ก็เปิดเผยเรือนกายที่แท้จริงของตน

ท่ามกลางจัตุรัสชิงหมิงอันเงียบสงบ พลันมีเสียงหัวเราะเล็ดลอดขึ้นเบาๆ

“ขอบคุณสำหรับคำชม ผู้อาวุโสโหมวเหยา ยามนี้สิ้นสุดการดวลแล้ว และข้าชนะ ดังนั้น… เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ท่านช่วยลบทิ้งไปได้หรือไม่?”

หากไม่พูดเช่นนี้คงจะดีกว่า เพราะเมื่อได้ยินประโยคนี้ โหมวเหยาก็ยิ่งโมโหโกรธาจนตัวสั่น

นี่นางยังมีหน้ามาถามเช่นนี้อีกหรือ!

นางทำร้ายมันเจียนตายเพียงนี้ แต่กลับไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด!

“จากผลการเดิมพันในวันนี้ ความบาดหมางระหว่างซั่งกวนจิ้งและเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงของข้าจักยุติลง! และเจ้า… จะใช้กระดูกอย่างใด จากนี้ไปก็แล้วแต่เจ้าเถอะ!”

เขาพูดทีละคำด้วยน้ำเสียงดุดัน

ทุกคำที่เอื้อนเอ่ย ราวหลุดออกมาจากซี่ไรฟันที่กำลังขบเคี้ยวกันด้วยความรำคาญและความโกรธสุดขีด!

“เรื่องเหล่านี้จบลงแล้ว แต่วันนี้ ที่เกล็ดมังกรบนตัวข้าถูกเผา มิใช่เรื่องที่จะยอมจบง่ายๆ! ซั่งกวนเยว่ ทางที่ดีเจ้าควรรีบคิดว่าจะแก้ไขปัญหานี้! มิฉะนั้น…”

“นี่ไม่ถือว่าเป็นความผิดของข้ากระมัง?”

ฉู่หลิวเยว่ขัดจังหวะโหมวเหยา ริมฝีปากบางหยักยกแย้มยิ้ม แต่แววตากลับนิ่งเฉยและลึกล้ำ ราวกับธารน้ำแข็งที่ไม่เคยละลายมานานนับพันปี

“ทั้งหมดทั้งมวลเมื่อครู่นี้ล้วนมาจากการเดิมพัน ก่อนท่านจะเริ่มท้าดวล ได้กล่าว่าหากข้ารับมือกับสามกระบวนท่าของท่านได้ ข้าจะเป็นฝ่ายชนะ แต่ท่านไม่ได้บอกว่า… ห้ามข้าตอบโต้เสียหน่อย?”

โหยวเหยาถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง

มันไม่ได้พูดจริงๆ!

แต่นั่นเป็นเพราะมันคิดไม่ถึงว่านางจะยังมีจังหวะได้สู้กลับ!

โหมวเหยาจ้องนางตาเขม็ง พลันเยาะเย้ยเสียงเย็น

“เช่นนั้นก็ถือว่าเจ้าเก่ง แม้แต่อาณาเขตเซียนเทพยังได้รับมาครอบครอง…”

มันหันศรีษะไปมองเมิ้งเหล่าทันควัน

“เมิ้งเซียน พวกเจ้าตามใจนางเกินไปแล้ว แม้แต่อาณาเขตเซียนเทพนี้ ก็ยังยินยอมมอบมันให้นางด้วยความเต็มใจ!”

เมิ้งเหล่าหัวเราะลั่น

“นั่นคืออาณาเขตเซียนเทพของนาง! เหตุใดจะให้นางไม่ได้!”