ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1560

“ไม่รู้ว่าเศษหน้ากระดาษที่เหลือจะอยู่ที่ใด…”

ฉู่หลิวเยว่บ่นพึมพำด้วยเสียงต่ำ

ในตอนแรกเพื่อที่จะซ่อนมันเอาไว้ นางจึงใช้อาณาเขตเซียนเทพมาผนึกเอาไว้โดยไม่ลังเล จากนั้นก็กลับไปที่เทียนลิ่ง และยินยอมที่จะเสียชีวิตเพื่อมันอีกด้วย

และตอนนี้ก็จำเป็นจะต้องค้นหาส่วนที่เหลือต่อไป

หากสามารถค้นหาของสิ่งนี้ได้ครบสมบูรณ์ ปัญหาหลายอย่างอาจจะแก้ไขได้ในคราวเดียว

แต่ในตอนนั้นเองด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ฉู่หลิวเยว่ดึงความคิดกลับมา แล้วลุกขึ้นยืนไปเปิดประตู

“หรงซิว?”

คนที่อยู่ด้านนอกประตูคือหรงซิวนั่นเอง

ดูจากท่าทางของเขาแล้ว ก็เหมือนว่าเขาเพิ่งกลับมา

เพียงแต่สีหน้าของเขาดูผิดปกติไปเท่านั้นเอง

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“เจ้า… เป็นอันใดไปหรือ?”

หรงซิวจับมือของนางแล้วดึงเข้าไปในห้อง

หลังจากอยู่ภายในห้องแล้ว เขาก็ยืนจ้องฉู่หลิวเยว่แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ประมุขสลบไปแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย หลังจากผ่านไปสักพักนางค่อยตระหนักขึ้นได้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร

“… ประมุขไป๋หลี”

หรงซิวพยักหน้าเบาๆ

“เมื่อครู่นี้อวี๋มั่วมาส่งข่าวด้วยตนเอง”

มิน่าล่ะเมื่อครู่เขาถึงไม่ได้อยู่ที่นี่…

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม

“เรื่องเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร? เขายังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงสลบไปได้ล่ะ?”

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ที่เมืองฝางโจวเขายังดูสุขภาพแข็งแรงดีอยู่เลย

แต่นี่เพิ่งผ่านไปไม่นานเองไม่ใช่หรือ?

หรงซิวส่ายหน้า

“อวี๋มั่วกล่าวว่า หลังจากที่เขากลับไปที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ เขาก็อยู่ในที่พักของตนเองมาโดยตลอด ไม่ได้ออกมาเลย ในตอนแรกบ่าวรับใช้ก็ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติ แต่หลังจากนั้นผู้อาวุโสอวี๋จิ้งมีเรื่องด่วนที่จะต้องรายงาน เมื่อเคาะประตูเป็นเวลานานแล้ว ก็ยังไม่มีใครมาเปิด เขาจึงรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก จึงบุกเข้าไปด้านใน และถึงได้พบว่าเขาหมดสติไปแล้ว”

“หลังจากนั้นผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็รีบไปแจ้งกับอวี๋มั่ว และให้เขามาที่นี่ด้วยตนเอง”

เรื่องนี้มีความสำคัญมาก แน่นอนว่าจะต้องมีคนมารายงานหรงซิว

หัวใจของฉู่หลิวเยว่ดำดิ่ง

“และนั่นก็หมายความว่าไม่รู้ว่าประมุขไป๋หลีหมดสติไปตั้งแต่เมื่อใด ไม่มีใครรู้เลยสักคน อีกทั้งสาเหตุ… ก็ยังไม่มีใครทราบหรือ?”

หรงซิวชะงักไปเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นขึ้นหลายส่วน

“เรื่องนี้ไม่ได้ถูกปิดข่าวเอาไว้ ตอนนี้คนระดับสูงของพระราชวังเมฆาสวรรค์ต่างรู้เรื่องนี้กันทั้งหมดแล้ว รวมถึงประมุขทั้งยี่สิบแปดตระกูล”

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจได้ในทันทีว่ามันหมายถึงอันใด

“มีคนสงสัยในตัวเจ้าหรือ?”

ริมฝีปากบางของหรงซิวยกขึ้นเล็กน้อย

“นอกจากข้าแล้ว เหมือนว่าจะไม่มีใครมีแรงจูงใจที่จะทำเช่นนี้ล่ะมั้ง”

แม้ว่าเขากำลังยิ้มอยู่ แต่หางตาและหัวคิ้วกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ตอนนี้ผู้อาวุโสทุกท่านกำลังรอข้ากลับไปพระราชวังเมฆาสวรรค์ และจะตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดรอบคอบ”

ที่พูดว่าตรวจสอบนั้นเป็นความจริง แต่ก็พุ่งเป้ามาที่เขา

ไม่ว่าใครก็รู้ว่าไป๋หลีฉุนและหรงซิวขัดแย้งกันมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้พวกเขาพยายามปกปิดมันเอาไว้ แต่ครั้งที่แล้วที่เมืองฝางโจว นับว่าทั้งสองฝ่ายได้ฉีกหน้ากันและกันโดยสิ้นเชิง

หรงซิวเชิดคางของนางขึ้นแล้วจุมพิตที่ริมฝีปาก

“ตกลง”

…

หรงซิวไม่สามารถล่าช้าได้นาน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พาอวี๋มั่วจากไป

หลังจากฉู่หลิวเยว่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันรุ่งขึ้นนางก็เดินทางไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงพร้อมกับซั่งกวนจิ้งในทันที

เดิมทีหนานซู่ไหวก็อยากจะติดตามไปด้วย แต่หลังจากพิจารณาแล้วว่าช่วงนี้สำนักหลิงเซียวประสบปัญหามามากมาย ถึงเวลาแล้วที่หนานซู่ไหวจะต้องรับผิดชอบดูแลทั้งหมด อีกทั้งฉู่หลิวเยว่ก็ไม่อยากดึงให้สำนักหลิงเซียวเข้ามาเกี่ยวข้อง ดังนั้นนางจึงปฏิเสธอย่างอ้อมๆ

หลังจากการพักรักษาตัวมาหนึ่งเดือน บาดแผลบนร่างกายของถวนจื่อก็หายดีไปพอประมาณแล้ว

ภายใต้การนำทางของมัน ฉู่หลิวเยว่จึงเดินทางออกจากสำนักเรียนแล้วมุ่งหน้าตรงไปที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

…

สำหรับคนในอาณาจักรเสิ่นซวี่ ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงถือว่าเป็นสถานที่ที่ลึกลับเป็นอย่างมาก

หลายปีที่ผ่านมานี้ พวกมันได้ทำตัวติดดินมากยิ่งขึ้น แต่กลับทำให้มนุษย์ทุกคนรู้สึกสงสัยมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ในตำนานเมื่อหลายหมื่นปีก่อน ความวุ่นวายของฟ้าดินปรากฏขึ้น ไท่ซวีเฟิ่งหลงและหงส์ทองคำก็กำเนิดขึ้นในเวลาเดียวกัน

หนึ่งน้ำแข็งหนึ่งไฟ เป็นความขัดแย้งกัน

เมื่อหลายปีผ่านมา สองพลังสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้กำเนิดอสูรศักดิ์สิทธิ์รองลงมาหลายชนิด

แต่สายเลือดทั้งสองนี้ก็ยังอยู่ในระดับสูงสุดเช่นเดิม

และด้วยเหตุประการฉะนี้ ทั้งสองเผ่าที่ยิ่งใหญ่จึงมีนิสัยสูงส่งเย่อหยิ่งอย่างมาก

หากไม่ได้รับอนุญาต เผ่ามนุษย์จะไม่สามารถเดินทางไปยังถิ่นของมันได้เลย

ฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่า วันหนึ่งนางจะได้เข้าไปขอขมาที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงด้วยตนเอง

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงแค่คำที่สละสลวยเท่านั้น

นางรู้ดีกว่าใครว่า การเดินทางในครั้งนี้มีอันใดกำลังรอนางอยู่