ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1562

พรึ่บ!

กระแสเสียงแหวกอากาศออกมา ร่างกายของถวนจื่อเปล่งประกาย ทันใดนั้นเองร่างกายที่มีขนาดเล็กก็ขยายร่างขึ้น!

ปีกสยายขึ้น ลมพายุโหมกระหน่ำ!

มันพุ่งตรงไปยังทิศทางด้านหน้า!

เปลวเพลิงสีทองชาด ลุกโชนขึ้นรอบกายของมัน!

ในวินาทีต่อมา เปลวเพลิงเหล่านั้นก็ปะทุขึ้นอย่างบ้าคลั่ง คาดไม่ถึงว่าจะควบแน่นกลายเป็นกำแพงเพลิง ขวางกั้นคลื่นยักษ์ที่สาดซัดเข้ามา!

เปลวเพลิงกับน้ำทะเลปะทะกันจนเกิดเสียงกึกก้องกัมปนาท!

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่น้ำทะเลธรรมดา ภายในนั้นยังแฝงด้วยแรงกดดันอันเข้มข้น!

ถวนจื่อเพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ หากจะต้องรับมือกับการโจมตีนี้เห็นทีว่าจะไม่ง่าย

ทันใดนั้นเองถวนจื่อก็เปลี่ยนทิศทาง คาดไม่ถึงว่ามันจะพุ่งตรงเข้าไปในคลื่นยักษ์นั้น!

เงาร่างสีทองชาดเคลื่อนตัวพุ่งผ่านไป!

ทันใดนั้นคลื่นลมก็ถูกฉีกเป็นชิ้น

อีกทั้งในตำแหน่งตรงกลางก็มีเปลวเพลิงเริ่มเผาไหม้อย่างบ้าคลั่ง!

น้ำทะเลเริ่มระเหยอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปไม่นานคลื่นก็ถดถอย ผิวน้ำค่อยๆ กลับมาสงบ

ถวนจื่อบินกลับไปอยู่ตรงหน้าฉู่หลิวเยว่ และขวางนางไว้ด้านหลังเช่นเดิม

“พลังแห่งสายเลือดนับว่าไม่เลวเลย”

กระแสเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนกับกำลังประเมินถวนจื่อ

ภายในเสียงนั้นแฝงไปด้วยความประหลาดใจที่ยากจะมองออก

“เจ้าไม่ใช่หงส์ทองคำแต่กำเนิด แน่นอนว่าพลังและสายเลือดจะด้อยกว่าพวกเราหนึ่งขั้น ยิ่งไปกว่านั้นฐานะของเจ้า เดิมทีก็มาจากไก่ฟ้าเก้าสี ที่สามารถทะลวงด่านมาจนวันนี้ได้ ก็ถือว่าเจ้าดวงดีอย่างมาก แต่ว่าหากเจ้าต้องการกลับเข้ามาในเผ่า ไม่ใช่ว่าแค่สามารถทะลวงด่านแล้วจะเข้ามาได้”

น้ำเสียงนั้นยังดูสูงส่งเช่นเดิม

ความคิดของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปในทันที นั่นก็หมายความว่าการโจมตีเมื่อครู่นี้ อีกฝ่ายทำการทดสอบพลังของถวน

จื่อเพียงเท่านั้น

เผ่าหงส์ทองคำให้ความสำคัญกับสายเลือดเป็นอย่างมาก

ถ้าไม่ใช่หงส์ทองคำแต่กำเนิด แต่เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ชนิดอื่นทะลวงด่านเข้ามา ความจริงแล้วในที่แห่งนี้ก็จะถูกเลือกปฏิบัติ

ความจริงแล้วตั้งแต่แรกเริ่มแม้กระทั่งอสูรศักดิ์สิทธิ์ถวนจื่อก็ยังไม่ใช่

ในสายตาของพวกมัน จึงดูถูกดูแคลนถวนจื่อมากยิ่งขึ้น

แต่เมื่อถวนจื่อแสดงฝีมือออกมา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีความประหลาดใจเล็กน้อย

เรื่องเหล่านี้ความจริงแล้วฉู่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจอันใดมาก

สายตาอันเสียบคมของฉู่หลิวเยว่กลับมองเห็นบาดแผลสองจุดบนร่างกายของมัน และในตอนนี้เลือดกำลังไหลออกมาอย่างเชื่องช้า

นางขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สายตาเย็นชาประกายวาบ

นางยังไม่ทันได้เข้าไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง แต่ถวนจื่อกลับได้รับบาดเจ็บแล้ว

หากเข้าไปถึงด้านในก็ไม่ทราบว่าจะมีสถานการณ์อย่างใดบ้าง

การมาในครั้งนี้เกรงว่า…จะยากลำบากกว่าที่นางจินตนาการเอาไว้มาก

“ซั่งกวนเยว่ เจ้าจะหลบอยู่ด้านหลังอย่างขลาดเขลาเช่นนี้น่ะหรือ?”

ในน้ำเสียงนั้นแฝงด้วยการประชดประชันอย่างชัดเจน

“หากเจ้ากล้า เจ้าก็ออกมาเองเลยสิ!”

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันมองทางถวนจื่อ

“ถวนจื่อ มานี่”

ถวนจื่อไม่ขยับเขยื้อน

“เชื่อฟังหน่อย”

ฉู่หลิวเยว่กดเสียงลงต่ำเล็กน้อย ถวนจื่อถึงได้หันกลับไปมอง และถอยไปด้านหลังอย่างไม่เต็มใจ

นางสาวเท้าไปด้านหน้าหนึ่งก้าว และลูบตัวของถวนจื่ออย่างอ่อนโยน

“ผู้อาวุโสพูดได้ถูกต้อง ในเมื่อเจ้าเป็นสัตว์อสูรในพันธสัญญาของข้า เช่นนั้นข้าก็จะต้องรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่าง”

แววตาของถวนจื่อมีประกายวูบไหว จากนั้นมันก็ก้มหัวแล้วถูไถฝ่ามือของนาง

…

ทันทีที่ฉู่หลิวเยว่เหยียบลงบนสะพานน้ำแข็ง นางก็สามารถรู้สึกได้ถึงคลื่นความร้อนที่พวยพุ่งออกมาจากใต้ฝ่าเท้า!

นางหลุบสายตาลงมอง

ภายในน้ำแข็งที่โปร่งแสงและกระจ่างใส มีดวงดาวสีทองชาดกลายเป็นเปลวเพลิงและระเบิดอย่างต่อเนื่อง!

อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นอย่างน่ากลัว ซึ่งต้นกำเนิดก็มาจากสิ่งนี้!

นางชะงักฝีเท้าชั่วคราว รอบกายของนางก็มีเปลวเพลิงสีทองชาดปะทุขึ้นมา!

แน่นอนว่าเป็นเปลวเพลิงของถวนจื่อ

เมื่อมีเปลวเพลิงคุ้มครองหนึ่งชั้น ความเจ็บปวดที่ใต้ฝ่าเท้าของนางก็ถูกขวางกั้นอยู่ด้านนอก

สีหน้าของฉู่หลิวเยว่ยังไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย นางก้าวเดินอย่างต่อเนื่อง

ฝีเท้าของนางไม่เร็ว แต่กลับหนักแน่นมั่นคงเป็นอย่างมาก

แต่ละก้าวนั้นเหมือนกับมีน้ำหนักนับพันชั่งเหยียบลงที่สะพานน้ำแข็ง

ยืนหยัด หนักแน่น ก้าวไปด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง!

…

ตำหนักศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

ภายในตำหนักที่สง่างามเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

ชายชราผู้หนึ่งยืนอยู่ตำแหน่งตรงกลางท้องพระโรง พร้อมเอามือไพล่หลังเอาไว้

ด้านหน้าของเขามีลูกบอลแสงขนาดยักษ์ลอยอยู่

ภายในลูกบอลแสงนั้นคือภาพมายาที่ปรากฏขึ้น

ท้องทะเลกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา แม่นางคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

ด้านหลังของนางนั้นมีหงส์ทองคำตัวหนึ่งติดตามมาอย่างใกล้ชิด

“ในฐานะที่เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาล การที่จะเคารพนอบน้อมมนุษย์ผู้หนึ่งเป็นเรื่องที่น่าอัปยศอดสูอย่างยิ่ง น่าขายหน้าเสียจริง! ท่านประมุข ก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงไก่ฟ้าเก้าสีแต่กลับสามารถทะลวงด่านเป็นหงส์ทองคำ แม้ว่ามันจะมีสายเลือดของเผ่าพันธุ์อยู่ แต่ก็ไม่น่าจะทำถึงขั้นนี้ เหตุใดท่านถึงต้องพาเขามาที่นี่ด้วย?”

ด้านหลังของชายชรา มีชายวัยกลางคนหลายคนยืนอยู่ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“พฤติกรรมดังกล่าวไม่ต่างอันใดกับการทรยศเผ่าพันธุ์ ข้าคิดว่าควรจะสังหารทั้งมนุษย์และสัตว์อสูรตัวนั้นด้วย!”