ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1544

เขาหมื่นเมรัยยังคงกำลังพังทลายลงไม่หยุด มีเพียงตำแหน่งของตาน้ำตรงกลางเท่านั้น ที่คล้ายว่าถูกเกราะกำบังชั้นหนึ่งโอบอ้อมเอาไว้ ไม่เป็นอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

มีเพียงแค่เสียงเคาะที่ลอยมาอย่างไม่หยุดหย่อนนั่นเท่านั้น แปลกประหลาดลึกลับ ทำให้หัวใจคนหนาวสั่น

“ค่ายกลกระสวยสวรรค์นี้เริ่มสูญเสียการควบคุมแล้ว กลัวว่าพวกเราคง…”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงสีหน้าซีดขาว

เขาคือปรมาจารย์ ย่อมยิ่งกว่าชัดแจ้งถึงสถานการณ์ในยามนี้ว่า ที่แท้แล้วอันตรายมากเพียงใด

หากเป็นค่ายกลใหญ่อื่นๆ ในสำนักก็ช่างมันเถิด พวกเขาเพียงโจมตีด้วยพลังทั้งหมด บางทียังมีโอกาสเอาชนะได้หลายส่วน

แต่ค่ายกลกระสวยสวรรค์นี้ แตกต่างจากพวกมันโดยสิ้นเชิง!

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนขมวดคิ้วมุ่น ทันใดนั้น แสงสีขาวสายหนึ่งก็กะพริบวาบผ่านห้วงความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว!

“ม้วนคัมภีร์อักษรเทวา!”

เขาผินหน้าอย่างรวดเร็ว มองไปทางผู้อาวุโสฮวาเฟิง

“ค่ายกลกระสวยสวรรค์ในปีนั้นเป็นสิ่งที่เจ้าสำนักหลงเหลือเอาไว้ บางที่ในม้วนคัมภีร์อักษรเทวา อาจจะมีวิธีคลี่คลาย!”

แทบจะเป็นในชั่วพริบตา ผู้อาวุโสฮวาเฟิงก็เข้าใจความหมายของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน

“เจ้าหมายถึง…แผนผังค่ายกลที่ท่านผู้นั้นทิ้งเอาไว้เมื่อปีนั้นหรือ?”

ดวงตาเขาพลันวาวโรจน์ก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้น ประกายแสงสายนั้นก็เลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

“แต่…แผนผังค่ายกลของค่ายกลกระสวยสวรรค์ อย่างน้อยก็มีร้อยกว่าม้วน อีกทั้งแต่ละม้วนล้วนซับซ้อนเป็นที่สุด! ภายในช่วงเวลาอันสั้นถึงเพียงนี้ พวกเราจะเข้าใจมันทั้งหมด แล้วนำมาใช้คลี่คลายสถานณ์คับขันตรงหน้าได้อย่างใด?”

นี่เป็นคนเขลาเล่าความฝันอย่างแท้จริง!

หลายปีมาแล้ว สิ่งของเหล่าที่เจ้าสำนักผู้ก่อตั้งทิ้งเอาไว้ ล้วนถูกสำนักเก็บรักษาเอาไว้อย่างระมัดระวัง จะไม่หยิบออกมาให้ใครเห็นได้โดยง่าย

ด้านหนึ่งเป็นเพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นสุดยอดสมบัติอย่างแท้จริง อีกด้านหนึ่ง ผู้ที่สามารถทำความเข้าใจในสิ่งของระดับนี้ได้ ก็มีไม่มาก

พูดให้ไม่เข้าหูหน่อยก็คือ ปรมาจารย์ค่ายกลระดับราชาเช่นผู้อาวุโสฮวาเฟิง ล้วนต้องอยู่ภายใต้สถานการณ์ทำคุณูปการให้กับสำนัก ถึงจะมีคุณสมบัติเข้าไปอ่านสักคราหนึ่ง

อีกทั้งในหนึ่งปีครึ่งปี ก็ไม่อาจเข้าใจเนื้อหาภายในนั้นได้อย่างครบถ้วนแม้เพียงหนึ่งม้วน!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย

สีหน้าของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนพลันเคร่งขรึมขึ้นมาในชั่วพริบตา

ไปคิดถึงเรื่องเหล่านี้ในเวลานี้ สายเกินไปแล้วจริงๆ

แต่…

หรือพวกจะทำได้แค่เพียงมองทุกสิ่งเกิดขึ้นอยู่เต็มสองตาเช่นนี้จริงๆ

ครืน!

ขณะพูด เขาหมื่นเมรัยยังพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง

เส้นสายเหล่านั้นที่บนค่ายกลกระสวยสวรรค์ ถูกขุมพลังไร้ลักษณ์สายหนึ่งเคลื่อนขยับ เวลานี้เริ่มโกลาหลขึ้นมาแล้ว

ลำแสงแล่นริ้ว ขุมพลังพลันระเบิดออก!

ยอดเขาอันตระหง่านสูงชัน ทลายออกเป็นเสี่ยงๆ

หินผาที่แข็งแกร่ง กลายเป็นผุยผง

ระหว่างฟ้าดิน ฝุ่นละอองปลิวว่อน ขมุกขมัวทั่วทั้งผืน

สีรัตติการยิ่งมายิ่งเข้ม ราวกับเป็นอสูรยักษ์ตนหนึ่ง กลืนกินทุกสิ่งเข้าไป!

…

ทะเลทรายจันทราสีชาด

จันทร์เพ็ญสีโลหิตดวงหนึ่ง ลอยสูงอยู่กลางฟ้าราตรี

แสงจันทร์โรยส่อง ให้ทะเลทรายรกร้างไร้ขอบเขต คลุมไว้ด้วยสีแดงเข้มบางๆ ชั้นหนึ่ง

ส่วนลึกของทะเลทราย น้ำทะเลสาบสีมรกตสั่นกระเพื่อม วิเวกวังเวง

ในตอนที่จันทร์โลหิตขึ้นถึงครึ่งฟ้า เหนือผิวทะเลสาบ ยิ่งสะท้อนเป็นสีแดงชาดอ่อนๆ ออกมาทั้งผืน ประกายคลื่นแพรวพราย

ทันใดนั้น ที่กลางทะเลสาบปรากฏรอยแยกสายหนึ่งขึ้น

รอยแยกนั้นยิ่งเปิดยิ่งใหญ่ เส้นทางสายหนึ่งค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาจากความว่างเปล่า

เงาร่างเล็กๆ สายหนึ่ง เดินออกมาจากตรงกลางอย่างแช่มช้า

ร่างสวมชุดเสื้อแพร ผิวหิมะตาสีม่วง

ขนตางามงอนดกหนา เงาบางๆ ใต้เปลือกตา ราวกับว่าทั้งตัวของเขา ล้วนเพิ่มกลิ่นอายเย็นชาเข้ามาหลายส่วน

ลมรัตติการปัดผ่าน พัดให้ระลอกคลื่นกระเพื่อมขึ้น ยังม้วนเอาผมสั้นสีม่วงของเขาขึ้นมาด้วย

เป็นตู๋กูโม่เป่า!

เขายืนนิ่งอยู่บนทะเลสาบ มองขึ้นไปฟ้า นัยน์ตามีประกายมิดหม่นสายหนึ่งวาบผ่าน

หลายปีมานี้ มีเพียงแค่ยามราตรีจันทร์โลหิตเท่านั้น พวกเขาถึงจะสามารถหลุดพ้นจากกรงขังนั่นชั่วคราว ได้เป็นอิสระอยู่ครู่หนึ่ง

แต่คืนวันเช่นนี้ ผ่านไปนานวันเข้า พวกเขาก็ระอาไปนานแล้ว

เวลานี้เขาเสี่ยงอันตรายเป็นตาย หลอมร่างศักดิ์สิทธิ์ขึ้นใหม่อีกครั้ง ถึงได้คืนวันอันเอื่อยเฉื่อยเหล่านี้

แต่เมื่อออกจากทะเลทราบผืนนี้แล้ว เขาก็ยังคงไม่อาจใช้พลังปราณศักดิ์สิทธิ์ได้ตามใจ

ไม่อย่างนั้น จะเป็นอันตรายใหญ่หลวง!

“ผ่านไปนานปานนี้แล้ว พวกเขายังไม่มา น่าจะยังไม่รู้”

เงาร่างกึ่งโปร่งใสสายหนึ่งทะยานออกมาจากใต้ผิวทะเลสาบ เป็นผู้อาวุโสลำดับห้า

ตู๋กูโม่เป่าเก็บสายตากลับ สายศีรษะเล็กน้อย

“ไม่แน่”

ถึงอย่างไรเขาก็ลงมือในอาณาจักรเสิ่นซวี่ แม้จะใช้วิธีทีการปิดบังไปไม่น้อยแล้ว แต่…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน