ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1545

เมื่อช่องว่างระหว่างมิติได้เกิดแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้น ทำให้มู่หงอวี่ที่กำลังก้าวออกมานั้น ล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง!

“ซี้ด…”

นางค่อยๆ นวดหน้าผากของนางอย่างแผ่วเบา

เจ็บจังเลย!

หลินจือเฟยไม่ได้โกหกนางจริงๆ ค่ายกลเคลื่อนย้ายนี้ดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด!

มีเพียงร่างซวี่หยวนของนางเท่านั้นที่จะสามารถต่อสู้จนอยู่รอดมาได้ หากเป็นคนอื่นล่ะก็ มีหวังคงถูกบีบรัดนับครั้งไม่ถ้วนไปแล้ว!

“หงอวี่น้อย!”

และแล้วเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา

มู่หงอวี่เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจ

“ผู้อาวุโสลำดับห้า?”

นางมองไปยังชายชราที่จู่ๆ ก็ได้ปรากฏตัวต่อหน้าด้วยความประหลาดใจ ดวงตาอันโค้งมนเบิกกว้างด้วยความสงสัย

แม้ว่านางจะเคยฝึกฝนกับผู้อาวุโสลำดับห้าในทะเลทรายจันทราสีชาดอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง แต่นางกลับไม่เคยเห็นรูปลักษณ์อันแท้จริงของเขามาก่อนเลย

แต่เหตุใดจึง…ดูเหมือนว่ามันเป็นเพียงแค่จิตวิญญาณอย่างนั้นหรอกหรือ!

หัวใจของผู้อาวุโสลำดับห้ากลับรู้สึกดิ่งลง เมื่อมองเห็นร่างของมู่หงอวี่ที่กำลังบาดเจ็บ อีกทั้งใบหน้าของนางนั้นก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“หงอวี่น้อย เหตุใดจู่ๆ เจ้าถึงรีบกลับมาเสียล่ะ? อีกทั้งอาการบาดเจ็บของเจ้า…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่หงอวี่ก็ไม่มีเวลาจะมาสงสัยอะไรแล้ว นางรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดออกไปว่า

“ท่านผู้อาวุโสลำดับห้า หลิวเยว่กำลังแย่แล้ว พวกท่านรีบไปดูนางเถิด!”

“เกิดสิ่งใดขึ้นกับนางงั้นรึ?”

ผู้ที่ถามคำถามนี้กลับไม่ใช่ผู้อาวุโสลำดับห้า

มู่หงอวี่ตกตะลึงอีกครา เมื่อนางเพิ่งสังเกตเห็นว่ายังมีตู๋กูโม่เป่าที่อยู่ข้างๆ ตัวเขาอีกคน

แม้ว่ารูปร่างของอีกฝ่ายนั้นจะดูเหมือนตุ๊กตาตัวน้อยที่น่ารักน่าชังราวตุ๊กตาหิมะ แต่ทว่าเมื่อมู่หงอวี่ได้เห็นถึงพลังที่แท้จริงของเขาแล้วนั้น นางก็ไม่อาจมองว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเด็กน้อยได้อีกต่อไป

ถึงแม้จะต้องเผชิญหน้ากับเขาในตอนนี้ แต่นางกลับรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบอธิบายเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในทันที

“เขาหมื่นเมรัยของสำนักวิชา ไม่รู้เกิดวิปลาสอันใดถึงได้ก่อจลาจลขึ้น! เมื่อหลิวเยว่รู้เรื่องเข้าจึงรีบเข้าไปในนั้นทันที! อีกทั้งยังมีหรงซิว ที่ตามเข้าไปเพื่อช่วยพานางกลับมา แต่ในตอนนี้ทั้งสองนั้นยังไม่กลับออกมาเลย และเมื่อสำนักต้องการที่จะควบคุมหุบเขาหมื่นเมรัยแห่งนี้ พวกเขาจึงได้เปิดค่ายกลกระสวยสวรรค์ขึ้นมา!”

ผู้อาวุโสลำดับห้าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและมองไปที่ตู๋กูโม่เป่าในทันที

“สิ่งนั้นมันกำลังจะออกมา และค่ายกลกระสวยสวรรค์ก็ได้ถูกเปิดใช้งานแล้ว เจ้าไม่รู้หรอกรึ?”

ใบหน้าตู๋กูโม่เป่ารู้สึกชาราวกับถูกน้ำแข็งปกคลุมไว้

ในช่วงที่ผ่านมานี้ เขายุ่งอยู่กับการช่วยหลานเซียว และจากนั้นเขาก็พยายามบังคับให้ร่างศักดิ์สิทธิ์ของเขานั้นหลับไหล แน่นอนว่าเขาจึงไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

เมื่อผู้อาวุโสลำดับห้านึกถึงประเด็นนี้ขึ้นมาได้ จึงรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย

“ค่ายกลกระสวยสวรรค์ถูกเปิดใช้งานมานานแค่ไหนแล้ว”

ตู๋กูโม่เป่าถามด้วยเสียงอันทุ้มลึก

มู่หงอวี่ตกใจไปชั่วครู่หนึ่ง

“ระ…เรื่องนี้ข้าไม่เองก็ไม่รู้เช่นกัน…ข้าใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายของหลินจือเฟยเพื่อแอบออกมา ในระหว่างนั้นก็ได้เกิดปัญหาต่างๆ ขึ้นมามากมาย ฉะนั้นข้าจึงไม่รู้ว่า จนถึงเวลานี้มันผ่านมานานขนาดไหนแล้ว…”

ในตอนนี้นางรู้สึกละอายใจเป็นอย่างมาก

ตู๋กูโม่เป่าค่อยๆ ปิดตาลง

เพียงชั่วครู่ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แววตาจากเดิมที่เคยสว่างสดใส ในขณะนี้กลับกลายเป็นสายตาอันหม่นหมองเสียแล้ว

จากนั้น เขาก็ยกข้อมือขึ้นเล็กน้อย และได้ปรากฏเกราะเกล็ดสีม่วงชิ้นหนึ่งพวยพุ่งออกมา!

หึ่ง!

ทันใดนั้น ค่ายกลเคลื่อนย้ายขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ากลุ่มคน!

แม้ว่านางจะเคยเห็นมันมาก่อนแล้ว แต่ทว่ามู่หงอวี่ก็ยังคงตกใจกับสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าของนางอยู่ไม่น้อย

ผู้ที่สามารถสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายได้ตามต้องการและเดินทางเข้าออกภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่ได้นั้น…

ในขณะที่เขาหมื่นเมรัยนั้นได้ถล่มลงมาเกือบทั้งลูก

มีเพียงตาน้ำในใจกลางหุบเขาเท่านั้น ที่ยังคงตั้งกระหง่านไม่ไหวติง

ขณะนี้ เหล่าบรรดาผู้อาวุโสเกือบทั่วทั้งทุกสำนัก ต่างเดินทางมารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้

พวกเขาต่างชัดแจ้งว่า เหตุการณ์ในครานี้…ถือว่าเป็นวิกฤตร้ายแรงต่อสำนักอย่างมาก!

“หากในวันนี้มีเหตุอันใดเกิดขึ้นกับสำนักแล้วล่ะก็ ผู้ที่ตกเป็นจำเลยในการกระทำความผิดในครั้งนี้ คงหนีไม่พ้นซั่งกวนเยว่สินะ!”

หลังจากที่อี้เหวินจั๋วได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมที่เกิดขึ้น ก็ได้รีบเข้าไปดูในทันที แต่เมื่อเห็นภาพที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว ทำให้เขาต้องตกตะลึงกับภาพดังกล่าวไปชั่วขณะ

และดูเหมือนนี่จะเป็นคำแรกที่เขาได้พูดออกมา

แต่บางคนก็มองข้ามเรื่องนี้ไป

ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนพยายามระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในใจ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

“ท่านรองเจ้าสำนัก ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่เวลาที่มาพูดถึงเรื่องนี้หรอกกระมัง!”

อี้เหวินจั๋วยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน

“หรือว่าข้าพูดอันใดผิดไปรึ? ถ้าไม่ใช่เพราะนาง ที่พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้สัตว์อสูรพันธสัญญาของตนกลายร่างเป็นหงส์ทองคำ ภูเขาหมื่นเมรัยคงจะมิต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เป็นแน่!”

“ภัยอันตรายต่างๆ ได้ถูกผนึกไว้ในหุบเขาหมื่นเมรัยมานานนับหมื่นปี สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่อาจจะกล่าวโทษนางให้ต้องมารับผิดต่อสิ่งเหล่านี้เพียงคนเดียว! อีกทั้งเมื่อเกิดเรื่องชุลมุนขึ้น นางก็รีบลงไปยังที่เกิดเหตุในทันที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหรงซิวที่คอยอยู่เคียงข้างนางมาตลอด!”

ขณะนี้ ภายในใจของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเต็มเปลี่ยมไปด้วยไฟแห่งความโกรธที่กำลังปะทุออกมาอย่างไม่หยุด

จากเดิมที่เขารู้สึกกังวลกับสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างมาก แต่เมื่อยิ่งได้ยินอี้เหวินจั๋วพูดจาเหน็บแนมอยู่ข้างๆ กลับรู้สึกได้ว่านี่มันข่มเหงกันมากเกินจะทนไหว!

อี้เหวินจั๋วถามกลับว่า

“แล้วอย่างใดล่ะ! สามารถเอาชีวิตของสองคนนั้นมาเทียบกับสำนักหลิงเซียวได้ด้วยอย่างนั้นรึ!? ข้าคิดว่า เพราะเจ้าสำนักนั้นปฏิบัติต่อนางดีเกินไป ตามใจจนทำให้นางนั้นเสียนิสัยต่างหาก!”

“เจ้า…” ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนนั้นรู้สึกโกรธเคืองจนพูดไม่ออก

ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงอันสุขุมแว่วดังมาแต่ไกล!

“ศิษย์ของข้า ข้าดีต่อนาง ตามใจนาง แล้วข้าผิดฉันใด?”